De keuken

Eén grote, enorme ravage. Dat is wat we zien in de keuken. Wat een rotzooi. En wat een vieze muren….

Wat is er gebeurd?? Mijn collega en ik lopen naar de zaal met de grotere kinderen. Wij zijn de dag begonnen en hebben onze spulletjes gepakt. In de zaal staat één van ons bij een bedje, de ander begint met het uitdelen van de luiers. Deze worden aan de bedjes gehangen. Da’s handig: zo weten we precies wie er nog verschoond moet worden.

Terwijl we daar allemaal net mee beginnen, komt er een zuster binnen. Eerlijk gezegd een favo-zuster. Ik zal straks uitleggen waarom. In elk geval: ze komt binnen en laat haar kleren zien. We zien daar een paar koffievlekken op. In het Hongaars ratelt ze een heel verhaal. Hier en daar wat gebaren met de arm. Eerst denken we: tja… nare start van de dag als de koffie over je heen valt.
Maar dan…. realiseren we ons iets. Het moet iets anders zijn… De zuster wijst naar de keuken, ze maakt duidelijk dat we daar maar eens moeten kijken. En dat doen we. Want we zijn natuurlijk ontzettend nieuwsgierig. En dit is investeren in een nog betere relatie met de zusters.

Als we de keuken binnenlopen…. Onze monden vallen open. Niet normaal. Wat is hier gebeurd?!? Op de muren zitten allemaal koffievlekken. Op het plafond zit de grootste vlek. Hier zetten ze koffie in een wat ouderwets gevalletje. Een soort kannetje/pannetje. In elk geval: dat ding stond op het fornuis en is daar gewoon ontploft. Dat moet zo’n ontzettende vaart hebben gehad. Want het zit dus tot op het plafond. En die zijn hier echt heel hoog. De zusters waren erg geschrokken. Maar konden er nu ook wel om lachen. En wij?? Wij lachten natuurlijk vrolijk mee. Dat is internationaal. Dat volgen we wel.

Dat dit goed uitpakt merken we tijdens de lunch. Wij eten in de keuken tussen 11 uur en half 12. Daarna gaat het ziekenhuispersoneel eten. Erg jammer, juist die momenten zijn geschikt om elkaar een beetje te leren kennen. Af en toe zitten we wel samen in de keuken. Maar vaak staan de zusters/dokters op. Beleefdheid.
Maar vandaag niet: wij komen de keuken binnen en worden uitgenodigd om met hen mee te eten.

Onze meegebrachte boterhammen houden we in onze tas. We eten mee met al het eten dat is klaargemaakt. De zusters zijn namelijk gewend om allemaal iets mee te nemen van huis. De één neemt een pot augurken mee, de ander een schaal met vlees, de volgende neemt een brood mee en de vierde een salade. Dit alles wordt op tafel gezet en daar wordt samen van gegeten. Want zo hoort dat hier in Oekraïne: elke maaltijd is een warme maaltijd.
En we hebben genoten. Van het eten. Maar ook van het samen eten. Want van alle lagen van het personeel zat er wel iemand aan tafel: een dokter, een hoofdzuster, een zuster, iemand van de melkkeuken, een wasvrouw en een ‘cleaning lady’. Met elkaar hebben we gegeten. En gelachen, om al die koffievlekken.

Nog even terugkomen op de vraag waarom die ene zuster nou favoriet is. Ze staat heel open voor een goede relatie. Ze heeft met Kerst zelfs een klein kerstcadeautje gegeven. Met daarbij de boodschap dat vriendschap van levensbelang is. Je kunt je voorstellen dat dit kippenvel opleverde bij mij. Verder geeft ze om de kinderen. Ze zorgt er echt voor dat ze genoeg te eten en te drinken krijgen. Normaal gesproken verschonen we de kinderen eerst en gaan we ze dan voeden. Helemaal bij de ukkies is dat jammer. Zij vullen hun luier vaak rijkelijk ná het eten. Dat betekent dat we veel ukkies twee keer achter elkaar moeten verschonen. En dat is jammer van de luiers en van de tijd die je anders had kunnen steken in het geven van aandacht (op een andere manier dan het verschonen van de luier). Maar bij deze zuster mogen we eerst voeden en daarna verschonen. Dat werkt toch echt een stuk prettiger.

