Vele enthousiaste Hollanders in de harde realiteit

Het is twee uur in de middag. Gisteravond heb ik geen wekker hoeven zetten. Ik heb heerlijk uitgeslapen. En daarna heb ik veel te lang in m’n pyjama rond gelopen. Echt een beetje een vakantiedag. Inmiddels heb ik me gedoucht en zit ik met een goed boek op de bank.

Een echte vakantiedag: daar was ik enorm aan toe. De afgelopen weken hebben Viki en ik alle projectgroepen hier in Oekraïne ontvangen. En al het werk is heel goed gegaan: er zijn veel renovatieklussen uitgevoerd. Veel kinderen hebben genoten van de activiteiten die de verschillende groepen voor hen organiseerden. Er zijn maar weinig dingen helemaal anders gelopen dan we van tevoren hadden verwacht. Het was wel erg warm, maar toch niet zo warm dat er helemaal niets gedaan kon worden. De groepen kregen al snel een Oekse instelling. En dat is knap, als Nederlander!

Voor mezelf was het ontzettend fijn om elke keer weer zoveel nuchtere Hollanders om me heen te hebben. Enthousiaste mensen, boordevol ideeën, mensen die echt iets willen betekenen voor de mensen en de kinderen hier. Het was echt een fantastische ervaring om vier weken met deze verschillende groepen op te trekken.

Maar het was ook erg druk. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat was ik bezig met de groep. Ik bezocht de verschillende locaties waar de groepen bezig waren, ik had overleg met de directeur over de gang van zaken en ik had natuurlijk volop contact met de Nederlanders. Alles om ervoor te zorgen dat het werk goed zou verlopen.

Inmiddels zijn de groepen weer terug naar Nederland gegaan. Afgelopen zaterdag kwamen nog twee leuke Nederlanders langs: m’n vader en moeder! Ze kwamen voor een kort bezoekje van twee dagen. De meeste tijd daarvan hebben we doorgebracht bij vrienden op het zigeunerkamp in Munkacs. Daar hebben we ook overnacht. Dat was weer een hele ervaring. Ik heb echt ervaren dat je dan nog veel dichter bij de mensen bent, letterlijk en figuurlijk.

Zondagavond, tijdens de kerkdienst, hoorden we van een jongetje dat na een voedselvergiftiging op de Intensive Care ligt. Om tien uur ’s avonds zijn we nog bij een oom van dit jongetje langs geweest, om te vragen of er nog nieuws was. Voordat we daar waren, moesten we een kleine wandeling over het kamp maken. En dat is in de avond echt heel anders dan overdag. Het is pikkedonker, alleen vanuit de huisjes komt licht. Je ziet geen hand voor ogen. Maar ondanks die duisternis zaten er nog heel erg veel mensen buiten. Dat kwam voornamelijk door de hitte, het was buiten koeler dan in de meeste huisjes. Ook kwamen we langs een plek waar de daklozen slapen. Daar stond ik echt helemaal van te kijken. Ik had er nooit bij stil gestaan dat dit zou kunnen: daklozen op een zigeunerkamp. Maar het bestaat. Het zijn mensen die uit huis zijn gezet door hun familie omdat ze veel te veel alcohol drinken.
Als we bij de oom aankomen, blijkt er geen nieuws te zijn. De situatie is nog steeds kritiek en de dokters kunnen niets doen.

De dag erna gaan m’n ouders en ik een paar voedselpakketten uitdelen. Behalve het jongetje was er die zondagavond tijdens de dienst nog een zieke uit de gemeente genoemd: een vrouw van ongeveer dertig jaar met TBC. Het gaat ontzettend slecht met haar. Een jaar eerder zag men al aan haar dat ze ziek was. Er werd haar verteld dat ze naar het ziekenhuis moest gaan. Maar dat kon niet: ze heeft vijf kinderen. Wie kan er voor hen zorgen??
Ik denk dan bij mezelf…je hebt een familie, die kan dat toch wel doen?? Het moet mogelijk zijn voor deze vrouw om naar het ziekenhuis te gaan!! Maar ik word even keihard met m’n neus op de feiten gedrukt: de broers van deze vrouw hebben zelf een gezin. Voor hen is het al moeilijk om hun eigen gezin te onderhouden. Hoe zouden zij dan voor vijf extra kinderen kunnen zorgen? Dat kan niet. Deze familie kreeg één van de voedselpakketten.
Het was afschuwelijk om bij deze familie naar binnen te gaan. De vrouw lag op de grond, ze was al helemaal niet meer aanspreekbaar, ze lag er heel erg naar bij. Ik heb volgens mij nog nooit iemand gezien die zo dicht bij de dood is. De familie stond buiten te wachten. Te wachten tot ze zou sterven. Tien meter verderop staan haar kinderen in een bad te spetteren met water, eet één van haar kinderen een boterham met boter. Ze lachen, ik geef ze een high five.

De dag erna ben ik weer op het kamp. Ik hoor dat deze vrouw, deze moeder, deze dochter een uur geleden is overleden.
De kans is heel erg groot dat de kinderen in een tehuis zullen worden geplaatst. Deze vrouw was officieel niet getrouwd met haar man. En er is niemand in de familie die voor al deze kinderen kan zorgen.
Wat zal er van hen terecht komen…??

Dank God…
… voor een goede tijd met de Nederlandse groepen en met m’n ouders.
… voor alle renovaties die zijn uitgevoerd de afgelopen tijd.

Vraag God…
… om genezing voor het jongetje met voedselvergiftiging.
… om bij de familie van de overleden vrouw te zijn, bid voor een hoopvolle toekomst voor haar kinderen.