‘The end’ or ‘To be continued’

Gisteren was het dan écht zover: mijn allerlaatste werkdag in het ziekenhuis. Ik had eerder al een paar voorbereidingen getroffen: eind vorige week had ik mijn laatste baddermomentje met Renata. En afgelopen maandag heeft Ivanko voor de laatste keer, in mijn bijzijn, voor een heerlijk waterballet gezorgd in de badkamer.

Andere voorbereidingen kun je niet zelf treffen, maar komen ‘gewoon’. Zo was John afgelopen maandag verschrikkelijk onrustig. Hij lag in de box te draaien en te huilen, hij werd maar niet rustig. Hij viel niet onder mijn verantwoordelijkheid op deze dag, maar ik heb de stoute schoenen aangetrokken en mocht ‘m uit de box halen. Dus daar zat ik, op een matras, op de grond. Met op rechts Renata. Die gelukkig alles goed vond. En op links de kleine, onrustige John. Die er eens lekker bij ging liggen. En na een tijdje vond ik hem steeds zwaarder worden. Ik keek hem aan en zag dat John steeds slechter zijn oogjes open kon houden. Uiteindelijk is hij bij mij op schoot in slaap gevallen.
Dat deed me denken aan eind maart, hij kwam toen als tien dagen oud jongetje binnen, en ik mocht voor hem zorgen. Dat hij op deze dag, acht maanden later, bij mij op schoot in slaap zou vallen, dat had ik toen nooit durven hopen.

Zomaar drie dingen die een goede voorbereiding waren op het echte afscheid.

De nacht voor mijn laatste werkdag heb ik enorm bagger geslapen. Allerlei dingen spookten door m’n hoofd. Wat moet ik nog regelen voor mijn vertrek? Met wie moet ik écht nog even op de foto in het ziekenhuis? Had ik nou al helemaal een verjaardagsoutfit voor Ivanko klaarliggen?

Ja, want behalve mijn laatste werkdag was het ook Ivanko zijn allereerste verjaardag!

Uiteindelijk was het acht uur en stond ik op het punt om te gaan ontbijten. Verder was ik helemaal klaar voor vandaag. Omdat het klonk alsof er al een paar mensen in de keuken waren, heb ik toch even gewacht tot het daar wat minder druk zou zijn.
Dus ik zit op mijn kamer… gaat opeens de deur open: ‘Roomservice!’ Wauw, dit is écht een verrassing (ja, écht waar!). M’n collega’s kwamen binnen, ze hadden een verrassingsontbijt geregeld!! Dus dat was een ontzettend leuke start van de dag :)

In het ziekenhuis heb ik Ivanko zijn mooie kleertjes aangedaan, we hebben ballonnen en slingers voor hem opgehangen en natuurlijk kreeg Renata ook feestelijke kleren aan. Verder hebben we natuurlijk de normale dingen gedaan: kinderen verschonen, eten geven en aandacht geven. We hebben daarnaast nog een uitgebreide fotoshoot en filmopname gehad. Ik heb nog een verschrikkelijk grandioos (!) lieve brief gekregen van Ivanko en Renata. ’s Middags kwamen alle collega’s nog langs in het ziekenhuis. Daar hebben we, samen met de zusters, dokter, wasvrouwen en cleaning ladies taart gegeten. Ze hebben me bedankt voor het afgelopen jaar en me uitgenodigd om nog eens langs te komen (dat ga ik natuurlijk doen, dat snappen jullie wel). Ook kreeg ik nog een cadeau en allemaal afscheidszoenen.

En het ging echt goed, ik voelde me prima. Tot drie uur. Want toen kwam toch een verdraaid lastig momentje. Toen ik, voor de aller- allerlaatste keer, Renata in bed ging doen, begon het al… Maar met Ivanko… poeh, ik heb echt even een potje staan janken met ‘mijn’ mooie ventje in mijn armen (arm kereltje, die wist ook niet wat hem overkwam). Tjonge, wat ga ik dit mannetje missen!!

Het laatste uurtje moest ik dus echt regelmatig even slikken en een traantje wegvegen… De laatste keer de fles geven (aan Abeltje), de laatste luier verschonen (van Ruszlan). Afscheid van een ontzettend lieve zuster…

Na het werk heb ik de sleutel ingeleverd bij onze projectleider. Het is echt voorbij, mijn jaar zit erop. En het was echt goed. Soms super. Soms bagger. Maar bij alles is dit zo ontzettend tof om te weten dat er altijd ÉÉN is die er altijd voor de kinderen is, die voor hen zorgt en altijd bij hen is!!

Tot slot, aan het einde van mijn allerlaatste ziekenhuis-update, wil ik iedereen ENORM bedanken voor alle reacties, ‘likes’ en andere manieren van reageren. Blijf dat doen, dat is echt heel fijn!!

Om op de hoogte blijven van het ziekenhuisproject kun je natuurlijk altijd de weblogs van mijn oud-collega’s in de gaten houden:

www. jacquelinemirjam.waarbenjij.nu
www.marjannebuning.waarbenjij.nu
www.christianvanderspek.waarbenjij.nu

En nu… op naar de Hollandse kaas, mijn eigen fiets en een heeeeele hoop fantastische mensen!!

Dank God…
… dat ik het afgelopen jaar mocht meedraaien in het ziekenhuisproject.
… dat we Ivanko zijn eerste verjaardag mochten vieren!

Vraag God…
… om een zegen over mijn verlof, dat ik echt mag uitrusten.
… om te blijven zorgen voor het ziekenhuisteam en de kinderen in het ziekenhuis.