Vandaag de dag

Op deze woensdagmorgen stap ik, redelijk uitgerust, de Ark uit. Ik wandel onze straat uit en herinner me dat het vandaag ‘vuilnisophaaldag’ is. Want ik zie de vuilnisauto al. Een grote truck met een open laadbak. Er staan twee mannen in de laadbak, eentje loopt naast de truck en de laatste zit achter het stuur. De wandelende man geeft alle vuilnisbakken aan, de twee in de laadbak kieperen alle vuilnis eruit. Zo doe je dat hier.
Even later kom ik bij het open veld dat ik moet oversteken. Ik hoor muziek. Wie zou er nou met zulke harde muziek aan, hier rondlopen?? Het moet haast wel een radio zijn. Maar niets is minder waar. Er lopen twee zigeuners. Het is een stelletje, ze lopen hand in hand. De man trekt het onderste deel van een oude kinderwagen achter zich aan. En ondertussen zingt hij. Dat het klinkt alsof het van een radio komt, zegt natuurlijk iets over de muzikaliteit van deze man: die is groot!
Glimlachend haal ik ze in. Deze mensen nemen lekker de tijd. Terwijl ik een beetje laat ben en graag op tijd in het ziekenhuis wil zijn. Ik blijf Hollander. Maar het is wel oppassen geblazen. Ik moet goed kijken waar ik loop. De meeste delen van de stoep zijn goed te bewandelen. Maar af en toe zit er nog een scheur of kuil. En die kun je natuurlijk beter ontwijken.
Een stukje verderop is er iemand aan het schoonmaken. Met blik en veger (met zo’n hoge steel), is hij aan het vegen. Een dagtaak, gezien de grootte van het plein dat hij aan het schoonmaken is.
Vlakbij het centrum zie ik een man lopen. Hij drinkt een pak leeg en gooit dit op de grond. Nog geen twee meter verderop staat een prullenbak. Ik frons even m’n wenkbrauwen. En dan loop ik weer verder.
Ondertussen rijdt er een bus langs. Die is stampvol. Logisch, het is het begin van een nieuwe dag: mensen gaan naar hun werk. Daar komt nog bij dat het nu een beetje regent. En als Hollander voeg ik eraan toe: het regent echt een heeeul klein beetje. Het is erg zacht, het weer doet me op dit moment denken aan de herfst in Nederland. Maar dan veel minder nat. Het is hier in elk geval droger dan in veel delen van het noorden van Nederland. Als ik het nieuws een beetje goed volg.

Voor het ziekenhuisterrein staat de man die vandaag het hek open en dicht moet doen. Ik groet hem vriendelijk en loop verder. Op weg naar… Gitta, Natalia, Liliana en al die andere koters.
Later op de ochtend zit ik samen met Pali op een speelmat. Ik heb het potje van de bellenblaas in mijn hand. Pali blaast er lustig op los. Elke bel, hoe klein ook, blijft hij volgen. Totdat… het uit elkaar spat. Optimaal genieten. Dat geldt voor Pali. En voor Arlien.
Terwijl ik ’s middags Barbera een schone luier geef, kijkt ze me aan. Met haar fantastische glimlach. Gelukzalig. Dat is het woord dat ik associeer met hoe ze me aankijkt. Ik zie in haar bedje een papiertje. Het zit vastgeplakt, vlak boven de plek waar haar hoofdje ligt. Een Bijbeltekst, zie ik. Ik herken het woord ‘Psalm’ in het Hongaars. Tjonge, dan leer ik wel snel, ‘k heb nog maar twee lessen Hongaars gehad. Thuis heb ik het even opgezocht. Psalm 139 vers 14:

Ik loof u voor het ontzaglijke wonder van mijn bestaan,
wonderbaarlijk is wat u gemaakt hebt.
Ik weet het, tot in het diepst van mijn ziel.

Wat een fantastische woorden om elke dag zo dichtbij je te hebben!

Later op de middag ontstaat er een memorabel moment. We staan in de grote zaal en zijn de kinderen aan het verschonen. Ik loop langs een bedje en zie een kindje staan. Ik kijk nog eens en vraag me af…. Nee…. ‘Wauw Elek, je staat!’ gil ik bijna door de zaal heen. Enthousiast ga ik bij hem staan en stimuleer hem om te blijven staan. Fantastisch: dat wij getuige mogen zijn van deze ontwikkeling. Want Elek is echt voor de eerste gaan staan. En hij is net zo enthousiast als alle zusters in de zaal. Met een enorme glimlach, dat is echt iets wat absoluut bij deze kleine kerel past, blijft hij staan. En dat voor een kereltje van bijna 10 maanden jong.

Even later geef ik Samantha de fles. Ondertussen probeer ik te sms’en. Maar dan merk ik toch wel dat ik dit een beetje aan het verleren ben. In Nederland stuurde ik veel vaker een sms’je. Maar hier wordt veel meer gebeld. En daar doe ik dan ook maar aan mee. Toch, voor deze gebeurtenis, maak ik een uitzondering: ‘Hoi zuster Veralie, ik ben gaan staan, echt waar! Leuk hé? Kvond het zelf erg leuk. De zusters waren heul trots. Kusje en een breedbekkikkerlach van Elek.’ Dit was weer even een goede oefening, kijken of ik nog een fatsoenlijk berichtje kon maken. Jammer genoeg werkte het netwerk niet mee. En is het sms’je niet verstuurd. Nou ja, als ik thuis ben zie ik Veralie natuurlijk weer. Elek zit namelijk niet bij mij in mijn team. Maar bij Reina en Veralie. Reina was ook aan het werk, maar Veralie was vandaag vrij. Vandaar dat ik haar natuurlijk op de hoogte moest brengen van dit bijzondere nieuwtje.

Voor de goede orde: die breedbekkikkerlach, dat is juist heel positief bedoeld. Mocht ik een foto van hem vinden met zo’n glimlach, dan zal ik deze natuurlijk toevoegen.

Aan het einde van deze werkdag begin ik aan mijn terugtocht. Een zwerfhond vergezelt mij op weg naar huis. Bij het zwembad is het druk. Het zal wel aan de vakantie liggen. Of misschien is er vandaag één of andere actie. Ik loop gewoon verder.
Thuis aangekomen lees ik m’n mailtjes. Een paar updates vanuit Nederland. Het nieuwe ‘workplan’ voor de maand januari. En reclame over de uitvaartverzekering. Tja, hoort erbij. Ook feliciteer ik m’n grote broer met z’n verjaardag. Dit jaar komt de felicitatie van iets grotere afstand. Gelukkig heb ik m’n Twitteraccount. Toch wel een beetje gek.

Het eten is klaar, wordt me verteld. Wat een leven hé?! Er is vandaag gewoon voor me gekookt. Heerlijk, spaghetti. Met een ‘Hollands’ sausje erbij. Straks nog even een update plaatsen op m’n website. Ik herinner mezelf eraan dat ik deze keer écht foto’s van ‘De Ark’ moet plaatsen. En de foto’s van het veld waar ik overheen loop als ik naar het centrum ga. Die heb ik al eerder genomen, maar nog nooit geplaatst. Wordt toch wel eens tijd.
En later vanavond krijgen we visite: we gaan samen zingen. Past mooi bij Psalm 27, die ik vanmorgen las: ‘….ik wil zingen en spelen voor de HEER’.