Hilarisch chips-afscheid

Kijk, zoiets als vanmiddag… dat ga ik dus écht niet missen als ik weer terug ben in Nederland. Vanmorgen had ik me verdiept in het interessante leven van Petrus, want over hem zou ik vanmiddag de Bijbelles gaan geven. Viki en ik liepen ’s middags naar het internaat omdat haar auto bij de garage staat. Komen we aan bij het klaslokaal….zijn de kinderen er vandaag niet. In verband met één of andere test. Leuk dat ze dat even doorgeven aan ons… Nou ja, één voordeel: de les voor volgende week hoeven we niet meer voor te bereiden.

Inmiddels is het afscheid nemen echt begonnen. Deze en vorige week heb ik afscheid genomen van drie locaties. De volgende twee weken zal ik het werk steeds meer afbouwen. Die Bijbelles over Petrus, die ik vanmorgen dus al had voorbereid, is ook de laatste les die ik zal geven. Ik hoop zo op een goede manier het werk af te ronden en afscheid te kunnen nemen. Tegelijkertijd lijkt me dit de beste manier voor Viki om er aan te wennen dat ze over ruim twee weken weer in haar eentje aan de slag zal gaan.

Het afscheid nemen is tot nu toe echt hilarisch. Dat komt door een spel dat we spelen met de kinderen. We zetten de kinderen een kring, om de beurt mogen ze met een dobbelsteen gooien. Als iemand een zes gooit, moet hij een muts op doen, sjaal om doen en handschoenen aantrekken. Daarna mag hij (dus met handschoenen aan) chips gaan eten uit een grote zak. Alleen dit al is echt een fantastisch gezicht. Maar… ondertussen gaan de andere kinderen verder met de dobbelsteen. Zo kan het dus gebeuren dat een kind de muts op heeft gezet, de sjaal om heeft en de handschoenen aan heeft en op het punt staat om de zak chips te pakken. Hmm…lekker!! Totdat hij iemand ‘Ja, zes!’ hoor gillen. De zak chips wordt in sommige gevallen niet eens aangeraakt en alles moet weer uit en af…
En je moet sommige kinderen eens zien eten als ze dan ein-de-lijk de chips mogen eten… Gelukkig is één van de regels dat de kinderen op een ‘fatsoenlijke manier’ de chips moeten eten. Helaas schijnt dat toch nog een vrij breed begrip te zijn.

Als afscheid dus een paar leuke spelletjes en een traktatie. En natuurlijk een foto met alle kinderen. Gisteren kreeg ik van heel veel kinderen een kaart en een grote tekening met een zonsondergang. Zo lief! Het doet me goed om zo’n herinnering mee te mogen nemen.
Tot nu toe gaat het goed, ik heb al vrij lang naar deze momenten van afscheid nemen toegeleefd en dat merk ik aan mezelf. Het is goed zo. Hoewel ik me zeker realiseer dat het deel ‘afscheid nemen’ nog maar net is begonnen…

Vraag God…
….om een zegen over het afscheid nemen, voor mij maar zeker ook voor Viki.

Dank God…
…dat het tot nu toe allemaal zo goed mag gaan.