Allervriendelijkst

‘Have you found everything?? Otherwise I can help you!’
Wow, dit verwacht je toch niet?! Veralie en ik doen boodschappen bij de plaatselijke supermarkt. Vlakbij de kassa stelt een man ons deze vraag. We bedanken vriendelijk. En ik vraag het me nog steeds af: hoe wist hij dat we buitenlanders zijn?? Wat zou het meeste opvallen? Genoeg redenen… onze kleding, onze taal en… waarschijnlijk zijn we wat rumoeriger dan de andere mensen in de winkel. Niet dat we brullend, zingend of gillend onze boodschappen verzamelen… Maar toch, we zijn niet zo stil als de rest van de klanten. Denk ik…

In het ziekenhuis. Het is pauze. We zitten in de keuken en er komt een zuster binnen. Ze pakt de deksel van de theepot. En meteen laat ze het los. Pijnlijk, zo’n hete deksel. Na het pijnlijke momentje moet ze er toch om lachen. En wij glimlachen vriendelijk met haar mee.
Even later gooit één van ons de koffie over de tafel. 's Middags gooit één van de kinderen de fles op de grond. Die valt kapot, want de flessen zijn van glas. Tot slot wordt er nog een bord met een klein restje eten op de grond gegooid.
En elke keer zijn de zusters erbij. Het vriendelijk glimlachen is allang verdwenen… De zuster vindt het inmiddels zo grappig dat ze elke keer opnieuw in lachen uitbarst. En wij?? Wij genieten hiervan, wát een lol, wat een plezier. En dat mét de zusters! Dus we lachen volop mee.
Tijdens één van de momenten dat er iets valt, staat de zuster naast mij. Ik zit op een stoel terwijl ik een kindje de fles geef. De zuster moet hard lachen en legt zelfs een hand op mijn schouder.

Paaszondag. Mijn huisgenootje komt binnen. ‘Je moet dit écht even proeven hoor, het is zo lekker!’ En inderdaad, broden bakken kunnen ze hier wel! Toch leuk, dat dit wordt gedeeld.

Paasmaandag. We gaan met de hele gemeente buiten op de heuvel picknicken. De mensen doen hun uiterste best om te communiceren. Soms best lastig, als je elkaars taal niet spreekt. Maar met handen en voeten kom je gelukkig al heel ver.

Afgelopen woensdag komen wij de zaal van de ukkies binnen. En eindelijk is er iets gebeurd wat wij al heel lang erg graag wilden: we hebben onze box weer terug! Het meisje dat in de box lag, Sehérezadé, is eindelijk verhuisd naar een gewoon bedje! Super! Dan kunnen er weer meer kinderen spelen en draaien in de box.
Op deze dag volgt nog een grote zegening. We zien dat er een vader en moeder de afdeling op komen. Dat is al heel bijzonder: normaal gesproken mogen de ouders echt niet op de afdeling komen. Ze kunnen hun kindje bekijken via een klein raampje. Heel af en toe gaat de deur een klein stukje open. Maar nu komen de paps en mams de afdeling op. En daar stopt het niet. Nee, ze gaan op de stoelen zitten die in de gang staan. En ze krijgen allebei een heel mooi, klein poppetje in hun armen. Hun eigen zoon en dochter mogen ze vasthouden. De tweeling Joost en Erzsebet. Wat een geluksvogels. Allevier. Graag willen de ouders hun kinderen meenemen. Helaas, dat mag niet…. Maar dit momentje, elkaar vasthouden, aankijken….. dat kan niemand hen afpakken. Dank U!!!

Graag wil ik nog even iets uitleggen. Dat gaat over de kinderen die naar huis gaan. Normaal gesproken blijven de kinderen in het ziekenhuis totdat ze echt één jaar oud zijn. Maar toch gebeurt het regelmatig dat er ook jongere kinderen naar huis gaan. Zo zijn afgelopen week Barbara en Cynthia, een tweeling, naar huis gegaan. Nog maar een paar maanden oud. Eigenlijk valt er geen touw aan vast te knopen. Wie mag wanneer naar huis?? Het blijft giswerk! Maar het is zo fijn dat er kinderen zijn die nog geen jaar oud zijn, maar wel naar huis mogen!

Trouwens, gisteren is er weer nieuw jongetje gekomen. Nou ja, niet helemaal nieuw. Een paar weken geleden kwam hij voor de eerste keer op de afdeling. Piepjong. Ik heb toen al over hem geschreven: vrij vlot vertrok hij naar het ziekenhuis in Munkacs, omdat hij erg slecht dronk. Gisteren is hij dus terug gekomen. En de eerste fles die hij kreeg, heeft hij helemaal leeggedronken!

Ja, de week was gevuld met allemaal vriendelijke mensen. En fijne gebeurtenissen. Wát een zegeningen!

Om een goed beeld te creëren: het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Er zijn namelijk op dit moment erg veel kinderen op de grote zaal ziek. Gelukkig blijven ze allemaal wel op de zaal liggen, zodat we juist de zieke kinderen extra aandacht kunnen geven. Maar het zorgt voor veel onrust, veel injecties, veel verdrietige kinderen. Gelukkig knappen sommige kinderen ook al weer op! We hopen en bidden dat alle kinderen weer beter worden en dat we weer een beetje de rust terug krijgen in het ziekenhuis.

Dan nog even een heel ander onderwerp: mijn verlof. Tijdens de voorbereiding en in de eerste periode hier leek het noodzaak om op verlof te gaan. Om enkele financiële zaken te regelen. Maar inmiddels is duidelijk dat ik dit allemaal ook online en met de hulp van mijn thuisfrontcommissie kan regelen. En dat doe ik dan ook graag. Dus ik kom niet op verlof. Het plan is nu dat ik begin november terug kom naar Nederland. Ja, dat is het plan. En jullie weten het, plannen kunnen natuurlijk nog gewijzigd worden… :)

Tot slot: volgende week komt de weblog ook een dagje later. Omdat ik aan het begin van de week een paar dagen weg ben. Waar ik naartoe ga? En met wie?? Tja, denk je nou echt dat ik dat nu ga vertellen?? Lees dat volgende week maar...!

Vraag God…
… om nog meer wonderen, zodat er nog meer kinderen naar huis mogen.
… om de vele zieke kinderen beter te maken.

Dank God…
… voor alle mooie en vriendelijke mensen om me heen.
… dat Cynthia en Barbara naar huis zijn gegaan.