Even helemaal weg
Door: arlienvanderlaan
Blijf op de hoogte en volg Arlien
19 April 2012 | Oekraïne, Berehove
Soms heb je dat: de timing van iets is gewoon helemaal perfect. Neem nou vorige week vrijdag. Niet helemaal uitgeslapen heb ik toch veel zin in deze dag. Ik mag weer aan het werk. Vandaag heb ik alleen maar mijn eigen kinderen onder m’n hoede. Er werkt vaak op vrijdag een lieve, hardwerkende zuster. Nice!
Maar niets loopt zoals ik het had gedacht. Zoals ik het had gepland. Zoals ik dacht dat het zou moeten. Het begin verloopt nog wel helemaal volgens mijn boekje. De zuster is er op tijd, we kunnen vlot beginnen met het verschonen en wegen van de kinderen.
Dan gaat mijn boekje dicht. En gaat Zijn boekje verder.
‘k Had Sita en Gitta pap willen geven. Maar opeens krijgen ze een fles. Er schijnt een zuster ziek te zijn en er is geen vervanging. Het duurt erg lang voordat het eten voor Pali eraan komt. En dan neemt deze meneer ook nog eens uuuuitgebreid de tijd om alle pap heel rustig op te eten. Hij neemt een hap (de lepel houdt hij zelf vast… nog niet altijd helemaal recht… dus de helft van de pap valt… terug in het bord, op zijn slab, op de grond…). Hij stopt de hap in zijn mond. Hij kijkt om zich heen. Wijst naar al het mooie. Pali lacht en kletst.
En ik… ik zit me écht in te houden. Ik word ontzettend chagrijnig. Waarom eet Pali niet even snel zijn pap op?? Dan kan ik Liliana in bad doen, daar is ze écht aan toe. En waarom kregen Sita en Gitta een fles?? En waarom zijn er zoveel kinderen nog steeds ziek?? En waarom krijgen ze niet de behandeling waar ze recht op hebben?? Waarom liggen die kinderen überhaupt hier in het ziekenhuis? En waarom kan ik nu echt wel janken als ik hieraan denk??
En waarom… wil ik echt heel graag boos worden op Pali?? Het is toch belachelijk. Zo langzaam als hij eet. En helpen mag ik niet. Dan hoeft hij niet meer en zet hij het op een schreeuwen.
En inderdaad: terecht. Want Pali kan al best zelf eten. En hij moet de mogelijkheid hebben om het te leren.
Ik schrik van mijn eigen gedachten. Ik had écht zin om boos te worden op Pali. Omdat ik het gevoel heb dat hij mijn plannen in de war schopt. Alsof die kleine, mooie krummel daar ook maar iets aan kan doen.
Waar ben ik mee bezig??
Dan weet ik het. Het is officieel. Mijn allereerste echte dip. Ik ben moe en verdrietig. Wat een mooie mensjes liggen hier. En wat wordt hen ontzettend veel onthouden. En wat kan ik doen? Ja, met mijn verstand weet ik dat ik het maximaal haalbare uitvoer. Maar mijn gevoel zegt wat anders.
Ik houd het niet meer droog. En ga echt een potje zitten janken. Terwijl ik naast Pali zit, die heerlijk rustig verder eet, stromen de tranen over m’n wangen. Liliana, misschien wel net zo verdrietig als ik, doet met me mee. Ik pak haar op uit de box. Ze snikt nog wat na en wordt dan stil.
O, wat houd ik van dit mooie meisje. En wat houd ik van Pali, Sita, Gitta, Ivanko, Matias, Erszebet, Joost en mijn mini-jongetje.
Gelukkig is het bijna pauze. En ik besluit om deze werkdag erg vroeg af te ronden. ‘k Ben naar huis gegaan. En daar heb ik de hele middag niks nuttigs gedaan. Daar was ik (dat bleek) echt even aan toe. ’s Avonds ben ik naar een optreden van Amaro Del (de naam van deze band van Roma-zigeuners betekent: Onze God) geweest. Ook dat was een erg goede zet. Even geen ziekenhuisverhalen. Geen kinderen. Alleen maar Amaro Del.
Zaterdag heb ik nog een halve dag gewerkt. Zondag was een echte rustdag. En maandag, echt: wat een timing! Even helemaal weg.
Veralie en ik zijn namelijk van maandag tot en met donderdag naar L’vov (of: L'viv) geweest. Dat is een grote stad hier in Oekraïne. Je moet vanaf Beregowo zo’n vier uur rijden voordat je er bent.
In het centrum hebben we veel kerken en oude gebouwen bezichtigd. We hebben het raadhuis beklommen. Een hele klim: 306 traptreden. We hebben veel koffiehuisjes getest. En we zijn zelfs naar een opera geweest in het echte Operagebouw. Die staat in het centrum, aan een groot plein.
