Gezondheid!

Regelmatig bezoek ik de site van Van Dale. ‘k Vind het altijd wel interessant om te zien hoe een woord wordt uitgelegd.
Het woord ‘gezondheid’ betekent allereerst ‘het gezond-zijn’. Daarover straks meer. Eerst naar de tweede betekenis. Als je een uitroepteken achter het woord plaatst, krijg je het woord dat wordt ‘gezegd bij het proosten, als iem. niest enz.’
Vertaal je dit woord naar het Hongaars, dan krijg je het woord ‘egészségére’. Ja, voordat je dit woord fatsoenlijk kunt uitspreken moet je echt even flink oefenen. Maar inmiddels lukt het. Dit tot grote vreugde van… Pali. Hij moet elke keer zo ontzettend lachen als hij dit woord hoort. Inmiddels heeft hij de link met het niezen ontdekt. Dus nep-niezen is één van zijn nieuwe activiteiten. ‘k Heb het op de film kunnen zetten. Dan kunnen jullie allemaal meegenieten.
Pali komt trouwens deze vrijdag voor de rechter! Nou ja, niet Pali zelf natuurlijk. Maar de rechter zal een besluit over hem nemen. Omdat Pali geen papieren heeft en daardoor dus nergens naartoe kan. Bidden jullie mee dat dit positief zal gaan uitpakken voor Pali?? Het zou zo gaaf zijn als hij (eindelijk) naar huis of een kindertehuis mag!

Dan gaan we weer terug naar die eerste betekenis. ‘Het gezond-zijn’. Het begint wat rustiger te worden in het ziekenhuis. Minder kinderen zijn echt heel erg ziek. Helaas zijn de mazelen wel ‘binnengekomen’ op de zaal met de ukkies. Tot vorige week hadden alleen de grotere kinderen hier last van. Maar we kijken niet op van deze uitbreiding. Het blijft toch verschrikkelijk besmettelijk. Bij de ukkies was Livia de eerste die de mazelen kreeg. Ze is er inmiddels weer redelijk bovenop. En: er zijn nog geen nieuwe gevallen bekend. Hopelijk blijft dit zo.
Livia is zelfs zoveel beter dat ze gistermiddag naar huis is gegaan! Ook Rikardo mocht naar huis. Beide kinderen zijn nog geen half jaar oud. Livia was nog niet helemaal op en top gezond. Waarom deze kinderen dan naar huis mogen?? Het blijft echt giswerk.
Als collega’s sloten we vandaag de werkdag af met Psalm 77. Hoe toepasselijk:

Uw weg, God, is een heilige weg –
welke god is zo groot als onze God?
U bent de God die wonderen doet (…).

Het vertrek van deze jonge kinderen heeft me aan het denken gezet. Aan het eind van de dag zeg ik vaak tegen de kinderen: ‘Tot morgen!’. Ik heb het veranderd. Nu zeg ik: ‘Tot de volgende keer’. Want wie weet liggen ze morgen niet meer in het ziekenhuis. En tot nu toe heb ik elke keer redelijk fatsoenlijk afscheid kunnen nemen van de kinderen voor wie ik mocht zorgen. Wellicht komt daar verandering in. Want ‘mijn’ tweeling Gitta & Sita zijn al bijna 11 maanden. En één en al vrolijkheid en gezondheid. Dus tja, waarom zouden zij niet naar huis mogen?!? We wachten rustig af.

Dat Joost & Erszebet gezond zijn, is wel te merken. Ze hebben namelijk promotie gemaakt. Op het gebied van de luier. Ja, dat kan heel belangrijk zijn! Helemaal als je nog maar net drie maanden oud bent. Ze zijn overgestapt van maat 1 naar maat 2. En voor de luierleken onder ons: luier maat 2 is net iets groter dan maat 1.
Ook Manuël is gepromoveerd. Maar dan op een andere manier. Hij is namelijk verhuisd. Uit de zaal van de ukkies naar de zaal met de grotere kinderen.

