Een echt record, een ware exodus…

Woensdagavond. Kwart voor acht. Een beetje verbrand. Een fantastische dag achter de rug. Met een groot aantal medewerkers van de zending zijn we een dagje weg geweest. Een mooie plek in de natuur met enorm mooi weer. Voor de kenners onder ons: we zaten vlakbij Vifanja.

Maar nu naar de kinderen… Een ware exodus. Die heeft plaatsgevonden. Daarvoor gaan we eerst terug naar afgelopen vrijdag.

Allereerst mocht Ariana naar huis. Haar eerste verjaardag had ze erop zitten en nu kwam haar moeder haar ophalen. Als een kind wordt opgehaald moeten de ouders kleren meenemen voor hun kindje. Dat had de moeder van Ariana ook gedaan. Een echt roze glitter and glamour-jurk met de woorden DIVA. Hmm, nou ja: Ariana kon er wel om lachen.

Later op de ochtend werden mijn mooie meiden, Gitta en Sita, opgehaald. Sita een beetje afwachtend en moest wat huilen. En Gitta…?? Gitta vond het allemaal wel prima. Dat het met deze meiden goed komt weet ik zeker: niet alleen de ouders waren er om de tweeling op halen. Er was een hele groep mensen die stond te trappelen om de dames mee te mogen nemen.

Helaas heb ik het zelf niet gezien en heb ik dus ook niet echt afscheid genomen van de meiden. Maar ik houd mijn ogen gewoon goed open. Elek is begin maart naar huis gegaan. En een week of twee geleden hebben we die weer even gezien. Gewoon, buiten op straat. Nog steeds hetzelfde prachtventje. Dus wie weet dat ik Gitta en Sita op deze manier ook nog wel eens tegen mag komen.

Tegen het middaguur vertrok Jozef. Lekker warm aangekleed ging ook hij tevreden met zijn moeder mee. En later op de middag vertrokken nog twee mannetjes: Abraham en Mozes. Zij gingen nog niet meteen naar huis. Hun moeder kwam naar het ziekenhuis en zou een dag of drie met haar kinderen in het ziekenhuis moeten blijven. Dat is niet bij ons op de afdeling, maar bij ons aan de overkant. Als de dokters tevreden zijn na die drie dagen, mogen moeder en kinders naar huis.

Jammer genoeg is dit niet goed gegaan… We hebben allerlei verhalen gehoord en ik zou niet weten welke wel en welke niet kloppen. Feit is dat Abraham en Mozes inmiddels weer terug zijn op onze afdeling. Op de illnessroom. Jammer. Hoewel Mozes er niet zoveel last van schijnt te hebben. Vanmorgen heb ik nog even met hem gesproken… ehm, gecommuniceerd. En lachen dat ‘ie deed! Hij hield niet meer op, echt helemaal fantastisch!

Gistermorgen zagen we ook nieuwe kinderen op de illnessroom. Het bleken twee bekenden: de tweeling Cynthia en Barbara. Ze zijn weer terug.
En op deze zelfde dag zijn Joost en Erszebet met hun moeder naar de overkant vertrokken. Hetzelfde verhaal als met Abraham en Mozes: eerst met elkaar ongeveer drie dagen in het ziekenhuis. Gaat het goed? Dan mag iedereen naar huis.

Zelf vind ik het wel een beetje ‘verdacht’. ’s Morgens komt er een tweeling binnen, ’s middags vertrekt er een andere tweeling. Alsof er plaats gemaakt moet worden… Maar: dit zijn slechts speculaties van mezelf.

En deze twee prachtige kids, Joost en Erszebet, zijn niet de enigen die gisteren zijn vertrokken. Ook Natalia is naar huis gegaan. Volgende week wordt ze één jaar. Nu mag ze alvast naar huis. Afgelopen jaar is geprobeerd om haar te laten opereren aan haar hazenlip. Jammer genoeg is dat nog niet gelukt. Wie weet wat er nog gaat gebeuren in de toekomst.

Vorige week vrijdag is dus het record verbroken. Nog niet eerder zijn er op één dag zes kinderen van de afdeling vertrokken. En ik vraag me af of er in één week tijd al wel eerder zoveel kinderen weg zijn gegaan: Ariana, Jozef, Gitta, Sita, Mozes, Abraham, Joost, Erszebet, Natalia.

En Pali.

Ja, het is echt gebeurd! Gisteren ben ik naar het kindertehuis in Swalyava geweest. Daar heb ik, samen met een zuster, Pali naartoe gebracht. Ein-de-lijk! Pali is vertrokken uit het ziekenhuis. Weg uit zijn gevangenisje. Nu veel meer vrijheid. En, hoe belangrijk: kinderen van zijn eigen leeftijd om zich heen!
Gelukkig waren we op de hoogte van dit vertrek. Op zijn laatste dagje hebben we er nog even een feestje van gemaakt. We gingen namelijk al het speelgoed schoonmaken. En wat is nou leuker voor Pali om daarbij te helpen. Al dat water. Al dat speelgoed…
De dag erna vertrok hij dus. De rit naar Swalyava begon wel wat heftig. Want Pali vond het nogal spannend om in de auto te zitten… En toen begon die auto ook nog eens te rijden… Echt even paniek, gillen, huilen… Gelukkig werd hij beetje bij beetje wat rustiger. En heeft hij zijn ogen uitgekeken onderweg. In het kindertehuis moesten we even wachten. Papierwerk hé?! Tijdens het wachten heeft Pali kennisgemaakt met een echte piano. Die grote ogen van hem toen hij zelf zo’n toets aanraakte. Hij was echt helemaal onder de indruk. Verder was hij wat rustiger dan normaal. Een zuster van het kindertehuis ontving Pali heel goed. Ze sprak lief en rustig tegen hem en behandelde hem goed. Na een tijdje stond deze zuster met iemand anders te praten. Pali stond naast haar, op het aankleedkussen. Zijn handje legde hij zelf op de schouder van de zuster. Zijn andere handje omklemde nog wel mijn vinger. Maar we konden rustig vertrekken.

Dus dat wordt flink omschakelen. Uit mijn ploeg zijn veel kinderen vertrokken: Joost & Erszebet. Gitta & Sita. En Pali. Vooral die laatste was natuurlijk flink aanwezig. Maar gelukkig heb ik Liliana en Ivanko nog. En kleine John en Mattias. Oef, wat zullen die de komende periode vertroeteld worden!

Dank God…
… dat er zoveel kinderen mochten vertrekken van de afdeling.
… dat het gelukt is om Pali naar het kindertehuis te brengen.
… voor een enorm geslaagde dag met iedereen van de zending, voor het prachtige weer.

Vraag God…
… of Hij bij de kinderen in hun nieuwe thuissituatie wil zijn.
... om mogelijkheden voor de operatie van Natalia en dat Joost en Erszebet ook echt naar huis mogen binnenkort.
… om een zegen over het team om goed om te kunnen gaan met zoveel kinderen die vertrekken en binnenkomen.