Zij Engels of ik Hongaars…??

Het blijft er een beetje bij. Met handen en voeten kom je heel ver. Letterlijk. Maar zeker ook figuurlijk. Op de markt wijs je iets aan en de verkoper laat het bedrag zien op z’n rekenmachine. Toch handig, dat ze allemaal zo’n geval bij hun kraampje hebben.
In de supermarkt kijk je gewoon op het schermpje, dan weet je wat je moet betalen. Verder zeg je overal ‘nee’ tegen. Geen ‘bonuskaart’ of wat dan ook, ik spaar ook niks. Tenzij je een tasje wilt. Dat woord herken je inmiddels wel.

En verder?? Veel anderen spreken wel Engels. Éva en Sanyi, onze collega’s in het ziekenhuiswerk. De anderen op de zending. En natuurlijk spreken er zelfs een paar mensen gewoon lekker Nederlands.

Dus waarom zou ik dan Hongaars leren??
- Omdat het toch veel gemakkelijker is communiceren op de markt.
- Omdat je dan beter de prijzen kunt vergelijken en financieel nog weleens vaker een meevaller kunt hebben.
- Omdat je toch minstens een paar woorden moet kunnen spreken van de cultuur waar je in leeft.
- Omdat het toch wel goed voelt, als je een paar woordjes kunt gebruiken of herkennen.

Omdat ik me er niet gemakkelijk vanaf wil maken. Dus hoppa, YouTube aan en luisteren naar de lessen die daarop staan. Dus hoppa: map open en cassettebandje (ja, je leest het goed, een echt ouderwets cassettebandje) aan en oefenen met het materiaal. Dus hoppa: de markt op en toepassen die moeilijke taal. Hoppa: woordjes stampen! Alleen zo zul je het leren! Geen smoesjes meer. Geen handen- en/of voetenwerk. Geen Engels. Maar Hongaars. Alleen nog maar Hongaars. Ehm.. Magyar, bedoel ik natuurlijk.

Zo, dat was even een spreekwoordelijke schop onder m’n kont. Nu hopen dat het wat oplevert. Wordt vervolgd.

Terug naar het dagelijkse leven. Wat is het vertellen waard??
Iets groots. Iets belangrijks. Afgelopen zaterdag was de laatste werkdag van Veralie. En dat heeft ze geweten. Reina en ik hadden niet stil gezeten. Alle kinderen ‘van Veralie’ hadden zomaar een cadeautje in hun handjes. Of: op hun buik. Met foto en Bijbeltekst. Aan elk bedje van ‘de kinderen van Veralie’ hing in verschillende talen een bedankje. Namens het kind. Verder natuurlijk de ballonnen aan de bedjes. En de slingers aan de stoel.
Voor de middag hadden we nog een verrassing. Het leuke was: deze verrassing bracht een extra verrassing voor ons allemaal. Sanyi kwam langs met een taart. Dus we stuurden Veralie naar de keuken om de taart op te eten, samen met de zusters die aan het werk waren deze dag. Reina en ik zouden wel op de kinderen letten. Tot zover het plan van Reina en mij.
Veralie maar zitten en wachten. Ik begon eerlijk gezegd al een beetje buikpijn te krijgen: zouden ze wel komen?? Voor taart maak je toch wel tijd?? Maar mijn buikpijn kwam veel te snel. Nergens voor nodig. Want snel daarna zat Veralie tussen de zusters en een heel belangrijke dokter de taart te verorberen. Ja, vooral die laatste persoon, dat was écht een groot wonder. Dat vertel ik graag. Wat een fantastische stap in de goede richting. Een geslaagd afscheid van Veralie in het ziekenhuis.

En dan nog even over mijn kinderen natuurlijk: afgelopen week zaten mijn collega’s en ik in de zaal van de kleintjes. Dit betekent: slaaptijd voor de kinderen op de grote zaal. Ik moest even wat ophalen uit de grote zaal. Dus ik loop naar binnen. En wie zie ik daar in de box liggen?? Liliana. Wat doet ze daar, ze moet slapen! Dan ziet ze mij. En komt er een vreselijk grote grijns op haar gezicht. Haar taal versta ik misschien (nog) niet. Maar begrijpen doe ik het in dit geval zeker! Deze tante heeft even lekker liggen krijsen omdat ze geen zin had om te slapen. De zusters waren daar zat van geworden en hebben haar in de box gelegd. Doel bereikt: Liliana stil. Maar Liliana had haar doel ook bereikt: ze mocht spelen en hoefde niet te slapen. En zo grijnsde ze ook: ‘Ik heb het lekker voor elkaar’. Toen het weer tijd was om naar de grote zaal te gaan lag ze nog steeds in de box. Maar nu lag ze heerlijk te slapen….
Julia heeft iets nieuws wat ze erg leuk vindt: het vliegende kusje. Maak het geluid alsof je een kusje geeft en je hebt een fantastisch grote glimlach tevoorschijn getoverd. Als het nodig is draait ze zich er helemaal voor om in haar maxi cosi.
Met Ivanko gaat het jammer genoeg nog steeds niet goed. Zijn huidje ziet er echt verschrikkelijk uit. Gelukkig kan hij nog wel glimlachen. En krijgt hij nu te eten met de lepel: hij eet bijna een compleet bord leeg alsof hij niets anders gewend is!

Ook op de kleine zaal ontwikkelt big John zich steeds verder. Hij kan nu heel rustig in zijn bedje liggen kijken. En er beginnen de eerste verschijnselen van een glimlach tevoorschijn te komen.
Toch zal big John de tijd nu meer moeten delen. Omdat Veralie is vertrokken, is ‘haar Kate’ nu in mijn ploeg terecht gekomen. Een klein wurmpje met een heerlijke bos haar, ze is nu ruim anderhalf maand. Piepjong dus nog. En meer dan welkom!!

Ow, wat houd ik van mijn kinders :)

Dank God…
… voor de geslaagde en gezegende laatste werkdag met Veralie.
… voor de ontwikkelingen die we blijven zien bij de kinderen.

Vraag God…
… om me te helpen en alles van Hem te blijven verwachten.
… om de zieke kinderen, zoals Ivanko, weer beter te maken.