Nog vier…

Ja… *slik*… echt: nog vier dagen aan het werk in het ziekenhuis. En dan zit het er écht op. Dan is dit werk voorbij.
Geen Ivanko, Renata, John, János(i), Ingrid, Robert, Sehé meer…
Geen heerlijke lach- en smeltmomentjes…
Geen leuke ‘Titanic’-ringtones van de telefoon van de zuster…
Geen Hollander meer te bekennen…
Geen pampers die geteld moeten worden…
Geen kinderen die ik in bad mag doen…
Geen ontwikkelingen van kinderen die ik van dichtbij mag meemaken…
Geen slabbetjes of handdoeken om op te vouwen…
Geen nieuwsgierige momentjes vanwege de vraag of alle kinderen er nog wel zijn…

Daarom geniet ik nu écht heel bewust en met ontzettend volle teugen. Omdat Christian deze week vrij is, had ik mooi de gelegenheid om John weer eens in bad te doen (normaal doet Christiaan dit). In maart, toen John tien dagen oud was, heb ik hem voor de eerste keer in bad gedaan. En afgelopen maandag was het echt de allerlaatste keer dat ik dit mooie jongetje ooit in bad zal doen. Dat is raar. En tegelijkertijd is het goed.
Ik ben extra veel lekker gek aan het doen met Ivanko. Eigenlijk hoop ik dat hij voor of op dinsdag naar huis mag gaan. Dat zal het afscheid voor mij een stuk gemakkelijker maken. Al vanaf vorig jaar, toen Ivanko net binnen was gekomen, heb ik voor hem mogen zorgen. Dus echt bijna een jaar lang. Oei, wat ga ik dit prachtkereltje missen. Als ik denk hoe klein hij ooit was, dat hij een paar maanden geleden nog aan het infuus lag omdat hij ziek was… En zie hem nu eens: een lekkere stevige kerel die deze week nog even uit zichzelf gaat proberen te staan. Het lukt hem nu in elk geval om op zijn knietjes te gaan zitten. Helemaal zelf gaan staan gaat nog net even te ver. Dinsdag hoopt Ivanko zijn eerste verjaardag te vieren. Op mijn laatste werkdag. Dat vond ik wel een mooie combinatie. Nu dus afwachten of we met of zonder Ivanko zijn verjaardag zullen meemaken…

Op de kleine zaal zijn al ‘mijn’ kinderen al vertrokken: of naar huis, of naar de grote zaal. Dus op de dagen dat ik werk, zorg ik voor kinderen van collega’s die deze dag vrij zijn. Zo heb ik de afgelopen dagen een paar echt ontzettend kleine kinderen, van nog geen maand oud, in de tummy tub gedaan. Grandioos, wat kunnen ze daar van genieten! En ik dus ook, dat snappen jullie wel hé?!

Afgelopen zaterdag was het dan zover: mijn verrassings-afscheids-feest met het ziekenhuisteam. Helaas spookte het al wel een klein beetje door mijn hoofd, dus dat het nou helemaal een verrassing was…. Maar dat heeft de pret zeker niet gedrukt!! We hebben eerst een filmpje gekeken. Die hadden ze gemaakt. Allemaal mooie momentjes van de afgelopen periode kwamen langs. Ow, het filmpje is zó leuk… Iedereen zou ‘m eigenlijk een keer moeten bekijken.
Ook heb ik een fantastisch leuk cadeau gekregen: de kinderen hadden allemaal een voetstapje gezet op een uniform-jasje. Het ziet er zo ontzettend schattig uit!
We hebben die middag een enorme berg beklommen en we zijn daarna uit eten geweest. Dat de auto onderweg nog een klein beetje tegenwerkte, dat verhaal houden we gewoon achterwege. Het was leuk om zo opeens een middag met elkaar op te mogen trekken.

Na al deze gebeurtenissen en verhalen staat mij in Nederland natuurlijk ook het één en ander te wachten. Want na lange tijd…
… zal ik Groningen weer eens zien.
… zie ik m’n kleine grote neefje weer.
… en natuurlijk de rest van de familie.
… kan ik lekker bruin brood eten.
… en sla!!
… kan ik live bijkletsen met vrienden.
… kan ik mijn regenponcho gebruiken.
… moet ik weer met de €uro betalen.
… kan ik water drinken uit de kraan.
… kan ik op mijn eigen fiets door een fietsvriendelijk land fietsen.
… kan ik alles om me heen weer lezen en verstaan.
… kan ik echte gehakt kopen in de Albert Heijn.

En morgen kan ik alvast beginnen… want mijn vader komt naar Oekraïne. Hij gaat naar Munkacs, voor de stichting (www.stichtingmunkacs.nl). Maar natuurlijk gaan we elkaar zien dit weekend, helemaal leuk!!
Dinsdag heb ik dan echt mijn aller- allerlaatste werkdag. Woensdag kan ik mijn koffer gaan inpakken (hoewel ik er nu af en toe ook alvast wat instop). En dan is het plan dat ik donderdagmorgen om zeven uur wordt opgehaald door de taxi. Die brengt mij naar Boedapest. Van daaruit vlieg ik naar Nederland. En daar… staat als het goed is een auto klaar die me naar Groningen zal brengen. Ik ben zooo benieuwd hoe het allemaal zal gaan!!

Maar eerst: morgen de laatste teammeeting en daarna de aller- allerlaatste werkdagen in het ziekenhuis….

Dank God…
… voor alle mogelijkheden die Hij me in het afgelopen jaar heeft gegeven om te mogen werken in Zijn Koninkrijk.
… voor de enorm gewaardeerde groep Hollanders om me heen, God zegent me enorm met hen.

Vraag God…
… om me te helpen om op een goede manier het werk in het ziekenhuis af te sluiten.
… om een zegen over het ziekenhuisteam, dat we (ze) de situatie steeds meer mogen verbeteren.