We hadden een heerlijk onderkomen. Met een grote flatscreentv. Mét BVN (zender voor Nederlanders in het buitenland). Dus: NOS journaal, DWDD, Memories en zelfs een stukje Sesamstraat. Erg leuk om dat weer eens te zien. Dat kan namelijk niet in Beregowo (daar is het internet te traag voor…). Ook hebben we nog bij het EK-stadion gekeken. Want hier in L’vov zullen drie groepwedstrijden worden gespeeld (wauw, wát een zin! Klinkt alsof ik grandioos veel verstand heb van voetbal….).
En verder: vooral heel rustig aan doen, lekker uitslapen, spelletje doen en een boek lezen.
Maar vooral: geen… kinderen. Dokters. Mazelen. Zusters. Rode billetjes. Ziekte. Verdriet. Luiers.
Heerlijk! Voor een paar dagen. Want inmiddels zijn we weer terug.
En dus morgen:
Kinderen. Dokters. Mazelen. Zusters. Rode billetjes. Ziekte. Verdriet. Luiers.
Maar weet je… ‘k heb er zin in. Want deze kids hoop ik weer te zien:
Liliana Pali, Sita, Gitta, Ivanko, Matias, Erszebet, Joost en het mini-jongetje.
Oef. Was het alvast maar morgen. Wat is Zijn timing toch perfect!
Dank God…
… dat Anita en Samantha naar huis zijn gegaan! Dat kregen we te horen van onze collega. Wat een onverwacht groot cadeau.
… voor de heerlijke tijd die ik heb gehad in L’vov.
Vraag God…
… om heel dicht bij Sehérezadé te zijn. Onze collega vertelde dat het erg slecht gaat met dit kleine meisje. Dat we er niet van moeten opkijken als ze misschien binnenkort overlijdt.
… om het werk in het ziekenhuis weer goed op te kunnen pakken.
Maar niets loopt zoals ik het had gedacht. Zoals ik het had gepland. Zoals ik dacht dat het zou moeten. Het begin verloopt nog wel helemaal volgens mijn boekje. De zuster is er op tijd, we kunnen vlot beginnen met het verschonen en wegen van de kinderen.
Dan gaat mijn boekje dicht. En gaat Zijn boekje verder.
‘k Had Sita en Gitta pap willen geven. Maar opeens krijgen ze een fles. Er schijnt een zuster ziek te zijn en er is geen vervanging. Het duurt erg lang voordat het eten voor Pali eraan komt. En dan neemt deze meneer ook nog eens uuuuitgebreid de tijd om alle pap heel rustig op te eten. Hij neemt een hap (de lepel houdt hij zelf vast… nog niet altijd helemaal recht… dus de helft van de pap valt… terug in het bord, op zijn slab, op de grond…). Hij stopt de hap in zijn mond. Hij kijkt om zich heen. Wijst naar al het mooie. Pali lacht en kletst.
En ik… ik zit me écht in te houden. Ik word ontzettend chagrijnig. Waarom eet Pali niet even snel zijn pap op?? Dan kan ik Liliana in bad doen, daar is ze écht aan toe. En waarom kregen Sita en Gitta een fles?? En waarom zijn er zoveel kinderen nog steeds ziek?? En waarom krijgen ze niet de behandeling waar ze recht op hebben?? Waarom liggen die kinderen überhaupt hier in het ziekenhuis? En waarom kan ik nu echt wel janken als ik hieraan denk??
En waarom… wil ik echt heel graag boos worden op Pali?? Het is toch belachelijk. Zo langzaam als hij eet. En helpen mag ik niet. Dan hoeft hij niet meer en zet hij het op een schreeuwen.
En inderdaad: terecht. Want Pali kan al best zelf eten. En hij moet de mogelijkheid hebben om het te leren.
Ik schrik van mijn eigen gedachten. Ik had écht zin om boos te worden op Pali. Omdat ik het gevoel heb dat hij mijn plannen in de war schopt. Alsof die kleine, mooie krummel daar ook maar iets aan kan doen.
Waar ben ik mee bezig??
Dan weet ik het. Het is officieel. Mijn allereerste echte dip. Ik ben moe en verdrietig. Wat een mooie mensjes liggen hier. En wat wordt hen ontzettend veel onthouden. En wat kan ik doen? Ja, met mijn verstand weet ik dat ik het maximaal haalbare uitvoer. Maar mijn gevoel zegt wat anders.
Ik houd het niet meer droog. En ga echt een potje zitten janken. Terwijl ik naast Pali zit, die heerlijk rustig verder eet, stromen de tranen over m’n wangen. Liliana, misschien wel net zo verdrietig als ik, doet met me mee. Ik pak haar op uit de box. Ze snikt nog wat na en wordt dan stil.
O, wat houd ik van dit mooie meisje. En wat houd ik van Pali, Sita, Gitta, Ivanko, Matias, Erszebet, Joost en mijn mini-jongetje.
Gelukkig is het bijna pauze. En ik besluit om deze werkdag erg vroeg af te ronden. ‘k Ben naar huis gegaan. En daar heb ik de hele middag niks nuttigs gedaan. Daar was ik (dat bleek) echt even aan toe. ’s Avonds ben ik naar een optreden van Amaro Del (de naam van deze band van Roma-zigeuners betekent: Onze God) geweest. Ook dat was een erg goede zet. Even geen ziekenhuisverhalen. Geen kinderen. Alleen maar Amaro Del.
