Vele enthousiaste Hollanders in de harde realiteit
Blijf op de hoogte en volg Arlien
01 Augustus 2013 | Oekraïne, Berehove
Het is twee uur in de middag. Gisteravond heb ik geen wekker hoeven zetten. Ik heb heerlijk uitgeslapen. En daarna heb ik veel te lang in m’n pyjama rond gelopen. Echt een beetje een vakantiedag. Inmiddels heb ik me gedoucht en zit ik met een goed boek op de bank.
Een echte vakantiedag: daar was ik enorm aan toe. De afgelopen weken hebben Viki en ik alle projectgroepen hier in Oekraïne ontvangen. En al het werk is heel goed gegaan: er zijn veel renovatieklussen uitgevoerd. Veel kinderen hebben genoten van de activiteiten die de verschillende groepen voor hen organiseerden. Er zijn maar weinig dingen helemaal anders gelopen dan we van tevoren hadden verwacht. Het was wel erg warm, maar toch niet zo warm dat er helemaal niets gedaan kon worden. De groepen kregen al snel een Oekse instelling. En dat is knap, als Nederlander!
Voor mezelf was het ontzettend fijn om elke keer weer zoveel nuchtere Hollanders om me heen te hebben. Enthousiaste mensen, boordevol ideeën, mensen die echt iets willen betekenen voor de mensen en de kinderen hier. Het was echt een fantastische ervaring om vier weken met deze verschillende groepen op te trekken.
Maar het was ook erg druk. Van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat was ik bezig met de groep. Ik bezocht de verschillende locaties waar de groepen bezig waren, ik had overleg met de directeur over de gang van zaken en ik had natuurlijk volop contact met de Nederlanders. Alles om ervoor te zorgen dat het werk goed zou verlopen.
Inmiddels zijn de groepen weer terug naar Nederland gegaan. Afgelopen zaterdag kwamen nog twee leuke Nederlanders langs: m’n vader en moeder! Ze kwamen voor een kort bezoekje van twee dagen. De meeste tijd daarvan hebben we doorgebracht bij vrienden op het zigeunerkamp in Munkacs. Daar hebben we ook overnacht. Dat was weer een hele ervaring. Ik heb echt ervaren dat je dan nog veel dichter bij de mensen bent, letterlijk en figuurlijk.
Zondagavond, tijdens de kerkdienst, hoorden we van een jongetje dat na een voedselvergiftiging op de Intensive Care ligt. Om tien uur ’s avonds zijn we nog bij een oom van dit jongetje langs geweest, om te vragen of er nog nieuws was. Voordat we daar waren, moesten we een kleine wandeling over het kamp maken. En dat is in de avond echt heel anders dan overdag. Het is pikkedonker, alleen vanuit de huisjes komt licht. Je ziet geen hand voor ogen. Maar ondanks die duisternis zaten er nog heel erg veel mensen buiten. Dat kwam voornamelijk door de hitte, het was buiten koeler dan in de meeste huisjes. Ook kwamen we langs een plek waar de daklozen slapen. Daar stond ik echt helemaal van te kijken. Ik had er nooit bij stil gestaan dat dit zou kunnen: daklozen op een zigeunerkamp. Maar het bestaat. Het zijn mensen die uit huis zijn gezet door hun familie omdat ze veel te veel alcohol drinken.
Als we bij de oom aankomen, blijkt er geen nieuws te zijn. De situatie is nog steeds kritiek en de dokters kunnen niets doen.
De dag erna gaan m’n ouders en ik een paar voedselpakketten uitdelen. Behalve het jongetje was er die zondagavond tijdens de dienst nog een zieke uit de gemeente genoemd: een vrouw van ongeveer dertig jaar met TBC. Het gaat ontzettend slecht met haar. Een jaar eerder zag men al aan haar dat ze ziek was. Er werd haar verteld dat ze naar het ziekenhuis moest gaan. Maar dat kon niet: ze heeft vijf kinderen. Wie kan er voor hen zorgen??
Ik denk dan bij mezelf…je hebt een familie, die kan dat toch wel doen?? Het moet mogelijk zijn voor deze vrouw om naar het ziekenhuis te gaan!! Maar ik word even keihard met m’n neus op de feiten gedrukt: de broers van deze vrouw hebben zelf een gezin. Voor hen is het al moeilijk om hun eigen gezin te onderhouden. Hoe zouden zij dan voor vijf extra kinderen kunnen zorgen? Dat kan niet. Deze familie kreeg één van de voedselpakketten.
