Nostalgie: de Lada

Ooit… lang geleden… woonde er eens een meisje ergens in een dorp. Samen met haar vader, haar moeder, haar broers en haar zus woonde ze in een mooi huis. En voor de deur stond een mooie auto.
En nu, bijna twintig jaar later, ziet dit meisje dezelfde Lada weer terug…..

In Nederland zie je ze niet meer. Maar hier rijden er echt nog volop Lada’s rond. En ach, auto’s interesseren me echt helemaal niets. En ik heb er dan ook echt geen verstand van. Nou ja, behalve dat ik er in kan rijden. Daar houdt het dan al snel mee op.
Maar ik vind het ontzettend leuk om de Lada weer terug te zien. Toen ik erop ging letten viel het me ook op in hoeveel kleuren ze bestaan. En geloof mij: zo’n paarse Lada… dat lijkt me wel wat!
Vroeger hebben we thuis dus ook een Lada gehad. Een beige stationcar. Zoals velen van jullie weten kom ik uit een gezin met zes kinderen. En die konden prima allemaal in zo’n Lada. En ook voor paps en mams was er nog ruimte. Inmiddels heb ik ook gezien: dat kan nog steeds! Sommige auto’s zitten echt propvol mensen. Met drie man op de achterbank, geen probleem. En houd dan goed voor ogen dat deze Lada’s echt niet zo breed zijn als vele andere auto’s.

Wat nog meer bij het straatbeeld van Beregowo past, zijn de honden. Overal waar je loopt, rijdt en kijkt zijn wel zwerfhonden te zien. Op de stoep, op de straat. Soms loopt er een hond in z’n eentje rond. Soms lopen er meerderen bij elkaar. Gelukkig doen ze je niets. Wisten jullie trouwens dat Oekse honden erg slim zijn?? Ze kijken echt goed naar links, naar rechts en weer naar links voordat ze een straat oversteken. Mede hierdoor zijn ze erg goed in het ontwijken van auto’s.

En nadat ik weer een paar leuke Lada’s in verrassende kleuren heb gezien en ook flink wat honden ben tegengekomen, beland ik weer in het ziekenhuis.

De afgelopen week is Peter naar huis gegaan. Een jongentje uit mijn team bij de ‘ukkies’. Blij dat hij weer naar huis mocht. Maar toch ook opnieuw: een bijzonder verdrietige thuissituatie. De moeder van Peter heeft namelijk een tumor in haar hoofd. Ze is daaraan geopereerd. Helaas is er toen iets misgegaan en de helft van haar lichaam functioneert niet meer optimaal. Ook is gebleken dat er, menselijkerwijs, niets meer voor haar kan worden gedaan. Maar: ze wilde geen papieren tekenen waarmee ze afstand zou doen van haar zoon (zodat hij naar een kindertehuis kon worden overgeplaatst). Nee, in plaats daarvan is ze haar zoon komen ophalen. Dus nu is Peter naar huis. Daar woont hij samen met zijn oudere zus van elf jaar, zijn moeder en zijn oma. Het is op financieel gebied een arme familie. Maar ik ben ervan overtuigd dat deze moeder, voor zover mogelijk en zo lang als God het geeft, supergoed zal zorgen voor haar fantastisch mooie zoontje!
Fijn dat er een kind naar huis is. Dat geeft rust. En mogelijkheden om meer bezig te zijn met de andere kinderen. Maar….. er zijn alweer drie (!!) nieuwe ukkies gekomen. Dat wordt dus flink aanpoten de komende periode.

En dat terwijl het al extra aanpoten is sinds vorige week maandag. Want sinds die tijd zit Reina, mijn Nederlandse collega, ziek thuis. Haar hele gezicht was rood en opgezwollen, ze was onherkenbaar. Erg schrikken allemaal! Gelukkig is er van alles in z’n werk gezet en doen de mensen hier hun uiterste best om Reina te helpen. En, dank God: het gaat inmiddels ontzettend veel beter met Reina. Ze zal voorlopig thuis lekker aansterken. En dan in het nieuwe jaar weer meedraaien. Dat betekent even omschakelen en het werkrooster aanpassen. Maar dat was voor Éva, Veralie en mij gelukkig geen probleem. De exacte reden van deze aandoening bij Reina is trouwens niet bekend. Iedereen is van alles aan het suggereren. Er is kans dat het wat heeft te maken met een aandoening die twee kinderen in het ziekenhuis ook hadden. Maar niets is met zekerheid te zeggen. En dat is op dit moment ook niet belangrijk. Het gaat goed met Reina en ook met de andere collega’s.

Ook deze keer zal ik een paar foto’s toevoegen. Natuurlijk een paar Lada’s en zwerfhonden. Ook zijn er nog een paar foto’s van ons teamuitje naar Uzhgorod (waar ik eerder over schreef). Vooral de terugweg hebben we erg kunnen lachen....

En dan komen we nu steeds dichterbij het Kerstfeest. Ik wens jullie allemaal fijne, gezellige dagen en gezegende kerkdiensten.

Om mee te nemen in gebed:
Dank God dat Peter naar huis mocht gaan. Bid voor zijn thuissituatie.
Dank God dat het zo ontzettend veel beter gaat met Reina. Dit neemt veel zorgen weg.
Het wordt inmiddels steeds kouder. Bid voor de mensen die hier last van hebben omdat ze in grote armoede leven. En dat zijn er zo ontzettend veel hier in Oekraïne.








Hij kwam naar wat van hem was,
maar wie van hem waren
hebben hem niet ontvangen.

Wie hem wel ontvingen
en in zijn naam geloven,
heeft hij het voorrecht gegeven
om kinderen van God te worden.

Johannes 1



Áldott Karácsonyt