Vorige week heb ik heel kort Sehérezadé genoemd. Dit jonge meisje ligt al een paar maanden in het ziekenhuis. Vanwege een afwijking mogen we haar niet oppakken en ook niet haar luier verschonen. Ook de zusters geven haar minimale aandacht. Vorige week ging het erg slecht met haar en kreeg ze een infuus. Het zag er niet goed uit. Inmiddels is ze van het infuus af. Ze ziet er nog steeds niet helemaal florissant (leuk vandale-woord!) uit, maar naar mijn idee is de situatie niet meer zo slecht als vorige week. Vandaag heeft ze goed gedronken en ze komt heel helder over. De zusters tillen haar nu zelfs uit bed als ze haar verschonen. En afgelopen maandag vroegen ze om wasgel. Want ze wilden Sehérezadé in bad doen. Super! Want dat was echt heel hard nodig, haar eerste keer in bad.

En met mijn eigen gezond-zijn?? Het dipje dipt nog een klein beetje na. Ik ben nog erg moe. Maar het gaat absoluut de goede kant op. Verder ben ik deze week een beetje op de rem aan het trappen. Dat is voor mij vaak erg lastig, maar tot nu toe lukt het heel goed :). Dat remmen. In het ziekenhuis. Eerder gaf ik twee kinderen tegelijkertijd eten. Of vlak achter elkaar. Maar nu houd ik het bij één. Veel relaxter. Ook neem ik meer tijd voor een kind als ik hem/haar verschoon. Doe ik niet mijn best om zoveel mogelijk kinderen te verschonen. Maar om het kind dát ik verschoon, helemaal op te tutten. All inclusive. Hoe je het ook noemt. Op dat moment ook tijd maken voor het schoonmaken van de oortjes. Of voor het knippen van nageltjes. Dit schiet er namelijk gemakkelijk bij in. Maar blijft wel heel belangrijk. Verder neem ik ook echt pauze. Eerder deden we wel eens een kind in bad tijdens onze pauze (trouwens, wel nadat we rustig hadden gegeten hoor). Of gingen we wat opruimen. Nu zitten we elke keer lekker buiten. En dat zal ik de komende periode blijven doen. Mijn collega’s misschien niet. Maar buiten op een bankje in de zon zitten…dat kan ik ook heel goed in m’n uppie.
Ook buiten het ziekenhuis trap ik op de rem. Zo zal ik morgen voorlopig mijn laatste les Hongaars hebben. Elke week had ik een les. En elke les zat prop- en propvol informatie. Interessante dingen. Veel leuke weetjes over de cultuur hier. Maar ik moet veel meer zelf aan de slag gaan met de taal. En niet elke week weer overdonderd worden met allemaal informatie en nieuwe woorden.

Dus met alle bovenstaande dingen ben ik druk bezig. Of eigenlijk... juist niet. En dat voelt nu al goed. Hoe fijn is dat. En hoe fijn is het om juist naar aanleiding van mijn vorige weblog allemaal lieve, bemoedigende reacties en mailtjes te krijgen. Supergaaf! Echt vanuit de grond van mijn hart: allemaal heel erg bedankt!! Maakt echt niet uit hoe uitgebreid het is, elke reactie is welkom. Deze dingen maken het écht mede mogelijk om het werk hier te doen. Dat mag misschien wat hoogdravend klinken. Wat is dat nou, wat stelt het nou voor, zo’n reactie. Maar ik merk het echt. Dus nogmaals: ontzettend bedankt en ik zou het tof vinden als jullie daarmee door blijven gaan.

Tot slot. Het weer. Vanuit Nederland hoor ik wanhopige kreten. Regen en onweer… waar blijft de zomer??
Tja, ik wil jullie niet jaloers maken. Maar hier regent het in elk geval veel minder dan in Nederland. En als het regent, gebeurt dit ’s nachts. Overdag schijnt de zon en komen er wat wolken voorbij. En de geur, echt je ruikt het voorjaar! De temperatuur komt in de richting van de twintig graden. En als we de menselijke voorspellingen mogen geloven zal de temperatuur vanaf vrijdag nog meer gaan stijgen.

Het is heerlijk! Helemaal vanwege eind volgende week. Een bijzondere mijlpaal vindt dan plaats. En die ga ik niet hier in De Ark of ergens anders in Beregowo meemaken. Althans, dat is het plan op dit moment. Waar dan wel……???


Dank God…
… dat Rikardo en Livia naar huis zijn en dat het zoveel beter gaat met Sehérezadé.
… dat het me best goed lukt om op de rem te trappen.
… voor al die fantastische mensen (ja, jij/u!!) die om mij heen staan.

Vraag God…
… of Hij voor wonderen wil blijven zorgen zodat er nog meer kinderen naar huis mogen gaan.