Vijfentwintig

Een extra update. Deze keer niet vanwege een verdrietige gebeurtenis. Maar juist vanwege enorme blijdschap, veel zegeningen en vooral vanwege een overvolle mailbox…



‘Wat zou je voor je verjaardag willen hebben?? Een nieuwe auto misschien?’
‘Als je dat echt nodig vindt, dan wil ik graag een paarse Lada.’

En ja, ik heb ‘m gekregen. Miniatuur natuurlijk. Maar ik ben sinds gisteren de trotse eigenaar van een paarse Lada. En van nog veel meer dingen. Gekregen van mijn collega’s.


Vrijdag aan het begin van de avond kwamen we aan bij ons onderkomen. Ons teambuildingsweekend was begonnen. Met zaterdag natuurlijk mijn verjaardag. Ik werd eerst toegezongen door iedereen en daarna bedolven onder allemaal cadeaus. Erg leuk én verrassend!

Helaas regende het… Dus we konden de mooie omgeving nog niet gaan bekijken. Gelukkig was er een gitaar en hebben we samen eerst wat gezongen. Daarna werd het spel Halli Galli geïntroduceerd. Gegarandeerd succes natuurlijk. Rond het middaguur werd het gelukkig droog! Dus snel naar buiten. Daar gingen we op zoek naar een bunker. Na een flinke wandeling (lees: we waren een klein beetje de weg kwijt) hebben we die gevonden. Helaas. De bunker was afgesloten. Dus gingen we weer terug naar huis.

En daar had ik het toen helemaal gehad. Ik was er echt klaar mee. Wat was er aan de hand?? Nee, geen ruzie met iemand. Of heimwee. Ik had het helemaal gehad met de pijn.

Afgelopen donderdag ben ik namelijk naar de dokter geweest. Die constateerde een ontsteking onder mijn arm, in mijn oksel. Het bultje werd steeds groter, roder, pijnlijker. Behandeling: antibiotica & de plek zelf schoonmaken met kamillethee, dikke laag zalf erop en dan heel goed afsluiten. Elke ochtend en avond verschonen. Dan zou het vanzelf open moeten breken (ja, beeetje ranzig, maar dat was wel wat moest gebeuren). En dan maandag terugkomen. Als er dan nog niets was gebeurd, zou het opengesneden moeten worden…
Zelf was ik allang blij dat het niets te maken had met allerlei narigheid waar mijn collega's, ikzelf en de kinderen in het ziekenhuis al te maken hebben gehad.
Meteen aan de slag. Donderdag rustig aan gedaan. Vrijdag een half dagje gewerkt.
De pijn, het bultje, de kleur: het werd allemaal erger, groter, feller. Pijnlijk. Balen. Geen kind kunnen optillen. Omkleden, douchen, slapen, afwassen of auto rijden: het lukte maar half en eigenlijk was alles pijnlijk. De plek waar de ontsteking zat was natuurlijk ook heel erg gevoelig en beweeglijk. Dikke narigheid.

Terug naar zaterdagmiddag. De pijn was niet meer te harden. Tranen stonden in mijn ogen. Voor mijn gevoel zat er echt geen schot in de zaak. En daar ging ik weer: ik trok aan de rem. Omdat ik ook best wel moe was, heb ik aangegeven dat ik even een uurtje of twee wilde slapen. Dat kon prima, de anderen gingen weer de hort op.

Aan het eind van de middag was ik weer echt jarig. Ik had echt heerlijk geslapen, de pijn was veel minder (ja, dankzij pijnstillers), de zon scheen en ik zat weer helemaal gelukkig buiten op een schommel een boek te lezen. We hebben met elkaar buiten gegeten. Daarna wilden de anderen me nog erg graag meenemen naar de plek waar ze vanmiddag waren geweest. Omdat het zo ontzettend prachtig was. Dus op naar de rivier, daar lekker rond gestruind (meegenieten kan: een filmpje van de rivier zal worden toegevoegd). En daarna nog even aan de andere kant van de straat, de berg op geklommen. De omgeving, het weer: super! Echt nog ‘even’ een cadeautje aan het begin van de avond.
Thuisgekomen hebben we nog pannenkoeken gebakken. En dus zaten we om half 11 ’s avonds aan de pannenkoeken terwijl we een film keken. En ik kan jullie zeggen: ook op dat belachelijke tijdstip smaken pannenkoeken nog heerlijk!

Dus, ondanks dat dipje in de middag, kijk ik terug op een fantastische verjaardag! Dank U!

Vanmorgen was het erg mooi weer. En wat nog mooier was: ik heb de afwas kunnen doen. Ik heb kunnen auto rijden zonder pijn. Ik heb me kunnen douchen en omkleden, ook pijnloos. Want de ontsteking is opengebroken. Wat een fantastische start van deze zondag.
We zouden na het ontbijt weer naar huis gaan. Maar vanwege het prachtige weer hebben we onderweg ook nog verschillende plaatsen bezocht. Genoten van het mooie weer. En van elkaars aanwezigheid. Het is echt leuk om te zien hoe je elkaar nog beter leert kennen tijdens zo’n weekend. Dat je lol kunt hebben, soms bijna niet meer bijkomt van het lachen terwijl je niet eens meer weet waarom je moet lachen. Maar ook dat je om één uur in de nacht met elkaar kunt praten over het accepteren van Gods plan in je leven. Dat je van elkaars cultuur iets meemaakt: de Hollandse pannenkoeken en de Hongaarse pelmeni (of hoe het ook maar heet).

Ja, en dan kom ik thuis. Toch wel nieuwsgierig naar m’n mailbox. Ik zal toch wel van een paar mensen wat hebben gekregen. Verwacht ik.

Mijn mond valt open.

Ik moet écht even twee keer kijken.

Wát een mailtjes! Ik krijg er kippenvel van, echt grandioos.

Cor Verkade, ik vond het toch wel erg verdacht... Echt grandioos bedankt!
En natuurlijk iedereen die mij heeft gefeliciteerd: ontzettend bedankt hiervoor! Dat maakt deze verjaardag nóg specialer.

En in het ziekenhuis?? Daar gaat het werk gewoon door. Hoewel, gewoon? Dat zal het nooit worden. Zo zijn er afgelopen vrijdag zes kinderen naar huis gegaan. Ook mijn supermooie, vrolijke, gezellige meiden Gitta en Sita. Oef, wat zal ik die missen! Hoe ze naar huis zijn gegaan?? En wie nog meer naar huis zijn gegaan?? En… wie er nog meer uit het ziekenhuis zal vertrekken deze week?? Daarover woensdag meer.

Dank God…
… voor een ontzettend geslaagd weekend en een fantastische verjaardag!