Stilgezet

Een goede overweging vraagt soms tijd. Om na te denken. Om dingen op een rijtje te zetten. Maar ook om eens je zinnen te verzetten.
Gelukkig ben ik omgeven door veel en flexibele collega’s. Dus heb ik afgelopen zaterdag deels gebruikt om mijn zinnen te verzetten. Omdat het één van de, waarschijnlijk, laatste bloedhete dagen was, kon dat natuurlijk maar op één manier: de verkoeling van het water opzoeken. Dat was geen overbodige luxe met meer dan 35 graden.

Denk je je zinnen eens te verzetten, krijg je een telefoontje. Met nieuws. Verdrietig nieuws. Ik schrik ervan. Eén van de zusters werd een paar weken geleden onwel op het werk. Ze is naar de IC gebracht. Daar hebben we haar gelukkig nog een keer opgezocht. Men vond haar er toen beter uitzien dan eerder. Ik kon me er bijna geen voorstelling van maken hoe naar ze er toen uitgezien moet hebben. Na een paar dagen leek het beter te gaan en ging ze naar de gewone afdeling. Helaas moest ze vrij vlot weer terug naar de IC, ze raakte in coma. Daar is ze nooit meer uitgekomen. Deze zuster is afgelopen zaterdagmorgen overleden.
Het was een lieve zuster, ze probeerde altijd wel te kletsen. Niet dat we elkaar begrepen, maar er was contact. Soms stond ze zomaar achter je en begon ze je te masseren. Of glimlachte ze vriendelijk.

Afgelopen maandag was de begrafenis. Eerlijk gezegd was dat een hele happening. Het was namelijk een Russisch Orthodoxe begrafenis. Bijzonder om mee te maken, maar ik zal deze zuster op de eerder omschreven manier herinneren.

Dit verdriet kwam vlak na een vrolijke feestdag. Vorige week donderdag is Rada namelijk één jaar oud geworden! Zelf was ik vrij, maar samen met de andere collega’s die vrij waren, hebben we besloten om ons toch in het feestgedruis te storten. Dus met taart en koffie gingen wij op weg naar het ziekenhuis. Daar hebben we met elkaar, alle Nederlandse en Oekraïense zusters, een feestje gevierd. Terwijl het feestvarkentje zelf lekker lag te slapen…

Ondertussen begin ik steeds meer te wennen aan het grotere team. Het is heerlijk om met meer dan genoeg mensen aan het werk te zijn. We hebben op beide zalen op dit moment acht kinderen liggen. Als je geluk hebt, hoef je maar voor twee kinderen te zorgen. Dus volop tijd om rond te kruipen, te oefenen met het zitten en staan, in bad te gaan en veel te investeren in de kinderen. Het is leuk om daar goed de tijd voor te hebben.
Ook is het goed voor de kinderen, omdat we meer rust hebben. We hebben namelijk een meisje van twee maanden oud op de afdeling. Ze is geboren met een open ruggetje. Het ruggetje is inmiddels dicht, maar nu begint Barbara een waterhoofd te krijgen. Tot vorige week dronk ze goed, maar dat wordt ook steeds minder. Inmiddels krijgt ze alles binnen via een sonde. Hoe dit meisje erbij ligt… oef, dat doet je écht wel wat. En wat is haar toekomst?? We weten het niet, Hij weet het gelukkig wel. En wij mogen nu nog aandacht aan Barbara geven, haar voorzichtig op schoot nemen en knuffelen.

Tot voor kort hadden we elke week een meidenavond. Alle Nederlanders (alleen maar dames, zoals de naam al doet vermoeden) kwamen dan bij elkaar. Vaak aten we samen, in de winter gingen we naar de sauna of we keken een film. Helaas kan het niet meer. De meidenavond hebben we af moeten schaffen.
Gelukkig is er een goed alternatief gekomen: de Hollandse avond. Met zo ongeveer dezelfde invulling. En net zo gezellig en opbouwend.

Tja, en zal dit allemaal over twee maanden voorbij zijn?? In elk geval staat vast dat ik dan mijn werk in het ziekenhuis zal afronden. Je moet stoppen op het hoogtepunt, als het goed gaat. En ik hoop dat eind oktober/begin november te doen.
Ook staat vast dat ik daarna een periode naar Nederland zal gaan. Maar of dit een verlof wordt of dat ik dan voorgoed terug ga…?? Daar kan ik nog niets over zeggen. Niet omdat ik dat niet wil. Maar omdat ik het nog niet weet. Het is de planning dat hier de komende week verandering in komt, dat ik dan de knoop écht ga doorhakken…

‘k Ben benieuwd!

Dank God…
… dat we het werk met de nieuwe collega’s goed aan het oppakken zijn.
… voor de mogelijkheden om echt tijd te hebben voor het werk met de kinderen in het ziekenhuis.

Vraag God…
… om dicht bij de familie van de overleden zuster te zijn.
… om voor Barbara te zorgen.
… om me de weg te wijzen over de invulling van de periode na het werk in het ziekenhuis.