Inspiratie

Elke dinsdag (soms woensdag) sta ik te popelen om m’n update te schrijven. Vaak komt er op een moment dat ik het niet verwacht, er niet mee bezig ben…. opeens een leuk idee in me op. Dát is leuk voor de weblog. Dat is een leuk onderwerp…leuke titel…die foto mag deze week écht niet missen.

Deze week heb ik zo’n momentje niet gehad. Als ik erover nadenk, nu dus heel bewust, realiseer ik me dat er zoveel te vertellen valt. Maar dat ik er graag een toch redelijk goedlopend verhaal van wil maken. Het liefst met hier en daar een link naar de titel van het verhaal. En het moet oprecht zijn, niks niet aandikken of kletsverhalen.

Helaas… deze keer zal het een beetje anders gaan.

Want ik wil gewoon echt al heel lang erg graag vertellen over aap Harry. Velen van jullie zullen de grap nu al doorhebben. Zo niet: vraag m’n vader eens naar zijn voornaam. En waarom die aap?? Een tijdje geleden bekeek ik een boekje. Niet zomaar een boekje. Een boekje, gemaakt van plastic, speciaal voor kleine kindertjes. Inderdaad; ik was in het ziekenhuis en had een mooi kotertje op schoot. Ik doe het boekje open en zie daar….. aap Harry. Echt waar. Ik heb er zelfs een foto van gemaakt.

Verder wil ik ook heel erg graag vertellen over het vertrek van twee kinderen. Melinda en Manuël zijn de afgelopen week namelijk naar huis gegaan. Fantastisch! Twee kinderen, nog lang geen jaar oud, tóch naar huis. Super!
Maar ik moet niets aandikken. Of kletsverhalen ophangen. Het moet oprecht zijn. Okee, dan moet ik ook vertellen….dat er inmiddels weer twee nieuwe kinderen zijn binnengekomen. Een jongetje van een maand oud en een ouder kindje: 15 maanden oud. Waarom ze naar het ziekenhuis gekomen zijn?? Geen idee. Maar ze zijn er. We zijn blij met deze mooie kindertjes. Maar we zijn ook verdrietig, zal er ooit een eind komen aan die vele, vele kinderen hier in het ziekenhuis??

Wat wil ik nog meer vertellen? Ja, over Adam natuurlijk! Dat is ook een nieuw jongetje. Ja, qua lengte is het een jongetje. Maar qua leeftijd niet meer. Hij is namelijk 12 jaar. 12 jaar oud. En elke dag in het ziekenhuis. Waarom?? Schrik niet. Zijn vader gaf hem en zijn broers geen eten meer. Daarom hebben zijn broers hun vader om het leven gebracht. Vermoord. Lieve mensen, wat komt het dan opeens dichtbij. En wat gun je dat jong toch wat anders. Maar dank God: morgen mag Adam weer naar huis. We denken dat eerder deze week zijn moeder langs is geweest. Ze reageerden erg goed en liefdevol op elkaar. Dus ik hoop dat zijn moeder goed voor hem zal zorgen.

In een week gebeurt veel. Soms zoveel dat ik wel eens iets vergeet. Zo schiet me opeens te binnen dat ik jullie nog niet eens heb verteld over mijn visum. Vorige week vrijdag ben ik namelijk naar de ambassade in Hongarije geweest om een visum aan te vragen. Dat was nodig. En dat zou erg lastig zijn. En ingewikkeld. Misschien moesten we nog een keer langskomen. Wie weet zouden ze ons paspoort een paar dagen innemen (gevolg: de grens niet meer over kunnen, dus verplicht een paar dagen in Hongarije blijven). Maar niets van dit alles. Een groots wonder: in één dag hebben we het visum gekregen. Nu moeten we alleen nog één stempel halen hier in Oekraïne en dan is ‘ie een jaar geldig.

De dag erna, op de zaterdag, was ik eerst druk met de kinderen. En daarna met het voorbereiden op de zondag. Want zondag heb ik nog een paar dames op bezoek gehad om mijn verjaardag te vieren. Die had ik trouwens op de donderdag gevierd met iedereen van de ‘Mission’ hier. Gelukkig was ik maandag vrij. Want ik had vorige week toch een iets te druk weekje. En inmiddels was ik toe aan een lekker chagrijnig-zijn-terwijl-niemand-in-de-buurt-is- dagje. Ook die is weer geweest. Dus gisteren en vandaag heb ik weer lekker kunnen werken. Druk met mijn kleine John, hij moet veel huilen en is heel onrustig. Wat fijn dat ik naast hem alleen Mattias in mijn ploeg (op de kleine zaal) heb. Zo kan ik mijn aandacht goed verdelen tussen deze twee kleine boys.
Op de grote zaal heb inmiddels een nieuw meisje in mijn ploeg gekregen: Julia (u wordt uitgesproken als een oe). Natuurlijk weer een beauty met fantastisch prachtige, grote ogen.

En vanmiddag, toen ik thuis kwam… stond ‘ie daar. Een koffer. Nee, correctie: DE koffer. Gevuld door mijn zus en mijn moeder. Meegenomen door de vader van Veralie (die is hier nu op bezoek). Dus ik heb weer een nieuwe voorraad films, boeken, drop en shirtjes. En nog veel meer leuke dingen. Thanks mam & Eri!

Dat was ‘m.

Tot volgende week!

Dank God…
… voor ons visum, voor de koffer en voor alle fijne mensen om mij heen.
… voor het vertrek van Melinda en Manuël.

Vraag God…
… om voor John te zorgen, die veel huilt en onrustig is.
… om voor Adam en zijn gezin te zorgen en voor kinderen in soortgelijke situaties.