Noëmi: niet meer bij ons

Vol enthousiasme en nog net niet stuiterend van de energie begin ik deze dag in het ziekenhuis. Heerlijk. Nadat ik bijna twee weken ziek thuis heb gezeten, mag ik vandaag eindelijk weer aan het werk! En het is echt een mooi weerzien met alle kinderen. Liliana is lekker gegroeid, ze begint al een boller toetje te krijgen. Overigens, dat was geen overbodige luxe, ’t was maar een mager mensje. Pali moet even goed kijken. Als ik hem uit bed til, wordt hij helemaal gek van vrolijkheid en enthousiasme. Komt dit omdat ik weer terug ben?? Of komt het omdat hij door heeft dat hij straks weer lekker buiten z'n bed mag spelen (we zijn de afgelopen twee dagen niet aan het werk geweest). In elk geval: zijn enthousiasme werkt aanstekelijk en ik vind het echt grandioos om weer met hem bezig te zijn. Samantha moet even heel goed nadenken. Maar uiteindelijk…. langzaam verschijnt er een glimlach op haar gezicht. Sita hoeft niet na te denken, die is meteen één en al glimlach. En Gitta…die slaapt.


Na de pauze gaan we naar de kamer met de ukkies. Daar waren heel wat kinderen bijgekomen tijdens mijn afwezigheid. Dus ik ga eerst maar eens alle bedjes bij langs. Hier en daar zie ik een nieuw koppie. Sommige kinderen zijn verhuisd. Van elk kind noem ik even de naam. En dan probeer ik meteen in te prenten wie op welke plek ligt. Uiteindelijk kom ik bij ‘mijn’ kinderen. Mijn ploegmaatjes. Dat zijn er vier. M’n tweeling, Joost en Erszebet, liggen lekker in hun bedje. Zichtbaar gegroeid. Erszebet kijkt al een stuk helderder uit haar ogen. En dan Ivanko, wat een knul is dat geworden zeg! Tot slot kijk ik op de plek van Noëmi. Dat is het laatste bedje. Maar daar ligt iemand anders in. Een nieuw gezicht. Ik begin te twijfelen. Ik zal wel te snel hebben gekeken. Dus ik loop nog eens langs alle bedjes. Ik zie veel mooie kinderen. Maar geen Noëmi.

Ligt ze dan misschien op de illnessroom?? Zou kunnen. Of… zou ze naar huis zijn gegaan?? Lijkt onwaarschijnlijk, ze was nog niet heel sterk. Maar ja, hier kan veel gebeuren. Misschien is ze naar een dokter, voor één of ander onderzoek. Maar dan mis ik wel een leeg bedje….

Onze Oekraïense collega Éva vraagt een zuster waar Noëmi is. Ondertussen neem ik Erszebet op m’n arm en geef haar de fles. Dan komt Éva terug. Ze gaat zitten. En dan komt het nieuws. Bam. Dát had ik echt niet verwacht.

Afgelopen zaterdagmiddag is Noëmi overleden. Op een paar dagen na, is ze vijf maanden oud geworden.

Wow. Slik. Wat is er dan gebeurd? Hoe kan dit? Tja, Noëmi was niet het sterkste kind, maar ze knapte juist zo op! Ze dronk langzaam, maar erg goed. Ze hield alles goed binnen. Ze begon te lachen. En dan nu…. Opeens is ze er niet meer. En haar plaats…is eigenlijk alweer ingenomen door een ander, nieuw kindje.

Noëmi kwam, een paar maanden oud, naamloos binnen op de zaal. Al snel kwam ze in mijn ploeg terecht. Ik zou voor haar mogen zorgen. Omdat we haar niet naamloos wilden houden, bedachten we voor haar een tijdelijke naam: Sara. Het was een ontzettend klein en mager meisje. Haar gezicht deed ons vermoeden dat de moeder van Sara problemen had met alcohol. Sara is klein, maar doet het in het begin prima. Totdat ze wat begint te hoesten. Dat wordt steeds erger. We zorgen ervoor dat ze goed is ingepakt, helemaal tijdens de koude winter was dit absoluut noodzakelijk. Uiteindelijk heeft dit kleine meisje tot twee keer toe een longontsteking gehad.

Inmiddels was haar echte naam bekend gemaakt. Sara had plaats gemaakt voor Noëmi.

We hebben ons zorgen gemaakt over Noëmi. Over de manier van hoesten. Over haar lichaamsbouw: ze was zo klein. In een bepaalde periode leek ze bijna niet te groeien. Een tijdje heeft ze een infuus gehad.

Maar ze knapte weer helemaal op. Ze dronk haar fles helemaal zelfstandig leeg. Dat duurde wel even, ze nam er lekker de tijd voor. Maar dat was niet erg: zoals ik al schreef, ze hield alle melk goed binnen. De laatste weken begon ze zelfs te lachen. Het deed me goed om te zien hoe ze zich door alles heen had geslagen. En dat ze weer zoveel beter was.

Tot afgelopen zaterdag. We weten helemaal niets van de omstandigheden, van de manier waarop ze is overleden.

Het maakt me extra verdrietig omdat de ouders van dit meisje nooit langs zijn geweest om hun dochtertje te zien. Ik weet niet eens hoe het ziekenhuis laat weten dat hun dochter is overleden. En wat er daarna allemaal gebeurt. Dus daar kan ik niets over vertellen.

Normaal gesproken werken we elke zaterdag. Maar afgelopen zaterdag hadden we iets anders gepland. We zouden aan de slag gaan in de grote opslag. Daar liggen veel spullen voor verschillende kinderafdelingen. Het moest nodig weer eens opgeruimd en uitgezocht worden. Daarna zouden we met elkaar ergens een pizza gaan eten.
Even de zinnen verzetten. Even niet bezig met de vele kinderen in het ziekenhuis.

En dan komt natuurlijk de vraag… wat nou als we er wél bij waren geweest. Als we wél hadden gewerkt? Zou het dan misschien niet gebeurd zijn? Of zou het zijn gebeurd en kregen wij misschien de schuld?? Je weet maar nooit. Ik probeer deze dingen aan de kant te schuiven. Je kunt er over nadenken. Maar je schiet er niets mee op.

Het is echt zo onwerkelijk. Dat mooie kleine meisje. Ze is er gewoon niet meer. Althans, niet meer bij ons hier op aarde.



Het is Zijn Plan.
En het is goed.
Wat we er ook van vinden.
Hoe verdrietig we ook zijn.
Hoe onwerkelijk het eigenlijk is.
Hoe onbegrijpelijk.




Step by step You'll lead me
And I will follow You all of my days




Willen jullie God danken…
…voor de tijd die we van het mooie meisje Noëmi hebben mogen genieten.

Willen jullie God vragen…
… om te zorgen voor de eventuele familie van Noëmi.
… om als team goed om te gaan met dit grote verlies.


(Foto's gaan zeker volgen, zodra internet weer een beetje het tempo heeft terug gevonden...)