Unieke visjes knippen in de auto

Viki pikt me op, ik wacht op haar bij de hoofdweg. Vandaar rijden we naar één van de internaten. Terwijl Viki rijdt, heb ik het druk met andere dingen. We gaan vandaag namelijk knutselen met de kinderen, maar de voorbereidingen zijn nog niet helemaal klaar. De kinderen kunnen zelf (nog) niet knippen, dus knip ik alle vissen alvast uit.
Als we bij het internaat zijn gekomen, gaan we eerst naar een groep met jongere kinderen. Allebei met twee kinderen aan de hand lopen we naar het lokaal. Na een paar minuten komt er nog een groep binnen. Er zijn nu zestien kinderen van een jaar of zes, zeven. Stuk voor stuk prachtige kinderen. En echt uniek, zo leuk om te zien! Vorige week hebben we deze groep voor het eerst zo bij elkaar gehad. Dat was een flinke uitdaging. Beide kanten moesten aan elkaar wennen. Het verloopt deze keer allemaal al een stuk soepeler. Dit komt onder andere omdat we de kinderen al een heel stuk beter kennen. Dat ene meisje wat zo slim is krijgt niet elke keer de beurt, hoewel ze altijd de goede antwoorden weet. Wat doet zij eigenlijk op dit internaat?? Daar is zij ‘veel te slim’ voor. De kans is groot dat ze hier terecht is gekomen door een erg slechte thuissituatie. Ik hoop dat ze snel wordt overgeplaatst naar een internaat waar ze de goede uitdaging zal kunnen krijgen in haar leerproces.

Helaas ben ik er inmiddels alweer ingetrapt, ik heb alweer een zwak voor zo’n guitig zigeunerjongetje. Hoe hij rond kijkt, hoe hij vrolijk is, heerlijk! De juf moet hem telkens opnieuw terug zetten op zijn stoel, hij blijft nog geen drie minuten zitten. Als de kinderen de vis gaan kleuren, doe ik hem voor hoe je een potlood vast moet houden.
Even later delen we een paar stickers uit. Ik sta ervan versteld wat hij met de sticker doet: hij pakt de sticker en legt die bovenop de vis. Zonder dat hij de sticker van het stickervel heeft gehaald. De sticker plakt echt nog niet. Maar heeft hij dat door, snapt hij wat hij doet…?? Nee, hij duwt maar en hij duwt maar…en die sticker plakt nog steeds niet?!? Hoe kan dat nou?!? Ik zie hem om zich heen kijken. En nog maar eens proberen. Dat kan ik natuurlijk niet langer aanzien. Ik loop ernaar toe, laat zien hoe ik de sticker van het vel afhaal, ik laat hem de onderkant voelen en vervolgens krijgt hij het voor elkaar om de sticker er zelf op te plakken.

Als ik bij een ander meisje sta, schuift ze helemaal naar achteren. Dan schiet het me weer te binnen, zij moet altijd even een extra rondje wennen. Ik laat haar alvast de stickervelletjes zien terwijl ik echt op een goede afstand van haar blijf. Daarna loop ik rustig verder, deel bij een paar andere kinderen wat stickers uit en ik loop terug naar het meisje. Ik kijk haar aan, leg een stickervelletje voor haar neer en hurk naast haar tafel. Ze kijkt op, ze kijkt me aan en er kan zowaar een glimlachje vanaf. Nog steeds wel wat afstandelijk wijst ze een sticker aan. Die knip ik voor haar uit en leg ik voor haar op haar tafeltje. Ik geef ‘m nog niet in haar handje, want ze zou de sticker dan niet eens aannemen. Misschien dat dit over een paar weken wel zal gebeuren?

Zestien unieke mensjes. En ik denk dat ze allemaal al zo verschrikkelijk veel meer hebben meegemaakt dan ik toen ik zeven jaar was. Als ik even een momentje rust heb kijk ik naar alle kinderen, van binnen huil ik. Wat een start van hun leven hebben ze al achter de rug. En wat zal hun toekomst zijn?

Maar dan denk ik aan een wijze les die ik de afgelopen weken geleerd heb. In Filipenzen 4 vers 8 staat dat we ons moeten richten op wat ‘waar’ is. Op de dingen die echt zijn, die nu gebeuren. Denk niet ‘had ik maar’. Denk niet ‘wat als’. Richt je op het heden, dat wat er nu gebeurt.

Dus ik laat alles voor wat het is, loop rond in de klas, aai dat pientere meisje over haar hoofd, kleur nog even mee met dat mooie zigeunerjongetje en voel de blijdschap van de kinderen. Nu, op dit moment.

Vraag God…
… om Zegen over de toekomst van de kinderen, dat ze de mogelijkheden hebben om zich goed te ontwikkelen.
… om een Zegen over de thuissituaties van de kinderen. Bid voor hun ouders, broers en zussen.

Dank God…
…voor die blije momenten, de leuke lessen die we hebben met de kinderen.
…voor de wijze lessen die Hij aan ons geeft in de Bijbel.