Volgende week vrijdag…

Het kan nu echt gezegd worden: volgende week vrijdag zal ik weer terug gaan naar Nederland. Volgende week vrijdag…dat is echt akelig dichtbij…!
Akelig dichtbij?? Ja, dat is de ene kant. Gisteren was ik bij vrienden in Munkacs, ben ik daar ook naar de kerk geweest. Toen schoot me te binnen dat ik over een week afscheid moet nemen van iedereen daar. En dat ik in de dagen daarna afscheid moet nemen van de kinderen op het zigeunerkamp in Jánosi. En dat ik afscheid moet nemen van de andere Nederlanders die hier werken. En van een Canadese. En van alle ‘locals’.

Vorige week vroeg iemand me of ik al kan inschatten welk afscheid makkelijker is: die van dit jaar of die van vorig jaar, toen ik mijn werk in het ziekenhuis afrondde.
Wat betreft de kinderen schat ik zo in dat dit in het ziekenhuis moeilijker was. In die tijd waren er misschien twintig kinderen die je elke werkdag zag. En ik had ook een paar kinderen die ik echt onder m’n hoede had. Dat is dit jaar heel anders: wekelijks zie ik meer dan honderd kinderen op de verschillende locaties. Met hen heb ik veel minder een persoonlijke band dan met de kinderen in het ziekenhuis. Toch schat ik in dat het afscheid op Jánosi me het zwaarst zal vallen. Want die kinderen laat ik achter in soms mensonterende leefomstandigheden. Dan neem ik afscheid van een meisje dat echt superranzig haar heeft en de jongen die altijd een vieze toet heeft. Dan zal ik voorlopig dat jongetje niet meer zien die altijd kapotte schoenen aan heeft of dat meisje dat zo vreselijk dun is. Dat is met de kinderen op het internaat anders. Zij hebben in elk geval een goed dak boven hun hoofd, een stel fatsoenlijke schoenen (hoewel dat ook niet van de beste kwaliteit is) en zij krijgen voldoende te eten.

Laat ik duidelijk zijn: dit is hoe ik het ervaar. Want ik weet dat de achtergrond en thuissituatie van de kinderen op het internaat soms slechter is dan de kinderen op het zigeunerkamp. En ach, wat loop ik nou toch ook te vergelijken. Het zijn gewoon mijn eigen gedachtespinsels.

Maar ik weet al bijna zeker dat het afscheid van de collega’s en vrienden deze keer veel moeilijker zal zijn. En dat is logisch: vorig jaar nam ik eigenlijk helemaal geen afscheid. Want na mijn verlof zou ik iedereen weer zien. Dat is nu helemaal anders. Ik neem wel afscheid. Ik moet wel. Want ik zie ze voorlopig niet terug…

En dat hoort er helaas allemaal bij. Het zal me niet verbazen als de komende weken een potje huilen net zo gewoon zal worden als tanden poetsen en de gordijnen open doen (gelukkig heb ik rolluiken). Maar ja, this is part of the game.

Laat ik maar verdergaan. Met opruimen, uitzoeken, weggooien, weggeven, afscheidscadeautjes klaar maken, nog een laatste kopje koffie drinken met Viki, een Hollands avondje houden, over de markt lopen, met m’n fiets over de hobbelweggetjes stuiteren, de KerstFEEST-actie afronden, naar de kinderen gaan, Engels praten, naar de paard-en-wagens kijken…

Want straks… Behalve dat het afscheid akelig dichtbij komt…kan ik aan de andere kant ook niet wachten tot het zover is.
Hoe groot zullen Matthijs en Jade zijn geworden?? Hoe goed zal Joël kunnen lezen? Ik krijg natuurlijk regelmatig filmpjes en foto’s van deze Hollandse kinderen. Maar om m’n kleine neefje straks weer zelf vast te kunnen houden? Om weer echt de tante uit te kunnen hangen….ik kan niet wachten! :)
En laat ik m’n ouders, broers, zussen en vrienden niet vergeten. Wat heerlijk om weer bij hen in de buurt te zijn!

Maar…hoe zal het zijn in Nederland? In de afgelopen twee jaar zijn daar zeker dingen veranderd. Eén en ander heb ik natuurlijk wel meegekregen, maar ik heb het niet echt ervaren… Zal ik snel weer kunnen wennen? Hoe zal mijn ‘omgekeerde cultuurshock’ zijn?

Volgende week vrijdag…!

Dank God…
…voor alle toffe mensen die ik hier om me heen heb.

Vraag God…
…om me te laten zien hoe ik deze twee weken het beste kan gebruiken.