Trouwens, over de ukkies gesproken. Daar zijn weer veel nieuwe kinderen bijgekomen. Vandaag is er een nieuwe tweeling gekomen. Twee ontzettend mooie jongetjes. Gelukkig zijn er ook twee ukkies naar de zaal van de groten verhuisd: Barbera en Maxima (jaahaaa, zo heet ze echt!). Dat was noodzakelijk. Anders was er gewoon geen ruimte meer. Op de grote zaal liggen nu tien kinderen. En op de andere zaal liggen veertien ukkies.

Eén van die ukkies is Sara. Dat is niet haar officiële naam. Die is niet bekend. Omdat we haar niet naamloos willen houden, hebben we zelf bedacht om haar ‘Sara’ te noemen. Sara is echt een mini-ukkie. Ze is drie maanden oud en ontzettend klein en dun. Als je Sara ziet en je hebt een beetje medische kennis, herken je misschien het alcoholsyndroom. Dit is trouwens iets wat wij vermoeden. Maar de kans is dus groot dat de toekomst van dit mooie minimeisje bepaald wordt door het alcoholgebruik van de moeder tijdens de zwangerschap. Daar komt bij dat het op dit moment niet goed gaat met Sara: ze heeft waarschijnlijk een longontsteking. Het geluid wat dit kleine mensje soms produceert tijdens het hoesten…..!

Een ander ukkie is Manuël. Dit jongetje ligt nog maar een paar weken op de afdeling. Hij is kerngezond. Een zuster vroeg aan de moeder waarom ze haar zoontje niet meeneemt naar huis. Hij is gezond, niets en niemand zou haar tegenhouden om hem mee te nemen. Maar moeder gaf aan dat ze thuis al drie kinderen had. Dat ze deze er niet meer bij hoefde.

Verdrietige verhalen. Misschien onvoorstelbaar. Maar realiseer je dat de leefomstandigheden soms zo armoedig en onmenselijk zijn. En dat deze verhalen niet plaatsgebonden zijn. Dit gebeurt overal op de wereld.

Gelukkig: op de andere zaal is Dorina afgelopen zondag één jaar geworden. Dat hebben we natuurlijk uitgebreid gevierd. Twee dagen later mocht Dorina naar huis. En we mogen weten dat haar thuissituatie ontzettend goed en stabiel is. Gaaf!
Gelukkig: vorige week schreef ik over de tekst die Barbera in haar bedje had hangen (Psalm 139). Ook Sara (juist zij!) heeft zo’n papiertje bij haar hoofdje hangen.

Moge de HEER u zegenen en u beschermen,
moge de HEER het licht van zijn gelaat over u doen schijnen en u genadig zijn,
moge de HEER u zijn gelaat toewenden en u vrede geven.
Numeri 6:24-26


Dank God:
… Hij zorgt voor Dorina, ook nu ze naar huis mocht gaan.
… voor de goede relaties met veel zusters.
Vraag God
… om Zijn zegen over de toekomst voor kinderen zoals Sara en Manuël, waar ook op de wereld.
… om Zijn zegen over het werk van de zusters en dokters in het ziekenhuis.

Normaal gesproken wordt er elke woensdag een blog geplaatst. Volgende week hoop ik een paar dagen naar Duitsland te gaan, samen met Veralie. Daar wordt namelijk een internationale toerustingsconferentie gehouden die georganiseerd wordt door de Oost Europa Zending.
Het weekend daarna krijg ik bezoek: mijn ouders, mijn broers, zussen én… mijn neefje :) komen allemaal naar De Ark.
Een drukke & leuke tijd voor de boeg: ik ben dus heel verstandig (al zeg ik het zelf) en doe geen toezegging over het moment van het plaatsen van de volgende blog.