In de natuur

Vanmorgen ben ik naar de bidstond geweest en daarna moest ik nog wat boodschappen doen op de markt. Thuisgekomen heb ik even een paar uurtjes op bed gelegen, want daar was ik wel aan toe. Maar de hele middag zit ik al achter m’n computer, aan de keukentafel, en drink ik veel slappe thee en water. Ook heb ik een hele boterham gegeten. En die is goed gevallen, ik heb helemaal geen gerommel gehoord. En, nog mooier: ik hoefde niet naar de wc te rennen…

Wellicht een wat rare dag, zou u denken. Maar ik ben hier heel blij mee!! Ik begin mijn energie weer terug te krijgen én ik kan weer eens een gewone boterham binnen houden. Eind vorige week heb ik waarschijnlijk iets gegeten wat niet helemaal goed klaargemaakt was. En dat heb ik geweten. Vrijdagmiddag werd ik ziek. Duizelig, zelfs flauwvallen en ontzettend veel last van m’n maag. Ik heb drie dagen niet gegeten en voelde me zo slap als maar kan.

Sinds vandaag merk ik dat er langzaamaan verandering optreedt! Je snapt dat ik daar heel blij mee ben. Want ik was het echt al vre-se-lijk zat! M’n energie heb ik zeker nog niet helemaal terug. Het is voor mij natuurlijk niet normaal om tussen de middag een paar uur op bed te liggen. Maar het is al een hele vooruitgang dat het slechts een paar uurtjes zijn. En niet de hele dag.

Voordat deze ellende begon, was ik mee op een jeugdkamp. Samen met Laurie, een vrijwilliger uit Canada die in het ziekenhuis in Vinogradiv werkt, waren we uitgenodigd om mee te gaan op dit kamp van de zigeunerkerk in Munkacs.
En denk dan absoluut niet aan die luxe kampeerboerderijen die we in Nederland kennen: wij gingen echt de natuur in. Een heel mooi gebied met een riviertje. Die laatste fungeerde als badkamer. We waren daar met 200 mensen en sliepen in 63 tenten. Het was een hele onderneming, maar het programma en de organisatie zat heel strak in elkaar. En dat is natuurlijk geen overbodige luxe met zo’n grote groep mensen. Elke dag hadden we ’s morgens en ’s avonds aanbidding en een dienst. ’s Middags hadden we allerlei spelletjes, denk hierbij aan de zeepbaan een aan touwtrekken dwars door een modderpoel heen. Fanatiek dat iedereen was…! Laurie en ik hebben overal aan meegedaan en natuurlijk ook geholpen, bijvoorbeeld in de keuken.

Het blijft voor mij zo’n grote zegen om zo dichtbij deze mensen te mogen zijn. Ze hebben zo ontzettend weinig. Ze worden niet geaccepteerd door de mensen om hen heen. Je wilt over hun leefomstandigheden soms niet eens nadenken. Maar in alles blijven ze vertrouwen op God. Ze verwachten het echt van Hem. Ze zijn echt een belangrijk voorbeeld voor mij. Het was een ontzettend bijzondere week om mee te maken.

Inmiddels ben ik dus weer thuis, begin ik langzaam weer op te knappen en gebruik ik deze vrije dagen (begin september beginnen Viki en ik weer met ons ‘normale werk’) voor allerlei dingen. Onder andere om vast te stellen op welke datum ik mijn werk en leven hier in Beregowo af zal sluiten om terug te komen naar Nederland. Vooral het financiële plaatje is hierbij belangrijk. Dus allerlei financiële zaken zet ik daarom op een rijtje.

Laat ik daar maar eens mee verder gaan…

Dank God…
… dat ik me zoveel beter voel.
… voor het ontzettend bijzondere kamp dat ik vorige week heb mogen meemaken.

Vraag God…
…om Zijn leiding met betrekking tot de datum waarop ik terug zal gaan naar Nederland.