Jó napot viszontlátásra!

Op het moment van schrijven is het dinsdag. Mijn vrije dag. Buiten schijnt de zon, de temperatuur is de afgelopen week plotseling erg snel gestegen. Het voorjaar is begonnen, heerlijk! Vanmorgen het eerste terrasje van het seizoen al gepakt. Daarna even door naar het ziekenhuis, de dames hadden pauze en vandaag is Éva jarig. Toch even feliciteren en een cadeautje langs brengen. Thuis gekomen heb ik eerst m’n auto gepoetst. ‘k Was alweer vergeten hoe blauw die was…. ’s Middags heerlijk m’n spannende boek gelezen. Buiten in de zon, natuurlijk. En ik heb me zelfs gewaagd aan m’n eerste hardloopronde van dit seizoen. En ook dit ging naar wens.

Tot zover mijn vrije dinsdag. Op naar het ziekenhuis.

Kennen jullie dat programma met Joris Linssen?? Hello goodbye. Allemaal verhalen over mensen die op Schiphol arriveren of daar vandaan vertrekken. Mooie verhalen over nieuwbakken ouders die met hun pasgeadopteerde kindje terugkomen naar Nederland. Broers en zussen die elkaar na jaren weer eens zien. Zonen en dochters die voor langere tijd naar het buitenland vertrekken. Droevige verhalen, mooie verhalen. Dingen die je misschien aan het nadenken zetten. Of gewoon verhalen om lekker in mee te zwijmelen.

De link naar het ziekenhuis is natuurlijk in no time gelegd. Het is werkelijk soms een komen en gaan van kinderen. We weten ook nooit hoe lang ze zullen blijven. Hoewel de meeste kinderen tot hun eerste jaar blijven, is dit niet altijd het geval. Vorige week is bijvoorbeeld Tom naar huis gegaan. Dat hadden we totaal niet verwacht, deze jongeman wordt pas half april één jaar. Toch raar, als je dit vergelijkt met het vertrek van Elek, een paar weken geleden. Elek z’n moeder wilde hem al wel eerder mee naar huis nemen. Maar nee, ze moest écht wachten tot zijn eerste verjaardag. Soms denk ik wel eens… hoe wordt dit nou bepaald?? Er zou toch één richtlijn, één regel moeten zijn?? Het lijkt er nu op dat het er vanaf hangt met welk been de dokter uit bed stapt.

Tegen Elek en Tom hebben we dus viszontlátásra gezegd. Dat is namelijk Hongaars voor ‘tot ziens’. Maar er zijn ook genoeg momenten dat we nieuwe kinderen mogen begroeten. Je zou dan ‘jó napot’ kunnen zeggen. Maar da’s een beetje officieel, dat betekent eigenlijk ‘goedendag’. ‘Szia’ is dan beter, dat lijkt meer een beetje op ‘hoi’.
Daarom: ‘Szia Erik & Mark’. Zo’n drie weken geleden zijn deze twee broers op de afdeling gekomen: Erik (rond de 9 maanden) en Mark (ruim 3,5 jaar). Graag zou ik meer over hen willen vertellen. Maar ze zijn gekomen in de periode dat ik ziek thuis zat. En inmiddels zijn beide mannetjes overgeplaatst naar de ‘infection-department’. Inderdaad: ze hebben een infectie. Waarschijnlijk zijn het de mazelen. We hopen dat een grote uitbraak van deze besmettelijke ziekte uitblijft. Natuurlijk willen we graag dat de kinderen gezond blijven. Maar we willen ook graag ons werk blijven doen. Het is namelijk zo dat wanneer een kind naar de infectieafdeling gaat, dit alleen kan als er een ouder bij is. Die moet constant bij het kind blijven. Is er een kind met een infectie, maar is er geen ouder die mee kan… dan zouden ze de hele kinderafdeling in quarantaine kunnen doen. En ons de toegang ontzeggen.
Gelukkig is dit worst case scenario. We hopen dit echt niet mee te maken.

