De balkonscène

Als je in google het bovenstaande woord intypt, krijg je heel treffende omschrijvingen. Neem nou deze: ‘Hiermee wordt in Nederland die gebeurtenis aangeduid waarbij de Koninklijke familie zich op het balkon van een paleis begeeft om daar de huldeblijken van het publiek in ontvangst te nemen.’

Fantastische omschrijving. Want dat is precies waar we de afgelopen week mee begonnen zijn. Met al onze fantastische prinsjes en prinsesjes mogen we het balkon op. Nu weten we dat het ziekenhuis niet te vergelijken is met een paleis. En we nemen geen huldeblijken in ontvangst. Maar, volgens mij is dat het enige manco.

Het leuke is: de kinderen mogen veel meer dan alleen maar wuiven naar het publiek. Zij crossen er op los in hun loopstoel. Ze schommelen koninklijk in de schommelstoel (of vallen in deze stoel in slaap, zoals Ivan). Ze gaan er lekker in onze kinderstoel zitten. Of in de maxi cosi. En aan het eind van de week hopen we dat de box naar buiten is verplaatst. Nóg meer ruimte.

Het is een fantastische gebeurtenis. De prinsjes en prinsesjes hebben het goed voor elkaar. De hofdames zetten aan het begin van de dag alles op het balkon. Alle verschillende soorten stoelen en maxi cosi’s. Na het ontbijt gaat de pret beginnen. Allemaal een mooi mutsje op de nog mooiere koppies. En dan gaat iedereen los. Heerlijk genieten van het warme lenteweer.

Soms hebben de hofdames een dagje vrij. En dan… blijven de prinsjes en prinsesjes allemaal binnen. De hele dag. Oef, daar moet deze hofdame eigenlijk niet over nadenken. Maar: tijd voor jezelf is ook belangrijk.

Afgelopen zondag hebben we heerlijk bij een meertje hier in de buurt gezeten. Met de voeten in het water, een goed boek in de hand, gezellige mensen om me heen. Dat was een mooie dag.
Gisteren heb ik een ander stuk van de natuur bekeken. We gingen een berg beklimmen. Nou ja, dat dacht ik. Sommige paden waren inderdaad echt steil. Maar toch was het niet helemaal zoals ik had verwacht. Op deze toch wel afgelegen plek stonden tot mijn verbazing allemaal huisjes. Het was een prachtig gezicht. Maar zelf lijkt het me erg afgelegen wonen. Je kunt niet snel even boodschappen doen. Of bij je vrienden langs. Of… je hebt alleen maar de mensen die vlakbij je wonen. Weer iets nieuws gezien.

Zondagavond ben ik naar de kerkdienst in Munkacs geweest. Een dienst met een goede boodschap en fantastische muziek. Dat laatste kwam voornamelijk doordat iedereen van ‘Amaro Del’ meewerkte. ‘Amaro Del’ is een band van Roma-zigeuners. Alle vijf wonen ze in Munkacs. En afgelopen zondag hebben we afscheid van hen genomen. Want, ze zijn deze week namelijk met een tour begonnen. Drie keer raden waar naartoe: inderdaad, (onder andere) Nederland. Gisteravond traden ze op in Rotterdam. Op het moment van schrijven luisterde ik live mee via internet. En dat klonk erg goed!

Alle optredens van Amaro Del op een rij:
http://www.joshua-emmanuel.com/amaro_del_/tourschema_amaro_del
Hier kun je doorklikken naar de verschillende locaties en de informatie vinden over de concerten.

Want ik raad jullie écht van harte aan om naar hun concert te gaan. Ik weet zeker dat je ervan gaat genieten. Deze mensen zijn zo ontzettend muzikaal. Ze geven getuigenissen tijdens het concert die je echt zult blijven onthouden. Dus: ben je in de gelegenheid, mis deze kans niet!

Tot slot nog even terug naar de kinderen. Want ik wil nog graag vertellen dat Erik deze week naar huis is gegaan. En terecht, deze gezonde jongen is nu weer thuis bij zijn grote broer. Precies zoals het hoort! Verder heb ik gehoord dat de thuissituatie van één van de kinderen door drankgebruik erg slecht is. De kans dat dit kindje snel naar huis mag, is daarom erg klein. Ik hoop toch echt dat daar verandering in mag komen.
En mijn kleine mini-John heeft maar liefst 7 broers en zussen. Je vraagt je af.. wat moet hij dan hier?? Als je thuis allemaal mensen hebt die voor je willen zorgen, van je houden?!
In sommige situaties spat die liefde ervan af. Zo kwamen de ouders en zus van Janos langs. Toen hij werd laten zien, wees zijn zus met haar vingertje heel vrolijk naar hem. De ouders stonden verliefd naar hun prachtige zoon te kijken… Je kunt je opnieuw afvragen… wat doet hij hier??

Ik weet het niet. En ik raad jullie aan er niet te lang over na te denken. Ik ga weer lekker verder met m’n werk. Met m’n mooie kinders. Op zoek naar nog meer wonderen: kinderen die blij zijn, lekker spelen, zich ontwikkelen of zelfs misschien wel naar huis mogen.

Dank God…
… dat Erik naar huis mocht.
… dat we hier ontzettend mogen genieten van het mooie weer en de natuur.

Vraag God…
… om mensen te helpen die problemen hebben met alcohol.
… om nog meer wonderen: dat er opnieuw kinderen naar huis mogen.