50%

1 november 2011 was mijn allereerste werkdag in het ziekenhuis. Gisteren zat ik dus precies op de helft. De helft. 50% is alweer voorbij.
Dus vandaag ben ik begonnen aan mijn tweede helft. En een verlenging, misschien zelfs een derde helft?? Wie weet. Misschien fluit ik na de tweede helft gewoon af. Heel binnenkort moet ik er toch serieus over gaan nadenken. Wat ga ik doen na 1 november 2012??

Maar dat doe ik nu nog niet. Nu richt ik me nog op de kinderen. Op Pali, die ontzettend nare wondjes op zijn been heeft. Het arme jong, het doet zoveel pijn! En dan zit het ook nog dicht bij de grens van de luier en romper. Dus we proberen te voorkomen dat dit met elkaar in contact komt. Helaas is het onvermijdelijk. Gelukkig heeft hij ook leuke dingen om te doen. Zijn zuster geniet namelijk van het ontzettend heerlijke zomerweer (hoewel ze toch iets meer verkleurd is dan de bedoeling was). Ook Pali geniet ervan. Hij mag namelijk naar buiten. Ja, echt: helemaal naar buiten. Achter het ziekenhuis kan hij in de schommel. Dat is toch wel even wennen. En ook wel erg spannend, als de schommel een lekker vaartje heeft. Soms lopen we een stukje aan de voorkant van het ziekenhuis. In het begin nog aan de hand. Maar inmiddels lekker los. Hij wijst naar elke vlinder. Elke vogel. Hij pakt een stokje van de grond. Hij trekt blaadjes los. Wat moet het toch heerlijk zijn om zo de wereld te verkennen! En dan ook nog met zo’n mooie zomerhoed op je koppie. Zijn zuster geniet er in elk geval van. Een beetje meegenieten? Dat kan. Ook deze week zal ik weer een filmpje uploaden.

Ook richt ik me op Ariana. Deze dame heeft afgelopen zondag haar eerste verjaardag gehad! Zaterdag hebben we het gevierd. Inclusief mooie kleertjes, ballonnen boven het bed en een ontzettend mooie knuffel. Optimaal genieten!
Verder luister ik naar de verhalen. Over een nieuw meisje. Ze lag eerst met haar moeder in het ziekenhuis. Maar de dokter heeft haar moeder vals beschuldigd van het kapot maken van een laken. Daarom vond de dokter haar geen goede moeder. En is het kind afgenomen. Nu ligt haar dochtertje bij ons. Om een laken. Een laken nota bene! Ronduit belachelijk!! Ik kan me voorstellen dat soms kinderen uit ontzettend belabberde thuissituaties worden gehaald. En bij ons terecht komen. Maar om het kapot maken van een laken? Doe even normaal……

Deze week ben ik niet allemaal bezig geweest met de kinderen in het ziekenhuis. Maandagmiddag ben ik weer naar het zigeunerkamp in Janosi geweest. Samen met iemand die ook voor de zending werkt hebben we ons weer bezig gehouden met de kinderen. Een Bijbelverhaal, bidden, zingen en iets knutselen. Het meeste kan ik natuurlijk niet volgen. Maar ik kan wel kleine dingetjes doen. Zo kwam er een meisje, die had haar kleine zusje mee. Op de arm. Maar als je liedjes zingt, moet je ook meedoen met de bewegingen. Dus nam ik het kleine zusje over. Op mijn arm. Zo kon grote zus toch ook meedoen. En dat was voor niemand een probleem.
En wat blijft het toch grandioos, deze koters. Heerlijk zoals ze bezig kunnen zijn. Hoe ze kunnen genieten van een beetje aandacht. Een aai over hun bol. Zeggen dat ze iets goed doen (ja, dat lukt me dan al wel aardig in het Hongaars). En wat is dat dan voor kleine moeite. Maar wat zit er toch ook een treurige andere kant aan dit verhaal. Dat veel kinderen niet naar school gaan. Geen discipline kennen. Snel jaloers zijn. Dingen jatten. Ja, sommige kinderen rennen gewoon weg met het knutselwerkje van de ander. Omdat die wel mooi is geworden.
En als ik de kinderen zie, dan zou ik ze zo ontzettend graag allemaal tegelijk in bad doen. Wat een lol zouden ze hebben. En wat zouden ze weer lekker ruiken. En wat zou het, uit hygiënisch oogpunt, ook een fantastische onderneming zijn. Wie weet… met de hoge temperaturen van deze week…valt er misschien nog wel wat te regelen…

En dan zie ik een meisje lopen van een jaar of 15. Met een kleintje in haar armen. Was het maar haar broertje. Maar het is haar zoontje. En dan ga ik even rekenen… dan zou ik al een kind hebben van bijna tien jaar oud. Poeh… Vergelijken is echt niet altijd een aanrader. Maar soms is het goed, om in te zien in wat voor situatie deze kinderen en hun ouders leven.
Ik hoop de komende periode vaker met deze kinderen bezig te zijn. Natuurlijk zal dit niet ten koste gaan van ‘mijn andere kinderen’ :)

Een bijzondere mijlpaal. De helft van de tijd zit erop. Aankomend weekend volgt er een volgende mijlpaal. Ook zullen we dan als ziekenhuisteam het weekend in de bergen door gaan brengen! ‘k Heb al wat foto’s gezien van ons onderkomen en de omgeving. Volgens mij gaat dat helemaal goed komen. En ik zie ernaar uit. Want het is goed om in elkaars omgeving te zijn. En dan niet in de buurt van het ziekenhuis. Even helemaal weg. Ja, alweer. Wat een gezegend mens ben ik toch!

Vraag God…
… om te zorgen voor al die zigeunerkinderen en hun ouders.
… om een zegen over het komende weekend met het ziekenhuisteam.

Dank God…
… dat Ariana haar verjaardag mocht vieren!
… voor de fantastische eerste helft die ik hier mocht beleven.