Het was afschuwelijk om bij deze familie naar binnen te gaan. De vrouw lag op de grond, ze was al helemaal niet meer aanspreekbaar, ze lag er heel erg naar bij. Ik heb volgens mij nog nooit iemand gezien die zo dicht bij de dood is. De familie stond buiten te wachten. Te wachten tot ze zou sterven. Tien meter verderop staan haar kinderen in een bad te spetteren met water, eet één van haar kinderen een boterham met boter. Ze lachen, ik geef ze een high five.
De dag erna ben ik weer op het kamp. Ik hoor dat deze vrouw, deze moeder, deze dochter een uur geleden is overleden.
De kans is heel erg groot dat de kinderen in een tehuis zullen worden geplaatst. Deze vrouw was officieel niet getrouwd met haar man. En er is niemand in de familie die voor al deze kinderen kan zorgen.
Wat zal er van hen terecht komen…??
Dank God…
… voor een goede tijd met de Nederlandse groepen en met m’n ouders.
… voor alle renovaties die zijn uitgevoerd de afgelopen tijd.
Vraag God…
… om genezing voor het jongetje met voedselvergiftiging.
… om bij de familie van de overleden vrouw te zijn, bid voor een hoopvolle toekomst voor haar kinderen.
-
01 Augustus 2013 - 18:42
Carla:
Hee Arlien!
Wat fijn dat het zo'n goede tijd was met de hollanders:)
Afschuwelijk om te lezen van die vrouw, ik bid voor de kids en fam!
Liefs Carla
ps geweldig dapper dat je daar bent en al het werk dat je daar doet:) -
01 Augustus 2013 - 22:03
Joost:
Mooi verwoord, afschuwelijk verhaal! Sterkte en kracht in alles wat je doet, gelukkig houdt Hij je op de been! Succes met alles!!
Gr. Joost en Renate en de kinderen -
01 Augustus 2013 - 22:54
Maria:
Je hebt wel weer heel wat meegemaakt! We leven met je mee en bidden voor al die mensen die dat zo ontzettend nodig hebben. Nog een goede tijd toegewenst.
Groeten Maria en Berend -
01 Augustus 2013 - 22:54
Maria:
Je hebt wel weer heel wat meegemaakt! We leven met je mee en bidden voor al die mensen die dat zo ontzettend nodig hebben. Nog een goede tijd toegewenst.
Groeten Maria en Berend -
02 Augustus 2013 - 10:37
Cornelis:
Aangrijpend verhaal. Goed dat je je ervaringen deelt. Respect! Sterkte! -
02 Augustus 2013 - 12:54
B.:
Het voelt alsof ik door jouw ogen meekijk.
Dat komt natuurlijk omdat wij er zo recent nog waren....
Wat een verdriet en ellende heb je weer gezien en meegemaakt. eigenlijk kun je maar één ding doen:
het bij God brengen.
Maar het voelt verrekte (sorry voor dit woord) machteloos.Bij mij tenminste.
Liefs en sterkte.
Wat was het trouwens mooi dat je nog langs kwam op Lavki!!
B. -
06 Augustus 2013 - 16:07
Bianca (Children's Relief):
Hoi Arlien,
Fijn hè, die nuchtere Hollanders. Daar moet jij als Groninger wel van houden :-D Ik ook hoor!
Maar wat word je later dan geconfronteerd met de harde realiteit... Valt daar nog nuchter naar te kijken?? Dat raakt je diep. 's Avonds rondlopen op een zigeunerkamp is nog even heftiger dan overdag denk ik.
Zegen toegewenst met jullie werk. Dat jullie het licht mogen zijn op deze donkere plek.
Groetjes,
Bianca -
12 Augustus 2013 - 14:32
Joke Van Den Elshout:
Hallo Arlien,
We , mijn man en ik,proberen onverwacht a.s zaterdag naar Beregowo te vertrekken. Ik was in febr met Conny en haar groepje mee. Deed het schoenenverhaaltje in de kinderclubs. Wie weet ontmoeten we je daar ?? Vind het super dat jij zo voor God op pad en inzetbaar bent. Is zo'n bemoediging om te lezen!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
