FANTASTISCH!

Het is donderdagmiddag, kwart voor drie. M’n allerlaatste dag in Oekraïne. M’n allerlaatste update. En alles gaat gewoon echt helemaal fantastisch! Ik kan het niet anders zien dan dat het echt een aaneenschakeling is van zegeningen. En je mag me te zweverig noemen of zeer religieus, maar de mensen die me een beetje beter kennen, weten dat ik dat niet eens zo ben. Maar hoe mijn afscheid tot nu toe verloopt, dat kan alleen maar van God komen.
Want het valt me helemaal niet zwaar. Eerlijk gezegd geniet ik er enorm van. Om alles nu echt af te sluiten. En afscheid te nemen.

Tegen alle verwachtingen in kon ik zonder tranen afscheid nemen van de kinderen. Natuurlijk wel even slikken. Maar daarna is het gewoon goed. Het is af, mijn taak zit erop. Ik laat de kinderen niet zielig en alleen achter, het werk stopt niet. En God al helemaal niet.

Ik zie dit echt als een mega-zegening. Echt waar, ik had inmiddels allerlei worst case scenario’s bedacht. Wellicht dat het mede daarom meevalt. Daarnaast leef ik al erg lang toe naar deze dag van afscheid, ik weet al vrij lang wanneer ik mijn werk hier zou afronden. En: de laatste ontmoeting met de kinderen is een vrolijke ontmoeting met wat lekkers en geweldig leuke spelletjes. Alle groepen vinden het leuk, hier en daar wordt het programma aanpast voor de verschillende leeftijden. Maar met ‘snoepjes-memorie’ en het spelletje ‘lekker chipsen’ (Google deze namen maar eens)heb je in no time een leuk feestje. De kinderen worden bloedfanatiek met hun strijd om een paar snoepjes. En de hilariteit met de chips, muts en handschoenen…succes verzekerd!

Afgelopen dinsdagavond was m’n goodbye-party. Iedereen had wat te eten klaargemaakt. Ondertussen werd er via een interview een aantal anekdotes van de afgelopen twee jaar opgerakeld. Tjonge, wat heb ik gelachen…! Viki had een hele rij foto’s die ze liet zien en ik heb een paar superleuke cadeaus gekregen. En ik werd er echt bij stil gezet: het hoeft helemaal niet groots, je hoeft niet uitgebreid uit eten in een leuk restaurant of de hele avond door iets ondernemen. Gewoon het bij elkaar zijn met de mensen met wie ik de afgelopen twee jaar zo intensief heb opgetrokken, dat was echt grandioos. De avond had niet geslaagder kunnen zijn.

Eerder die dag heb ik m’n sleutel ingeleverd van m’n huisje. De dagen ervoor stonden ik het kader van het opruimen en schoonmaken ervan. Dat viel nog wel even tegen. Gelukkig is het allemaal gelukt en kon ik vanaf dinsdag de laatste nachten in de Ark doorbrengen. Terug naar het begin, want ik slaap op de kamer waar ik de eerste anderhalf jaar heb gewoond. Het is heerlijk relaxt, een gouden zet om al zo op tijd de sleutel in te leveren. Zodat ik me daar in elk geval niet meer druk over hoef te maken.

Vandaag staat natuurlijk wel écht in het teken van ‘de laatste keer’. Vanmorgen liep ik met m’n muts op en handschoenen aan naar het centrum. De zon scheen, het was echt prachtig weer. De eerste echte koude dag. Leuk! Misschien dat ik de eerste sneeuw hier nog last minute ga meemaken?
De laatste keer naar de prayermeeting. En die was echt goed, we hebben een interessant onderwerp besproken (het ging over vasten) en hebben voor elkaar mogen bidden. Daarna natuurlijk met elkaar een stukje taart gegeten en werden er cadeaus uitgedeeld. Vervolgens de laatste keer afspreken met Viki. We hebben met elkaar ergens gegeten en gezellig over van alles en nog wat gekletst.

Vorige week heb ik Viki trouwens een fantastisch goed gevulde envelop kunnen geven. De ‘KerstFEEST-actie’ heeft ruim vijfhonderd euro opgeleverd! Dat was echt ver boven m’n verwachting, wat een verrassing. Alle gulle gevers ontzettend bedankt! Viki was er erg blij mee en ook zij was verrast dat het zoveel had opgeleverd.

Gisteren een momentje van stress. De taxi die was geregeld om mij morgen naar Boedapest te rijden, had problemen. De bus is stuk. Dus….wat nu?? Gelukkig, echt op z’n Oeks (je weet wel…via via heb je zo je contacten) was er binnen tien minuten een andere chauffeur geregeld.

Morgenochtend zal ik rond zeven uur vertrekken. Om drie uur hoop ik vanaf Boedapest te vertrekken om tegen een uur of vijf in Eindhoven te zijn.

Nu alleen nog even m’n spullen verder inpakken, vanavond nog een laatste Oekse pizza eten en dan proberen wat te slapen.

Mensen, ’t zit erop. Wat een fantastisch en gezegend afscheid. Echt, ik kan gewoon in woorden niet uitdrukken hoe blij ik hiermee ben :)

Ik hoop jullie snel weer te zien in Nederland!!

Dank God…
… voor het fijne afscheid dat me tot nu toe veel minder zwaar valt dan verwacht.
…voor zoveel toffe mensen om me heen hier in Oekraïne.

Vraag God…
…om voor Viki te zorgen, dat ze haar werk goed kan en mag voortzetten.
…om voor alle collega’s van de zending hier te zorgen, dat ze echt een licht mogen zijn in Oekraïne.