Bye bye...

Bye bye…

De tranen beginnen langzaam op te drogen. Ik doe de poort achter me dicht. Het hekje van Noah mag weer los. Ik loop naar binnen. De Ark. Deze ruimte zal niet meer dezelfde zijn. Ik kijk op de muren. En daar zie ik een paar namen. Ze zijn écht geweest. En nu? Nu zijn ze écht weg. Ik zucht nog eens diep, doe de lichten uit en loop naar boven. Naar m’n eigen kamer. Daar ga ik op m’n bed zitten.

Het is maandagmorgen. Kwart over drie. Paps, mams, Erika, Bouke, Froukje, Arjan, Geert, Pieter en Joël zijn net begonnen aan hun terugreis. En dat is toch even slikken. Dat laatste half uurtje is dan wel erg pittig. Iedereen is druk met inpakken. Het laatste kopje koffie. Nog even naar de wc. Controleren of er niets wordt achtergelaten. En daar tussenin sta ik. In m’n pyjama en snowboots. Genieten van deze prachtige mensen. Maar ook opzien tegen het naderende afscheid.

Het begon ’s middags al. We reden naar het zigeunerkamp. Dat kan niet missen: we zijn onderweg naar de kerkdienst in Munkacs. Er is een extra reden om daarnaar uit te zien: Karlos zal spreken tijdens deze dienst. Een groot wonder. En grandioos om mee te maken.
Ik zit achterin de bus. Naast m’n broertje. ‘Bye bye love’ van Simon and Garfunkel galmt uit de speakers. Kennen jullie ‘em?? Dit is de tekst:

Bye bye love
Bye bye happiness
Hello loneliness
I think I'm gonna cry

En nou weet ik dat lang niet alles van die tekst op mijn situatie van toepassing is. Maar op dat moment, in de bus, met bijna mijn hele familie om me heen, kon ik het niet droog houden. Ondertussen hoopte ik dat niemand me iets zou vragen of vertellen. Want als ze m’n tranen zouden ontdekken…. Ik denk niet dat ik meer kon ophouden.

Dan stopt de bus plotseling. Er staat een man aan de kant van de weg. Een beetje uit de bocht gevlogen. Nu heeft ‘ie hulp nodig: hij krijgt in z’n eentje de auto niet uit de berm. Ik zucht diep en ga naar buiten. Blij met de afleiding. Samen met Froukje en Arjan duw ik de auto weer op de weg. Na een heus Hongaars gesprekje kunnen we weer op pad. Gelukkig: de cd gaat opnieuw aan. Nu geen ‘Bye bye love’ meer. En ook geen tranen meer.

Na het lezen van alle bovenstaande tranen en zuchten zou je bijna gaan denken dat ik stokongelukkig ben. Nou, ik verzeker jullie: dat is echt niet zo. Juist niet!
Want ik heb een grandioos geslaagd familieweekend achter de rug. Vrijdagavond rond half negen kwamen ze aangereden in een bus. Echt heel fijn dat iedereen er weer was. Drie maanden lang hebben we elkaar niet gezien. En nu waren ze er ‘zomaar’. Heerlijk!

Zaterdag heb ik het ziekenhuis mogen laten zien. Alles wat ik ervan weet heb ik aan hen verteld. Ook heb ik natuurlijk een paar mooie kotertjes geshowd. Bij de oudere kinderen begon er een nieuwe vriendschap te ontstaan. Pali vond Joël (mijn vijfjarige neefje) wel heel erg leuk. Pali liet duidelijk zien en merken dat hij het erg gezellig vond dat Joël er was. Trouwens, Pali was niet de enige die dat gezellig vond :)

Een ander mooi cadeau was een flinke hoeveelheid sneeuw. Zondagmorgen lag er een grote, dikke, nieuwe laag. Dus die dag zijn we begonnen met een echt sneeuwballengevecht. ’s Middags hebben we nog allemaal sneeuwpoppen gemaakt. Ouderwets genieten van elkaar. En van de sneeuw.

Maandagochtend is iedereen dus weer vertrokken. Zelf heb ik nog een paar uurtjes kunnen slapen. M’n Hongaarse les heb ik afgezegd. Daar stond m’n hoofd niet echt naar. En ik zal maar opbiechten: ik had er de hele week niets aan gedaan….
Tegelijkertijd keek ik heel erg uit naar dinsdag: nadat ik negen dagen niet heb gewerkt (ook in verband met de conferentie in Duitsland) zou ik deze dag weer aan de slag gaan.

En het was echt heerlijk om iedereen weer te zien. Om weer bezig te gaan met de kinderen. Lekker ravotten met Pali. Met Gita en Sitta op het grote matras zitten. Gita eten geven: zij is deze week begonnen met het ‘vaste voedsel’. Met een lepel eten is dan toch wel heeeel wat anders dan uit een fles drinken. Dat dit fantastische plaatjes oplevert zien jullie bij de foto’s.

Toch was er deze dag ook nog iets vervelends. Eén van de ukkies uit ‘mijn ploeg’ ging ik verschonen. Toen ik zijn luier afdeed schrok ik. En ik ben in het ziekenhuis nog nooit zo geschrokken als toen. Het huilen stond me werkelijk waar nader dan het lachen. Wat was dit jongetje rood! Het deed me gewoon pijn als ik ernaar keek. En niet alleen het gebied ‘onder zijn luier’, maar ook zijn rug en nek. Verschrikkelijk. Maar dank God: Hij geeft ons mogelijkheden. Omdat er tijd voor was heb ik dit mooie jongetje, Ivanko, in bad mogen doen. Een collega wees me op het gebruik van een specifiek middel voor deze situatie.
Eerlijk gezegd zie ik er altijd tegenop om een ukkie in bad te doen. Vaak gaat dat gepaard met een flinke huilpartij. Maar niet deze keer: Ivanko genoot van het badderen. En ik genoot ervan om dit te mogen doen. Lekker badderen en daarna goed insmeren. Heerlijk schoon. En rustig. Nadat hij terug was van de badkamer, viel dit stoere mannetje al snel in slaap.

Hmmm, heerlijk: wat een leven mag ik leiden. Genieten! Ik ga zo nog even lekker ‘Bye bye love’ luisteren. Nagenieten van het mooie weekend. Genieten van de mooie mensen die ik om me heen heb. Hoe ver weg dat ook mag zijn. Genieten van de plannen van morgen: weer heerlijk naar die koters. Genieten van de mogelijkheden die Hij mij geeft. Genieten van de wetenschap: God houdt alles in Zijn Hand!

Dank God:
- voor het fantastische weekend dat ik mocht hebben met mijn familie.
- voor middelen en mogelijkheden die Hij geeft om anderen te helpen.

Vraag God:
- om genezing voor kinderen zoals Ivanko.
- om de thuissituaties van de kinderen te verbeteren.