Offline

Mijn kamer was vanmorgen een zwijnenstal. Inmiddels blinkt ‘ie weer aan alle kanten. Klaar voor het hoge bezoek van aanstaande vrijdag.
Een welkomstcadeautje voor een paar Nederlanders ligt klaar.
Vandaag is de dochter van een echtpaar dat ook bij de zending werkt, één jaar geworden. Dus vanmiddag dacht ik even kort op verjaardagsvisite te gaan. Dat werd ‘m niet. Het werd meteen de hele avond. Inclusief avondeten. En natuurlijk de taart. Een echte, grote, roze taart met twee ‘verdiepingen’. Een cultureel avondje achter de rug.
Eerder vanmiddag heb ik een gesprek gehad met de directeur van de zending. Over mijn plannen.

Zomaar een greep uit dingen die ik op m’n vrije dag uitspook. Met vandaag een extra zegening: ik heb eindelijk thuis weer internet. De afgelopen dagen stapten mijn laptop en ik op de fiets. Dan gingen we bij Reina even mijn mail lezen. En de meest noodzakelijke dingen regelen. Nu kan dat weer lekker thuis.

Kijk, hoe handig: een mooi bruggetje aan de hand van het woord ‘thuis’. Want de afgelopen week is één van ‘mijn’ kids naar huis gegaan. Vrijdag werd mijn mooie Julia opgehaald. De zuster stond haar om te kleden. Ik kwam aanlopen met de nieuwe kleertjes die Julia aan zou krijgen. En, hoe fantastisch, de zuster liet mij Julia aankleden. Ik tilde haar op voor een laatste afscheidsfoto. Daarna liep ik met haar naar de deur, met de zuster in mijn kielzog. Maar ik heb Julia zelf aan de moeder terug mogen geven. En mensen, dat was echt een gááf moment!! Gelukkig realiseerde ik me dat ook, juist op dat moment. Julia was rustig, moeder was blij. En moeder zag er goed uit.
Op de grote zaal zorg ik nu nog voor Liliana en Ivanko. Twee kinderen. Heerlijk, lekker veel tijd om met hen bezig te zijn. En met z’n tweeën tegelijk op schoot, dat kan prima. Of met z’n allen op een matras op de grond zitten. Eentje heb ik dan op schoot, de ander ligt er gezellig naast. Heerlijke quality time met mijn mooie meid en stoere vent.

Op de kleine zaal heb ik nog zo’n stel: Renata en John. Helaas komen er regelmatig weer nieuwe, piepjonge kinderen bij. Dus het is daar altijd wel erg druk. Maar soms… dan laat ik lekker de boel de boel. En dan til ik John uit zijn bed. En ga ik met hem zitten. En niets en niemand anders. Het gave is, dat John echt zo geniet van deze aandacht. Deze week heb ik al de eerste echt glimlachjes gesignaleerd. Wellicht dat je het je voor kunt stellen, maar daar wordt ik enorm blij van!

Ik merk al wel weer een nadeel van het ‘online’ zijn. Het is allang tijd om te gaan slapen, maar ik kan nu nog even snel deze update plaatsen. En dat moet eigenlijk wel. Morgen mag ik werken en daarna heb ik een teammeeting. Vrijdagmorgen werken en dan zelf de grens over: pa en ma binnenhalen :)

Hmm, veel tijd zal ik dus niet hebben. Fijn, dat ik weer online ben!

Vraag God…
… om te zorgen voor de vele kleine kinderen die inmiddels in het ziekenhuis liggen.
… om een goede tijd met mijn pap en mam.

Dank God…
… dat Julia naar huis is gegaan.
… voor de leuke contacten die ik hier in Oekraïne steeds meer mag opdoen.