Rood en paars

Drie shirtjes met lange mouwen. Een lekker dikke wintertrui. Een maillot en spijkerbroek. Dikke sokken en m’n snowboots. Winterjas, sjaal en muts zijn ook aanwezig. En nog… heb ik het echt koud tot op m’n botten, ik kan niet stil zitten.
Mijn handschoenen zitten in mijn jaszak. Oef, wat wil ik die graaag aandoen!

Toch kan ik me inhouden. Want moet je de kinderen om me heen eens zien. Het zijn er zeventien. Twee daarvan hebben een fatsoenlijke winterjas aan. Veel hebben gelukkig een muts op. Maar de meesten lopen rond in zo weinig kleding dat ik me afvraag hoe ze dat kunnen volhouden. Een broek en twee truien. Met iets aan de voeten wat het woord ‘schoenen’ niet eens waard is. Vuile, zwarte snoetjes met snottebellen waar je u tegen zegt. Ik voel een zakdoekje branden in mijn jaszak… Toch houd ik die waar die nu is.

Één van de medewerkers van de zending gaat regelmatig naar het zigeunerkamp in Janosi. Nu haar auto kapot was, lukte dat niet meer. Gelukkig kon ik aanbieden om haar erheen te rijden. Dat was voor mij een mooi moment om haar werk van dichtbij te mogen zien.
Het was goed en leuk om weer met zigeunerkinderen bezig te zijn. Het deed me echt weer terugdenken aan de zomerkampen die ik heb mogen meemaken met Stichting Munkacs (zie www.munkacs.nl). Die enthousiaste kinderen, verlangend naar een beetje aandacht en activiteiten.Fijn om dit te mogen zien op een ander zigeunerkamp (Janosi is trouwens een dorp dat eigenlijk tegen Beregowo aan ligt).

Gisteravond zat ik me te bedenken wat nog meer het vertellen waard is. Eerlijk gezegd kon ik niet zoveel bedenken. Vandaag, tijdens het werken, veranderde dit. Allerlei dingen schoten me te binnen:

Ivanko die tijdens het verschonen met een mooi boogje vanaf het aankleedkussen op de grond plast.

Een nieuw meisje dat is gekomen, ze heeft een aandoening aan haar botten. Die breken erg snel. Het is voor ons dus niet toegestaan om ons met haar te bemoeien.

Sinds gisteren ziet het ziekenhuis er heel wat fleuriger uit. We hadden namelijk overal vaalgroene emmers staan. Daar gooiden we alle was en alle afval in. Dat wilden we graag veranderen. Grootste doel hiermee is dat we het werk voor de ‘cleaning- and washingladies’ wat aangenamer willen maken. Tot afgelopen dinsdag moesten zij namelijk alle emmers uitzoeken: afval scheiden van de was. Niet echt een prettig werkje (denk eens aan die poepluiers…). Daarom staan er sinds deze week overal twee verschillende kleuren emmers: de rode voor alle afval, de paarse voor alle was. Ik ben ontzettend benieuwd hoe deze verandering ontvangen wordt! Ik hoop oprecht dat de zusters er hun voordeel in kunnen zien. En verder?! Tja, die kleuren hé?! I love rood en paars, geweldig!

Tot slot vertel ik graag nog over een lastig onderdeel van mijn werk. Want ik geniet met volle teugen van mijn leven hier, van de kinderen in het ziekenhuis.
Maar inmiddels liggen er 31 kinderen in het ziekenhuis. En dat zijn er echt ontzettend veel.
Verhoudingsgewijs zijn er vaak zo weinig zusters. En daarom hebben we erg weinig tijd om de kinderen écht uit bed te halen en met ze te spelen. We zijn namelijk veel tijd kwijt met verschonen en eten geven. En dit zijn belangrijke dingen. Maar ik wil graag met elk kind rustig bezig zijn. Gitta en Sitta stimuleren om te gaan draaien en zitten. Samantha leren te gaan staan. Barbera helpen om steeds meer te gaan draaien. En met Pali een paar leuke uitdagende dingen doen.

Helaas. Daar is nu geen tijd voor. Elke dag beginnen we opnieuw. Soms frustreert me dit heel erg. Dan ga ik naar huis en denk ik na over de dag. Over de tijd dat de kinderen écht uit bed zijn geweest. Dat ze écht één op één aandacht hebben gehad. Slik….
Gelukkig. Elke dag beginnen we opnieuw. Elk moment met een kind is er weer één. Lekker keuvelen en extra uitgebreid bezig zijn met een kind tijdens het verschonen is ook een goed alternatief. Dat de Oekraïense zuster drie kinderen verschoont in de tijd dat ik me bezig houd met één kind… Dat maakt me niets uit! Het levert altijd wel wat op: een kind dat niet meer huilt, niet meer verdrietig is. Een kind dat naar je lacht en lol heeft. Een kind dat tevreden is en geniet van het kusje dat je geeft op het buikje.

Vraag God…
… om rust vast te houden in de drukke tijd waarin we mogen zorgen voor maar liefst 31 kinderen.
… om een zegen over de nieuwe emmers. Dat vooral de zusters er zelf het voordeel van gaan ervaren.

Dank God…
… voor die kleine momentjes dat een kind ergens van mag genieten.
… voor het positieve contact met veel zusters.