Verbazingwekkend Oekraïne

Op m’n fiets naar de supermarkt ben ik er getuige van hoe een busje een hondje aanrijdt… Het is een heel klein hondje, zal dat zijn redding zijn geweest?? Terwijl ik verder fiets, en eerst heel bewust niet achterom kijk, hoor ik heel veel gepiep. Voorzichtig draai ik me om en zie hoe het hondje, piepend, maakt dat hij van deze drukke straat wegkomt. Als ik tot me door laat dringen hoe druk het is, realiseer ik me dat de chauffeur waarschijnlijk met reden niet keihard op de rem is getrapt voor het hondje. Wat voor enorme kettingbotsing had dat kunnen opleveren?

’s Middags loop ik naar het centrum. Onderweg zie ik een paar mannen die bezig zijn met reparatiewerkzaamheden aan verkeersdrempels. Tot mijn grote verbazing zie ik dat ze de stenen die ze hiervoor nodig hebben uit de achterbak van een heuse beige Lada halen…!! Dat is écht een stom gezicht. Helemaal geen speciale vrachtauto. Nee, gewoon een Lada. Ik kan me nog inhouden en laat het fototoestel in m’n tas. Ik doe m’n mond weer dicht want die is volgens mij van verbazing open geklapt. ‘Nee’, denk ik bij mezelf,’ga niet de toerist uithangen. Ik doe net alsof dit de normaalste zaak van de wereld is.’ En ik loop weer verder.

Als ik even later in de buurt van de markt kom, zie ik op één plek grote drukte. Nieuwsgierig wat daar verkocht wordt, loop ik erheen. Het zijn allemaal dames op leeftijd, de verkoper heeft vandaag namelijk een flink aantal dozen panty’s meegenomen. En dat loopt storm, ze gaan als zoete broodjes over de toonbank. Als ik er op de terugweg weer langs loop zijn de dozen zichtbaar leger. Een gouden dag voor de verkoper.

Een paar dagen hiervoor probeerde ik met de bus in een stad verderop, Munkacs, te komen. Je zou het niet denken, maar regelmatig rijden de bussen echt netjes op tijd. Soms zelfs te netjes en komen ze dus eerder. Daarom ben ik elke keer als ik met de bus wil reizen, ruim op tijd. Zo ook op deze dag. Na tien minuten komt de bus eraan. Ik loop er naartoe. En ik loop er meteen aan voorbij. Daar ga ik dus echt niet in. De bus zat werkelijk waar stampvol. Een slimmerik loopt naar de deur bij de achterkant. Van de buitenkant kun je die namelijk openmaken. Dat doet ze dan ook. Maar het levert niet het gewenste plekje in de bus op. Sterker nog, er rollen bijna een paar mensen naar buiten die hutje mutje in de bus staan. Uiteindelijk ben ik niet enige die de bus niet in stapt. Niet omdat ze niet willen, maar omdat de bus gewoon echt helemaal propvol is. De chauffeur doet z’n best, zegt de mensen door te lopen naar achteren, terwijl je geen stap meer kunt verzetten, en de tassen zet hij in het bagagerek. Maar dan is het toch echt mooi geweest. De motor gaat draaien, de bus komt in beweging… En ik ben ontzettend blij dat ik nog buiten sta.

Omdat de volgende bus niet op komt dagen, ben ik uiteindelijk genoodzaakt op een taxi te nemen. In m’n gebrekkige Hongaars lukt het me duidelijk te maken waar ik naartoe wil en worden we het eens over de prijs. Omdat ik de taal echt niet vloeiend spreek, zou je denken dat de chauffeur wel door heeft dat ik niet ‘van hier’ ben. Maar zodra we wegrijden begint hij in het Russisch tegen me te ratelen. Ik zeg maar dat ik hem niet begrijp. Eerst in het Russisch (één van de weinige zinnetjes die ik in het Russisch kan zeggen), dan in het Hongaars. Daarna in het Engels en als hij het dan nóg weer een keer probeert, pak ik m’n Nederlands erbij. Uiteindelijk heeft hij het door en zet hij de radio aan. De muziek die door de taxi schalt is niet echt mijn favoriet, maar oké. Wie is hier de chauffeur??
Als we Beregowo uitrijden staan er drie mensen te liften. Tot mijn verbazing stopt de taxi. Ze vragen of we naar Munkacs gaan. De chauffeur kijkt me aan en zegt dan ‘nee’. Ik doe maar net alsof ik het een leuk grapje vindt als we weer wegrijden. Maar snappen doe ik het niet.
Even later pakt de chauffeur een snoepje. Het papiertje propt hij door een kiertje via het raam naar buiten. Ik doe heel hard m’n best om niet verbaasd te kijken. Want dat ben ik wel. Ik weet wel dat we hier in Oekraïne niet gewend zijn aan dingen die ik normaal vindt.
Van het tweede snoepje blijft het papiertje in de auto. Had hij dan toch mijn verbijsterende blik gezien…??

Ook al woon ik hier inmiddels al ruim twee jaar: Oekraïne blijft me verbazen…


Trouwens, hebt u de herhaalde oproep voor actie ‘KerstFEEST’ al gezien in uw mailbox? Hebt u deze mail en die van vorige week niet gekregen en bent u nieuwsgierig geworden? Laat het weten via thuisfrontarlien@gmail.com en u krijgt de mailtjes zo snel mogelijk opgestuurd!