Héé joe-oe-oe!! Waar ben jij nu??

“Héé joe-oe-oe!! Waar ben jij nu??
We hebben al 3x gekeken, maar er is nog geen up-deetje te bekennen. :) “

Donderdagmorgen. Een mailtje van m’n moeder. En ze begon met bovenstaande zinnen.
Nou, ik moet zeggen: dat vond ik wel erg creatief bedacht!
En ja, inderdaad. Deze week twee dagen later. Waarom??

Omdat ik zaterdag een dagje ben weggeweest met een groep vakantiewerkers. Heerlijk genoten van het mooie weer, een mooie omgeving. ‘k Heb zelfs meegeholpen met het klaar maken van het vlees voor de barbecue.
Omdat ik maandagavond, na een werkdag, naar een jeugddienst ben geweest. In de kerk van onze collega Éva.
Omdat ik dinsdag veel heb schoongemaakt en veel boodschappen in huis heb gehaald. En ik had nog een badmintonafspraak met Dasha, de dochter van de beheerster van De Ark. Dat kon ik moeilijk afzeggen.
Omdat ik woensdag, na een dag werken, twee projecten van de zending heb bezocht. ’s Avonds kwam Amaro Del, een band van Roma-zigeuners, zingen en spelen in De Ark. Dat wilde ik natuurlijk ook niet missen.
Omdat ik donderdag heb gewerkt, wat moest regelen voor Stichting Munkacs en omdat ik ’s avonds nog een teammeeting had.
Omdat bovenstaande eigenlijk alleen nog maar de grootste ondernemingen zijn van de afgelopen dagen.

En nu is het vrijdag. Ook weer een dag gewerkt. En nu dus, eindelijk, tijd voor een update. Na een drukke week. Niet alleen een volle agenda voor mezelf.

Maar het is ook heel erg druk en onrustig in het ziekenhuis. Er zijn veel kinderen die niet fit zijn. Zoals ik al eerder schreef, gaan we met z’n allen richting een ‘uitbraak’ van de mazelen. En dat merken we. Tot nu toe mogen we nog elke dag aan het werk. Toch ben ik benieuwd hoe het zich ontwikkelt.

Een paar voorbeelden van de onrust in het ziekenhuis:

Eén van de ukkies, Barbara, lag gisteren op een andere zaal (die gebruiken we bijna niet). De zuster zei dat Barbara ziek was. Toen wij om twaalf uur op de zaal van de kleintjes kwamen, was Barbara weer terug. Dat was best snel. En dat was ook van korte duur. Want binnen een half uur kwam de dokter weer langs, controleerde het één en ander bij dit kleine meisje en reed haar vervolgens weer terug naar de kamer waar ze eerder apart had gelegen.

Eind vorige week was er een nieuw, superklein jongetje gekomen. Die maandag ervoor was hij geboren. Piepjong dus. Omdat mijn ploegje uit de minste kinderen bestond, mocht ik voor dit jongetje gaan zorgen. Leuk, prima. Maar gisteren is hij alweer vertrokken. Naar het ziekenhuis in Munkacs. Eigenlijk is dit heel positief omdat hij erg slecht dronk. Daar maakten de zusters en dokters zich zorgen om. En in het andere ziekenhuis kunnen ze dit mannetje verder helpen.

Woensdag zaten we te eten in de keuken. Een zuster kwam binnen met de vraag of we hen wilden helpen. Van bovenaf hadden ze namelijk de opdracht gekregen om alle kinderen van de ‘kleine kamer’ in bad te doen. Veralie en ik gingen helpen: wij kleedden de kinderen uit en aan. Twee zusters deden de kinderen in bad. En nog een andere zuster maakte de bedjes schoon. Heerlijk, allemaal superschone kids die heerlijk ruiken. En dan liggen ze ook nog in lekkere schone bedjes. Maar het was wel heel plotseling. En het moest ook in een rap tempo. Soms moest er even een kind wachten. Die werd dan in een kar met allemaal kleertjes gelegd…

En middenin die drukte….

Manuël en Abraham (alias Brammetje) draaien zich helemaal zelf op hun buik.
Ivanko is verhuisd van de kleine naar de grote kamer en geniet daar ontzettend van. Hij is zoveel rustiger nu hij in deze andere kamer ligt.
Sita heeft echt optimaal genoten van een lekker uitgebreid baddermoment. En haar haartjes zijn al zo lang, dat ze er al heel best een speldje in kan!
De moeder van Erzsebet en Joost werd helemaal blij van de foto’s met haar kinderen die we haar konden geven.

Dank God…
… voor het goede contact met de zusters, dat was deze week ook weer goed zichtbaar.
… dat we nog elke keer aan het werk mogen en kunnen.

Vraag God…
… of we dit werk mogen blijven doen.
… of Hij de zieke kinderen weer beter wil maken.