De kleine dingen, inclusief de harde realiteit...

Het is dinsdag. Vandaag ben ik vrij en mijn enige afspraak gaat niet door. Conclusie: een heeeele dag voor mezelf! ’s Morgens duw ik mijn weg tussen de vele, vele mensen op de markt. Ik vind wat ik nodig heb en snap ook nog eens wat de kosten zijn. Als ik bijna klaar ben hoor ik een heel kort gesprekje, in het Hongaars. En ik realiseer me: ik snap wat ze zeggen!! Okee, okee, het is maar een heel eenvoudig, kort gesprekje, maar toch. Het voelt goed. En zo vertrek ik naar huis.

Daar aangekomen heb ik een goed idee. Al zeg ik het zelf. Ik ga vandaag alvast mijn update schrijven. Dan is dat alvast klaar. En kan ik ‘m morgen, op de woensdag-update-dag, zo op de website zetten. Want de dag van morgen zit al weer flink vol gepland. Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb gelukkig ook best wel inspiratie. Want ik vind het leuk om over de kleine dingetjes te schrijven die in een week voorbij komen. Wat het leven, mijn leven, hier in Oekraïne zo ontzettend leuk maakt.

Dus allereerst vertel ik over mijn fietstochtje naar het ziekenhuis, gistermorgen. Want toen zag ik een man lopen. Hij had een bodywarmer aan. Daar stond ‘PTT Post’ achterop. Holland in Oekraïne.
Daarna schrijf ik over afgelopen zondag. We hadden, als Hollanders, een verrassings-afscheids-feest georganiseerd voor Reina. Deze collega zal 1 november weer naar Nederland vertrekken. Dat laten we natuurlijk niet zomaar gebeuren. Vandaar deze actie. En een verrassing was het zeker! Omdat Reina een groot fan is van toetjes, hadden we allerlei verschillende toetjes gemaakt. Het was een ontzettend gezellige middag met elkaar.

En hierna komen natuurlijk de kinderen aan de beurt. Want daar kan ik mijn mond toch echt niet over houden bij zo’n onderwerp 
Allereerst nieuws waar ik heel blij van wordt, dit is dan ook geen ‘klein ding’. Het is iets groots: gisteren zijn Dorina en Olga naar huis gegaan. Dat hadden we écht niet verwacht. Deze meiden zijn in resp. april en februari van dit jaar geboren. Dus nog lang geen jaar oud. Maar nu zijn ze lekker thuis, super!!
Na dit grote nieuws, schrijf ik over de wat kleinere, dagelijkse dingetjes waar ik zo blij van kan worden in het ziekenhuis.

Neem nou Livia. Als je haar optilt begint ze al met haar beentjes te zwaaien: zo graag wil ze dus lopen!! En dat doet ze dan ook, elke keer weer een rondje door de zaal. Nog wel met beide handjes in onze handen. En terwijl Livia loopt kijkt ze af en toe omhoog: dan zie je elkaar dus op de kop. En je ziet dan zo’n grote glimlach verschijnen. Heerlijk!!
Die glimlach van Livia is een mooi bruggetje (nee, geen ezels- of apenbruggetje) naar de kinderen op de kleine zaal: want nadat Renata haar fles heeft leeg gedronken en haar boertjes heeft gelaten, zit ze vaak natuurlijk gezellig op schoot. Dan kijkt ze om zich heen en kijkt je daarna ook aan. En dan kan ook zij zomaar opeens een fantastisch grote glimlach op haar gezicht toveren. Diana kan dat trouwens ook. Over Diana gesproken: zij heeft een heerlijk grote bos haar. Ik kan de verleiding dan ook niet weerstaan: ik pak mijn roze haarborsteltje en een elastiekje en moet daar écht een staartje in maken.
Ook Ingrid zorgt voor heerlijke ‘smelt’-momentjes. Als je Ingrid in de maxi cosi zet begint ze allemaal grootse verhalen te vertellen. Ze brabbelt er echt flink op los, speelt met Nijntje die in de maxi cosi hangt en heeft de grootste lol.

Terug op de grote zaal is het een genot om te kletsen met John. John vindt het fijn om op zijn buikje te liggen als hij verschoond wordt. Dat vraagt natuurlijk een beetje extra aandacht, want dan moet je hem eigenlijk achterstevoren aankleden (voor je gevoel dan hé?!). Maar dat hebben we natuurlijk allemaal over voor deze mooie jongeman. Want je merkt aan het hele lijfje van John hoe relaxt hij wordt als je hem op zijn buik draait. Na het verschonen draai ik hem zo op de aankleedtafel dat ik hem aan kan kijken terwijl hij lekker relaxt op zijn buik ligt. En dan komen de verhalen: hij keuvelt en lacht er flink op los.

Terug naar de dag van gisteren. Het is tijd om te koken. Echte Risotto. Uit een pakje (bedankt pap&mam!). Ondertussen komt mijn collega/huisgenoot thuis. En hij heeft nieuws.

Nieuws dat ervoor zorgt dat ik mijn update echt moet aanpassen. Want ik kan nu niet afsluiten met een leuk, schattig, lief momentje waar iedereen om moet glimlachen. Waarmee ik mijn uiterste best doe om maar een klein beetje uit te leggen hoe leuk het werk is met de kinderen hier in het ziekenhuis.

Nee, we eindigen met verdriet. Met de harde realiteit. Gisteren is de kleine Olga naar huis gegaan. Wat zijn we daar blij mee. Helaas hoorden we vandaag dat haar vader is overleden…

Een paar weken heb ik over de jongen (hij is 16 of 17 jaar geworden) verteld. Dat hij was opgepakt door de politie nadat hij had geprobeerd iets te willen stelen. Op de het politiebureau heeft hij geprobeerd om zelfmoord te plegen. In eerste instantie is dit niet gelukt: hij kwam op de reanimatie-afdeling te liggen. Vlakbij de kinderafdeling, de plek waar zijn dochter verbleef.
Van de week is hoorden we dat hij even naar beneden was geweest. Dat maakte me blij, ik dacht dat hij even bij zijn Olga mocht kijken. Helaas was dit niet zo. In al die weken was de vader van Olga niet gewassen. Geen enkele keer. We hoorden dat dit niet het enige was. Er schijnen allerlei beestjes in zijn bed te hebben rond gelopen. Terwijl hij daar gewoon in lag. Ik kan daar echt niet bij. Dit is echt onmenselijk. Maar beneden hebben ze hem dus eindelijk gewassen. Helaas is hij nu inmiddels overleden.

Onvoorstelbaar. Wat een leven heb je dan gehad. En dan denk ik ook meteen aan zijn jonge vrouw: gisteren heeft ze haar dochter terug gekregen. Vandaag loopt ze in zwarte kleding rond omdat haar man is overleden. En over een maand of vier verwacht ze al haar tweede kind.

God, zorg toch alstublieft goed voor Olga, haar moeder en hun hele familie en leefgemeenschap!!

Vraag God…
… om bij Dorina en Olga te zijn, nu ze naar huis mochten gaan.
… om ons in het ziekenhuis te helpen zodat de kinderen op de juiste manier gestimuleerd worden in hun ontwikkeling.
… om een zegen over de conferentie die we deze week in Beregowo hebben met St. Children’s Relief.

Dank God…
… dat ik mag genieten van allerlei kleine dingen die ik elke dag zie.
… voor het werk dat collega Reina het afgelopen jaar hier heeft mogen doen.