Zaterdag heb ik nog een halve dag gewerkt. Zondag was een echte rustdag. En maandag, echt: wat een timing! Even helemaal weg.
Veralie en ik zijn namelijk van maandag tot en met donderdag naar L’vov (of: L'viv) geweest. Dat is een grote stad hier in Oekraïne. Je moet vanaf Beregowo zo’n vier uur rijden voordat je er bent.
In het centrum hebben we veel kerken en oude gebouwen bezichtigd. We hebben het raadhuis beklommen. Een hele klim: 306 traptreden. We hebben veel koffiehuisjes getest. En we zijn zelfs naar een opera geweest in het echte Operagebouw. Die staat in het centrum, aan een groot plein.
We hadden een heerlijk onderkomen. Met een grote flatscreentv. Mét BVN (zender voor Nederlanders in het buitenland). Dus: NOS journaal, DWDD, Memories en zelfs een stukje Sesamstraat. Erg leuk om dat weer eens te zien. Dat kan namelijk niet in Beregowo (daar is het internet te traag voor…). Ook hebben we nog bij het EK-stadion gekeken. Want hier in L’vov zullen drie groepwedstrijden worden gespeeld (wauw, wát een zin! Klinkt alsof ik grandioos veel verstand heb van voetbal….).
En verder: vooral heel rustig aan doen, lekker uitslapen, spelletje doen en een boek lezen.
Maar vooral: geen… kinderen. Dokters. Mazelen. Zusters. Rode billetjes. Ziekte. Verdriet. Luiers.
Heerlijk! Voor een paar dagen. Want inmiddels zijn we weer terug.
En dus morgen:
Kinderen. Dokters. Mazelen. Zusters. Rode billetjes. Ziekte. Verdriet. Luiers.
Maar weet je… ‘k heb er zin in. Want deze kids hoop ik weer te zien:
Liliana Pali, Sita, Gitta, Ivanko, Matias, Erszebet, Joost en het mini-jongetje.
Oef. Was het alvast maar morgen. Wat is Zijn timing toch perfect!
Dank God…
… dat Anita en Samantha naar huis zijn gegaan! Dat kregen we te horen van onze collega. Wat een onverwacht groot cadeau.
… voor de heerlijke tijd die ik heb gehad in L’vov.
Vraag God…
… om heel dicht bij Sehérezadé te zijn. Onze collega vertelde dat het erg slecht gaat met dit kleine meisje. Dat we er niet van moeten opkijken als ze misschien binnenkort overlijdt.
… om het werk in het ziekenhuis weer goed op te kunnen pakken.
-
19 April 2012 - 18:53
Ua:
Heerlijk eerlijk :) <3 -
19 April 2012 - 20:08
Gudrun:
Ja super...... Zijn timing!
En heerlijk om zo met z'n 3-tjes op het huis van een half Nederlands gezin te passen; heb je ook gelijk een goede gids! Moet je vaker doen.... zo'n "break-out" :) !
Lieve groet -
19 April 2012 - 21:30
Anne Geertje:
Hoi lieverd, je bent een KANJER!!!
Groetjes van Anne Geertje
-
21 April 2012 - 17:34
Anneke Sikkema:
Mooi beeld Arlien, van die boekjes! Gaaf om te ervaren dat God je wel in de gaten houdt he! En niet alleen jou, ook al die kleine pukken daar. Houd goede moed. We genieten elke keer van je verhalen, van de inhoud maar niet minder van de manier waarop je alles beschrijft! Prachtig. Heel veel zegen bij je mooie werk daar.
Liefs uit Leek. -
21 April 2012 - 17:51
Anjesmit:
Leef met jullie mee.
Fijn dat je even een paar dagen vakantie had.
Sterkte met alles
ps.145 : 9
zo is het ,maar voelt soms niet zo .
Ga met Hem,Gods liefdevolle armen om je heen ,bidden we voor je -
21 April 2012 - 17:58
Jim Antonides:
Jennie and I wish you the Lord's blessing in your difficult task.
STERKTE. -
22 April 2012 - 14:00
Chris En Marga Kiers:
Op bergen en in dalen
en overal is God!
Waar wij ook immer dwalen
of toeven, daar is God!
Waar mijn gedachten zweven,
of stijgen daar is God!
Omlaag en hoog verheven,
ja, overal is God!
Dit ging door ons heen toen we jou verhaal lazen.
Waar maken wij ons nog zorgen om?
Gods zegen. -
22 April 2012 - 15:22
B:
Het was het nuttigste wat je maar kunt bedenken: even helemaal NIETS.
We bidden voor jou en alle kidsjes, in het bijzonder voor de kleine Sehérezadé.
En "janken" zo nu en dan schijnt en blijkt heel gezond te zijn..
Liefs, B. -
22 April 2012 - 17:31
J Vonck.de Vries Str:
Hartelijke groeten Arlien.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
