We gaan verder...

Vandaag is het 15 maart. Noëmi zou vandaag 5 maanden zijn geworden. Hoe belangrijk kan zo’n ‘ver-maand-dag’ opeens zijn.

We zijn een paar dagen verder. En we weten een beetje meer over het hele gebeuren rondom het overlijden van Noëmi.
Zondagmorgen (en dus niet zaterdagmiddag) gaf een zuster in alle vroegte de fles aan Noëmi. Zij merkte dat Noëmi heel snel ademde. De zusters hebben meteen actie ondernomen. Ze zijn met Noëmi naar de arts gegaan. En daarna door naar de Intensive Care. Helaas mocht het niet meer baten.
Het is goed om dit te weten. Het stelt me gerust. Voornamelijk hierom: het is allemaal gebeurd op een moment dat wij niet aanwezig zouden zijn. Ik hoef me niet schuldig te voelen over het feit dat we zaterdag niet in het ziekenhuis werkten. Daarnaast is het goed om te weten dat de zusters hun uiterste best hebben gedaan om Noëmi te helpen.
Toch houdt het verhaal hier niet op. Ik vind mijn weblog niet de juiste plek om uitgebreid in te gaan op dit onderwerp. Daarom laat ik het bij deze zin: de dokter staat écht zoveel meer hoger in de hiërarchie dan de zuster…

Het blijft een gek idee.
Dat onze kleine Noëmi er niet meer is.
Het is goed om stil te staan bij dit kleine en korte leventje.
Daarom de foto’s van Noëmi.

Maar we gaan door met ons werk.
Want er zijn zoveel meer kinderen die we mogen verzorgen.

Volgende week woensdag hoop ik jullie meer te vertellen over de nieuwe kinderen: Mattias, Mark, Erik, Olga. En nog een nieuw jongetje. Nu nog zonder naam. Geboren op 14 februari. Hij zal deze week waarschijnlijk wel een tijdelijke naam van ons krijgen. Gezien zijn geboortedatum hoeven we daar, lijkt mij, niet lang over na te denken….

Dank God…
… dat we een klein beetje meer mogen weten over het overlijden van Noëmi.

Bid God…
… voor verandering in de machtsposities onder het personeel.