Slagroomtaart met antibiotica

Ik zoek een woord in het woordenboek. Het begint met de ‘s’. Dus ik blader naar die letter. Dan zie ik iets staan. Slagroomtaart. Meteen ben ik het woord dat ik op moet zoeken helemaal vergeten…
Slagroomtaart. Zo’n mooi grote taart, met net iets teveel slagroom. En voor elk puntje een chocolaatje of een stukje ananas. En dan die rand: allemaal nootjes. Wanneer heb ik dit voor het laatst gehad?? Ik kan het me niet eens meer herinneren!

Slagroomtaart, daar heb ik wel zin in. Zijn er nog meer dingen uit Holland die ik mis?? Tja, een lekker bakkie raspatat met een frikadel of kroket. Of een gerecht met bladerdeeg. Of m’n fiets. Nou ja, die laatste dan niet om op te eten. Maar gewoon, lekker rondfietsen op fatsoenlijk asfalt. Dat is lang geleden. Maar toch blijft op dit moment bovenaan staan: slagroomtaart.

De dag erna denk ik al lang niet meer aan slagroomtaart. Ik heb nergens zin in. Ik ben echt helemaal ziek. Koortsaanvallen, last van een heel pijnlijke keel en ik voel me gewoon miserabel. Volgens mij ben ik nog nooit zo ziek geweest. Donderdag tot en met zaterdag ben ik niks waard. Gelukkig knap ik zondag weer op. Maandag voel ik me weer zo goed als nieuw. Of… ben ik weer helemaal de oude. Net wat je wilt.

Toch ga ik maandagmorgen naar de dokter. Sinds vrijdagavond heb ik namelijk last van m’n neus. Details ga ik jullie besparen. In elk geval: de pijn zit aan de binnen- en buitenkant van m’n neus. Op internet heb ik al rondgekeken. En, nu ik al ruim vier maanden als zuster aan het werk ben, heb ik mijn eigen diagnose al kunnen stellen. Op naar de dokter die mijn diagnose kan bevestigen.

We lopen het gebouw in dat tegenover de kinderafdeling staat. Vlakbij ‘mijn’ kids dus. Die heb ik al te lang niet meer gezien. Maar helaas, we lopen eraan voorbij. We kopen van die blauwe wegwerphoesjes. Laat ik ze zo maar noemen. Die doe je om je schoenen. Is hygiënisch. En, nog belangrijker: zonder deze malle blauwe dingen mogen we de afdeling niet op.
We lopen naar boven, de vijfde verdieping. Daar zit de dokter. We hoeven maar even te wachten en mogen dan naar binnen. Ik mag op een heel mooie behandelstoel gaan zitten. De armleuningen hebben een soort van mouwen aan. Hoe het er onder die ‘mouwen’ uitziet wil ik waarschijnlijk niet weten.

Maar daar is de dokter al: zonder handschoenen checkt hij oren, keel en neus. En dan komt het: ik ben écht een goede zuster. M’n diagnose klopt.
Mij wordt geadviseerd om een paar dagen in het ziekenhuis te blijven. Omdat het toch wel gevaarlijk is wat ik heb. Maar daar zie ik niet erg naar uit. Voornamelijk omdat ik me in een week tijd nog niet zo gezond heb gevoeld als vandaag. Maar ook, al die andere verhalen die je hoort over het ziekenhuis. Ik kies ervoor dat ik naar huis wil en dat ik elke dag terug kom. Ik moet er zelfs voor tekenen: dat ik tegen het advies van de dokter in ga. Hoe eigenwijs kun je zijn.

Deze week staat dus in het teken van het ziekenhuis. Net als andere voorgaande weken. Helaas deze keer niet als zuster, maar als patiënt. Elke dag wil de dokter mij zien. Ff checken. Elke dag krijg ik een injectie met een sterke antibiotica. Daarna moet ik rusten, dat doe ik tien minuten op een zaal in het ziekenhuis (met nog drie allerliefste omaatjes) en de andere tijd rust ik thuis uit. Verder heb ik nog wat medicijnen die ik moet nemen. Dat doe ik dan maar heel trouw.
Ik heb namelijk een furunkel. Dat is een heel dure medische term. En ja mensen, dat staat gewoon voor een steenpuist. In m’n hele leven heb ik nog nergens last van gehad. Ben je hier een paar maanden, krijg je een steenpuist. In principe kan iedereen eraan komen. Maar er is een bacterie met de naam Streptococ. Deze bacterie kan de oorzaak zijn van de furunkel. Nou denken wij dat we, in elk geval een paar maanden geleden, deze Streptococcenbacterie op de kinderafdeling hebben gehad. Dus dat zou ook nog de boosdoener kunnen zijn. Ach, op dit moment is het ook helemaal niet belangrijk om te weten hoe ik eraan kom. Veel belangrijker is: hoe kom ik er weer vanaf?

