Nog geen week later…

Vorige week heb ik via de mail een paar echte Oekse verhalen en plaatjes met jullie gedeeld. Het is nog geen week later en twee verhalen hebben alweer een update nodig. Ik houd het misschien wat vaag, maar als je de mail van vorige week er nog eens naast legt, dan snap je het weer helemaal. En waarom ik het dan vaag houd?? Ja, die privacy hé?!

Allereerst over het jongetje dat, gelukkig samen met zijn oudere broer, zou verhuizen. Vandaag zat hij gewoon nog in de klas! Het papierwerk levert vertraging op. De planning is nu dat hij over twee weken zal vertrekken.

En dan echt een grandioos gaaf moment dat Viki en ik eerder deze week hadden. Het jongetje met het syndroom van Down waar ik vorige week over schreef had een hele open houding, liet merken dat hij nieuwsgierig was en heeft heel veel naar ons geglimlacht. Hij heeft ook genoten van de handpop waar het Bijbelverhaal mee verteld werd. En hij zei zelfs ‘djakoejoe’ (dankjewel) toen ik hem een sticker mocht geven. Wát een verandering.
En wat een voorrecht om zo’n prachtig kind dan een sticker te mogen geven, fan-tas-tisch.

Daarnaast had ik de afgelopen week een ‘Hollands dagje’. Toen heb ik me in allerlei zaken verdiept rondom mijn terugkomst naar Nederland. Want dat schijnt een hele omschakeling te zijn. Dus ik wil me daar zo goed mogelijk op voorbereiden. Internet heeft hierover interessante dingen te vertellen, ik heb een boek die ik aan het besturen ben en waar dingen in staan die echt nuttig zijn en ik vraag naar tips van ervaringsdeskundigen. Dan heb je natuurlijk nog bijvoorbeeld de nieuwe zorgverzekering die moet worden afgesloten. En wat verder een compleet project is geweest: al mijn spullen terug naar Nederland krijgen. Ik ben twee jaar geleden met de auto naar Oekraïne gekomen. Maar ik zal met het vliegtuig terug gaan (mijn auto heb ik niet meer, die is al eerder terug gegaan naar Nederland). Maar ja, ik zou de spullen nooit allemaal mee kunnen nemen in het vliegtuig. Inmiddels heb ik vandaag ook dit project kunnen afsluiten. Met hulp van een heleboel leuke mensen. Het team dat vrijwilligerswerk kwam doen in het ziekenhuis en een echtpaar dat bezig is met het organiseren van allerlei conferenties. En in Nederland gaan m’n ouders nog een keer voor me op pad. Zo hoop ik dat m’n spullen allemaal weer veilig op de juiste plek aan zullen komen. Top, zulke mensen! Heel erg bedankt!

Ook ben ik aan het nadenken hoe ik het werk hier wil afsluiten. Wanneer stop ik met mijn werk? Doe ik dat één week voordat ik naar huis ga? Of twee weken? Of ga ik door tot op de laatste dag?? Wat is daarin goed voor mij? En, net zo belangrijk, wat is hierin goed voor Viki? Wat wil zij?

Genoeg dingen te doen. Genoeg dingen om over na te denken…

Dank God…
…voor dat gouden momentje met het jongetje met het syndroom van Down.
…voor alle leuke mensen om me heen die me overal mee helpen.

Vraag God…
…om bij de jongen te zijn die later gaat verhuizen dan in eerste plaats gepland.
…om wijsheid over beslissingen rondom de laatste weken dat ik hier in Oekraïne mag wonen en werken.