Op weg naar de beker!

Als ik deze zin hoor, denk ik altijd meteen aan voetbal. Hoe dat kan?? Geen idee. Voetbal interesseert me eigenlijk helemaal niets. Wellicht dat het komt omdat ik vier broers en een vader heb die er wel helemaal gek van zijn.

Al die heisa er omheen, mensen die helemaal gek van de spanning worden tijdens een wedstrijd. Die hun huis tot aan de schoorsteen in het oranje hullen. Nee, doe mij maar het Wilhelmus aan het begin van de wedstrijd. En de laatste drie minuten. Daar kan ik me nog, enigszins, voor interesseren.

Maar toch… Toch is het dan leuk om DE beker te hebben gezien. Want ik heb ‘m gezien. Helemaal in het echt. Op zo’n twintig meter afstand. En dat vind ik toch best stoer. Want daar doen we ’t allemaal voor. Zo’n Europees Kampioenschap.
Afgelopen weekend was ik namelijk naar L’vov. Veralie moest daar een examen maken in verband met haar vervolgstudie. En daar, in L’vov, stond de beker. Je kon in de rij gaan staan. Om de beurt mocht je er namelijk naartoe lopen, de beker aanraken én met de beker op de foto.
Nou, dat ging me een beetje te ver. Maar dat ik ‘m heb gezien… Ja, dat vind ik toch wel erg leuk.

De weg naar de beker… Of op weg naar ons hostel. Die konden we namelijk niet vinden. We zijn het hele centrum door gereden. Met al dat eenrichtingsverkeer. Na een flinke zoektocht was ik het best wel zat. We wisten dat we in de buurt van ons hostel waren. Maar we wisten nu echt niet meer of we nou naar rechts of naar links moesten. Dus ik rijd, een beetje gefrustreerd, de eerste de beste zijstraat in. Meteen kan ik de auto parkeren. Dat doe ik dan ook. Wat mij betreft: uitstappen en mensen vragen. Of rondlopen. Want het rijden had ik best wel gehad. Dan blijkt dat we zomaar opeens (??) in de goede straat staan. EN inderdaad: een stukje verderop was het hostel. Er was een eind gekomen aan onze zoektocht.

De weg naar de beker… Op weg naar ons hostel. Of, nog beter, op weg naar huis. Een paar weken geleden hadden Mozes en Abraham al een stap in de juiste richting gezet. Ze lagen bij hun moeder in het ziekenhuis maar kwamen helaas weer terug bij ons. Gelukkig: dat is veranderd. Vorige week zijn deze prachtige mannetjes echt naar huis gegaan. Gisteren mocht Jenna naar huis. Ik had het voorrecht om het te mogen zien. Een ontzettend blije moeder (die er gezond uitzag) met een tevreden dochter. Dat hoort bij elkaar, toch?!
Ook vandaag zijn twee kids naar huis gegaan. Twee prachtige dames: Dorina en Viktoria. Dit hadden we niet verwacht. Dus halsoverkop de tasjes klaarmaken. Snel de spulletjes verzamelen. En beide meiden hebben een tasje mét hun foto’s mee naar huis mogen nemen.
Dat was niet het enige feestelijke vandaag. Want vandaag is Jolika één jaar geworden! Groot feest dus! Jolika is nog niet eens zo heel lang bij ons. In het begin moest ze zo ontzettend veel huilen. En ze huilde echt om haar moeder. Daar wilde ze zo graag naar toe! Soms brak het m’n hart. Zo’n mooie meid. Zoveel verdriet.
Maar wat een verschil met vandaag. Ze is helemaal de andere kant opgeslagen. Jolika is zo’n grandioos vrolijke meid! Ze lacht overal op haar Jolika-manier om. En vandaag natuurlijk helemaal. Met al die extra aandacht, mooie kleren en ballonnen.

Vandaag hebben we na het werk met z’n viertjes nog een bezoekje gebracht. Aan Dorina (een andere dan die vandaag naar huis ging). Deze Dorina heeft namelijk haar hele eerste jaar in het ziekenhuis gelegen. Begin januari van dit jaar is ze één jaar geworden. Ze mocht vrij vlot daarna naar huis. Vandaag hebben we haar weer opgezocht. Een half jaar later. Wat een tante is het geworden. Ze is flink wat dikker geworden. En dat was echt heel hard nodig. Mooie, lange blonde krulletjes. Ze kon inmiddels staan en aan de hand lopen. Ze heeft tandjes. En.. waterpokken. Eigenlijk gaat het nu dus helemaal goed met haar. Ze doet het helemaal volgens het boekje: haar moeder vertelde dat Dorina goed slaapt en alles eet. Het was echt goed om haar te zien.

Dank God…
… dat er zo ontzettend veel kinderen naar huis mochten gaan in de afgelopen week.
… dat we Dorina weer hebben gezien en dat het ontzettend goed met haar gaat.

Vraag God…
… om een zegen over de kinderen in hun nieuwe thuissituatie.
… om een zegen over Éva, onze Hongaarse collega heeft de komende maand vakantie.