Natuurlijk houd ik me netjes aan alle voorschriften van de dokter. En hij is tevreden met de vooruitgang. Nu al. En als de dokter tevreden is, dan volg ik hem daarin natuurlijk. Mijn neus is ook een stuk minder rood en minder gevoelig.

Maar ja, ik kan nog steeds niet aan het werk. Ik voel me prima, maar ben nog ontzettend moe. Daarnaast moet ik er ook helemaal vanaf zijn, voordat ik weer naar mijn kids kan. Anders ben ik alleen maar een gevaar voor hen. En ik wil onder geen beding het risico lopen dat ik de kinderen hiermee besmet. Omdat de furunkel heel dicht bij mijn hersenen zat, was het dus al best gevaarlijk (vandaar het advies om in het ziekenhuis te worden opgenomen). Dus in elk geval deze week geen Gitta, Sita, Pali, Liliana, Ivanko, Noémí, Joost en Erszebet. Mijn ploegmaatjes moeten het even zonder me doen. En ik moet ’t zonder hen doen…

Gelukkig word ik wel goed op de hoogte gehouden van het wel en wee bij de kinderen. En dat is maar goed ook: er gebeuren allerlei dingen. En deze week gebeuren er eigenlijk veel verdrietige dingen. Dingen die ik gewoon echt niet kan begrijpen….

Er zijn op de grote zaal twee nieuwe jongens gekomen, twee broers. De oudste is al een jaar of 3. Moeder heeft hen achtergelaten. Uiteindelijk heeft hun overgrootmoeder hen naar het ziekenhuis gebracht. Ze kon de zorg voor deze jongetjes niet aan. Triest.

Gisteren had een blijde dag in het ziekenhuis moeten zijn. Een dag met mooie kleertjes en ballonnen. Want: onze Elek is één jaar geworden. Een prachtige, supergezonde jongen met z’n tandjes die eraan komen, z’n stevige voetjes waar hij al op kan rond lopen en dan die haarbos…. grandioos prachtig: hij kreeg al een hele krullenbol!! Magnifiek kereltje.
Moeder stond al te trappelen van ongeduld om hem mee te nemen. Wilde dat al wel eerder doen, maar moest echt wachten tot zijn eerste verjaardag. Gisteren was het dan zover. Maar binnen de kortste keren… was Elek weer terug op de afdeling. Helemaal alleen ligt hij nu in de ‘illness-room’.

Als een kind naar huis mag, moet het eerst naar een soort van consultatiebureau. Daar hebben ze de temperatuur gemeten van Elek. Die was 38 graden. Te hoog, dus meneertje mocht niet meer mee naar huis. Maar ja… Elek was flink overstuur door deze nieuwe situatie en deze nieuwe mevrouw (nota bene zijn eigen moeder). Daar komt bij dat hij twee capuchons en een muts op had. Tja, daar krijg ik het ook erg warm van….
Het is gewoon verdrietig dat hij weer terug is. ’t Is ook afwachten wanneer hij weer naar huis mag. We hopen oprecht dat dit heel snel mag gebeuren.

Tot slot: ook bij de ukkies zijn er nieuwe kinderen. Drie. Drie hele nieuwe, hele kleine, hele jonge kotertjes. Omdat alle bedjes al bezet zijn, liggen deze kinderen nu in de box. Dat is ook een groot irritatiepunt bij mijn collega’s en mij. Want wij willen de kinderen graag uit bed halen. Om ze dan in die box te leggen. Maar daar is nu gewoon domweg geen ruimte voor….

Hoewel ik al een week niet heb gewerkt, zijn dit ontzettend verdrietige dingen. En ze zijn ook zo lastig op te lossen. Ik hoop vooral dat er binnenkort kinderen naar huis mogen. Op dit moment zorgen wij (nou ja, deze weken dus mijn collega’s) voor maar liefst 36 van die verschrikkelijk mooie kindertjes.

Bid God…
… dat Elek binnenkort echt naar huis mag gaan. Dank God voor Elek z'n eerste verjaardag en zijn goede ontwikkeling.
… om oplossingen voor de problemen die er zijn vanwege de vele, vele kinderen.

Dank God…
… dat Hij ontzettend goed voor mij heeft gezorgd en dat ik me al zoveel beter voel.
… voor elk kleintje dat geboren mag worden.

Het is een lang verhaal geworden. Graag sluit ik hiermee af. Een prachtig lied. En deze woorden gelden niet alleen voor mijn collega’s en mij. Ze gelden voor iedereen. Grandioos goed is Hij, toch?!

http://www.youtube.com/watch?v=O6Fw8DgvTQA

Hide me now
Under Your wings
Cover me
within Your mighty hand

When the oceans rise and thunders roar
I will soar with You above the storm
Father You are King over the flood
I will be still and know You are God

Find rest my soul
In Christ alone
Know His power
In quietness and trust