Feest!

‘Arlien, ik moet je wat vertellen. Maar ik weet niet of dit een goed moment is.’ Veralie en ik zitten in de auto. Ik heb net Veralie opgehaald van haar Russische les.
Verschrikt kijk ik haar aan. Is ze serieus…?? Ja, daar lijkt het wel op. Dan moet er toch minstens vandaag, op mijn vrije dag, een kind naar huis zijn gegaan. Wie zou het zijn?? ‘Je maakt me wel nieuwsgierig’, antwoord ik haar. En dan komt het grote nieuws….

Een last valt van mijn schouders, opgelucht haal ik adem en ik lach! Want er is helemaal niemand naar huis gegaan. De verjaardag van Pali is ontdekt. Lange tijd wisten we niet wanneer hij geboren is. We schatten hem allemaal op ongeveer een jaar of twee. Gisteren heeft een zuster de documenten erbij gehaald. Daar stond ik van te kijken: er wordt informatie bijgehouden over de kinderen. Super!
Pali is geboren op 20 januari 2010. Hij is dus nog geen twee weken geleden twee jaar geworden. En dat op een dag dat we ons daar helemaal niet bewust van waren.

Even tussen twee haakjes. Niet veel later realiseerde ik me dat deze opluchting heel egoïstisch is. Hoe mooi zou het zijn als er een kindje naar huis zou zijn gegaan….! Maar toch is het prettig om een vertrek van tevoren te weten. Om het alvast een beetje een plekje te geven.

De verjaardag van de kinderen laten we niet zomaar voorbij gaan. Nou ja, de verjaardagen die bij ons bekend zijn…. Als er de tijd voor is doen we de jarige lekker in bad. Daarna trekken we hem of haar nieuwe, schone, speciaal uitgezochte kleren aan. Want dat hoort zo! Dit doet me denken aan vroeger. Dan mocht ik vaak mijn zondagse kleren aan op mijn verjaardag. Of zelfs helemaal nieuwe kleren. Daarmee had ik de hele dag een ‘jarig gevoel’.
De ballonnen worden er ’s avonds alvast bij gepakt. Leuk, zin in morgen: feestje bouwen met Pali, dat gaat helemaal goed komen!

Maar ach…. De volgende dag staat de tekst van Spreuken 16:9 toch weer centraal:

Een mens stippelt zijn weg uit,
de HEER bepaalt de richting die hij gaat.

Want als we ’s morgens bezig zijn met de oudere kinderen, krijgen we te horen dat er waarschijnlijk een controle aan komt. Dat kan betekenen dat we hals over kop alle kinderen terug in bed moeten leggen en een opgeruimde afdeling moeten hebben. Pali in bad doen kan helaas niet. We hebben de hele ochtend gewacht, maar wij hebben niemand zien komen. Jammer. We hadden zoveel meer kunnen doen. Maar dit is Zijn richting.

’s Middags gaat het anders: we kunnen onze dagelijkse dingen doen. Pali gaat in bad. Terwijl hij daar optimaal van geniet houd ik angstvallig de kraan in de gaten. Want daarachter verdween de vorige keer een reusachtige kakkerlak. Ook nu was ‘ie weer van de partij. Gelukkig hield ‘ie zich wel gedeisd. Pali krijgt lekkere warme kleren aan. Fantastisch, zoals hij eruit ziet. Mooi kereltje!

En die lekkere warme kleren zijn nu echt nodig. In Nederland is de temperatuur flink omlaag gegaan. Dat is hier ook gebeurd. ’s Nachts is het hier ongeveer min 17 graden. En overdag blijft het echt ontzettend koud. Met handschoenen aan achter het stuur. Mutsen, dikke truien en snowboots zijn geen overbodige luxe. Deze week mocht ik ook een cadeautje uitpakken (weten jullie het nog, er staat een grote doos met cadeautjes op mijn kamer en daar mag ik regelmatig een cadeautje van openmaken). Er was namelijk een cadeautje met ’31 januari’ erop geschreven. En wat zat erin: de echte ‘Chocomel’! Hoe toepasselijk.

Nog even terug naar het ziekenhuis: in eerdere blogs heb ik geschreven over Sara en Ivanko. Met deze beide krummels gaat het echt stukken beter. Ze ontwikkelen zich heel goed. Sara begint echt al te lachen, ze is van haar nare hoesten af. Het lichaampje van Ivanko is al veel minder rood en veel rustiger geworden. En hij begint al hele verhalen op te hangen. Jullie snappen dat ik daar graag naar luister.

Tot slot: gisteravond hebben we gezongen met een groep Nederlanders die op dit moment in De Ark bivakkeert. Allerlei mooie zinnen in verschillende liederen kwamen voorbij. Eén van de aanwezigen had tot wel de mooiste opmerking van de avond. Ze zei: ‘Wat wij beginnen lijkt misschien niets. Je ziet vooral hier zoveel leed. Maar God doet het echte werk, Hij maakt het werk helemaal af!’

Heerlijk, ik kan er weer een week tegenaan!