Bij de ukkies ligt ook een nieuw jongetje, hij heet Mattias. Nog geen maand oud. We weten niet veel over zijn achtergrond, behalve één verdrietige gebeurtenis. Zijn moeder is onlangs, vlak na zijn geboorte, overleden. De vader van Mattias is gelukkig al wel een keer of twee langs gekomen. Hij was ontzettend verdrietig en huilde veel. Eerlijk gezegd ben ik wel blij dat ik dit niet zelf heb gezien. Dit zijn zulke verdrietige dingen! Hoewel de ervaring leert dat kinderen zoals Mattias vaak lang in het ziekenhuis blijven, hoop ik toch écht dat hij binnenkort met zijn vader mee naar huis mag.

Als ik soms nadenk over kinderen als Mattias kan ik zelf ook echt ontzettend verdrietig worden. Wat een start van dit leven. Meteen al in het ziekenhuis, minimale aandacht, minimale groeimogelijkheden, minimale liefde.
Ook kan ik ontzettend verdrietig worden van kinderen als Pali en Mark. Ze kunnen lopen, rennen, lachen en lol maken. Ze hebben de leeftijd bereikt dat ze de mogelijkheid moeten hebben om de wereld te verkennen. Alles onderzoeken. In plaats daarvan zitten ze gewoon opgesloten in hun bedje. Hun gevangenisje. Pali moet sinds begin deze week echt een slaapzak aan als hij terug gaat in bed. Hoewel het best een hoog bed is, heeft deze mooie dondersteen al heel goed in de gaten hoe hij uit bed kan klimmen. Ik wil er niet eens over nadenken… wat gebeurt er als hem dat eens zou lukken?? Maar zo’n slaapzak betekent nog meer opgesloten zitten.

Hoe Pali reageert als je hem uit z’n bed haalt?? Hij wordt de laatste tijd helemaal gek van enthousiasme. Dat is echt een grote verandering. Hij wordt echt groter en sterker. Vindt het leuk om een beetje aandacht te krijgen. Maar kan ook lekker zelf op onderzoek uitgaan.

Oef, die kids. Het blijven echt stuk voor stuk skattiepatatties. Scheetjes. Snoepjes. Vooruitgang is bij iedereen te zien. Liliana begint echt te lachen. Dat heeft zo lang geduurd. En Gitta begint heel mooie krulletjes te krijgen. Natalia kan al met één hand vast heel stevig staan. Nog even en Samantha gaat ook zitten. Kaleb kan al helemaal zelf op zijn buikje draaien. ’t Lijkt misschien normaal, maar elke bovenstaande ontwikkeling en gebeurtenis is een groots wonder.

Deze week waren er ook anderen tegen wie ik jó napot en viszontlátásra heb kunnen zeggen. Afgelopen weekend heb ik namelijk bezoek gehad van een afvaardiging van het bestuur van Stichting Munkacs (www.munkacs.nl). Eize en Berend gingen weer op een werkbezoek. Ze zijn ook even in Beregowo langs geweest. We hebben even bij gekletst en ik heb het ziekenhuis kunnen laten zien.
Ook is er afgelopen weekend een ‘voorjaarsgroep’ voor het ziekenhuiswerk gearriveerd. Een deel hiervan werkt de komende twee weken in het ziekenhuis in Vinogradiv, deze plaats ligt een stukje verderop. Twee dames van de groep komen ons helpen in het ziekenhuis. En dat is fantastisch, want extra hulp is van harte welkom! Laten deze beide dames nou ook eens uit Hoogkerk komen. Toch leuk hoor, al die bekende gezichten die naar Beregowo komen!

Viszontlátásra!

Vraag God…
… of Hij Mark & Erik beter wil maken.
… of Hij heel dicht bij de kinderen wil zijn.

Dank God…
… voor de ontwikkelingen die bij de kinderen zichtbaar zijn.
… dat ik zo ontzettend mag genieten van mijn werk en mijn leven hier in Beregowo.