Nieuwe plannen...!

Het is zaterdagochtend. Vijf uur. Ik ben klaarwakker. En realiseer me dat het vandaag 1 september is. Dé dag. Vandaag verloopt mijn deadline. Die ik trouwens voor mezelf had gesteld. Vandaag moet ik echt de knoop doorhakken: wat ga ik na mijn werk in het ziekenhuis doen?

Eigenlijk weet ik het al wel. Maar het is gewoon wel lekker om dat nog even voor mezelf te houden. Dan hoef ik nog niets te doen, niets te regelen. Toch, aan de andere kant wil ik het wel van de daken schreeuwen. En mag de hele wereld het weten.
Wijs als ik ben, begin ik rustig aan: ik informeer eerst mijn thuisfrontcommissie. En mijn ouders. Vervolgens zijn m’n broers en zussen aan de beurt. Tot slot een paar vrienden. Maar nu mag iedereen het weten.

In november stop ik met mijn werk in het ziekenhuis. Daarna zal ik naar Nederland terug gaan. Op verlof. Dat zegt natuurlijk iets. Namelijk: het voornemen om daarna weer terug te komen naar Oekraïne. Ik hoop na mijn verlof bezig te gaan met één van de andere projecten die stichting Children’s Relief hier heeft.

Viki Antal is de medewerker die dit project hier in Beregowo draait. Elke week bezoekt zij verschillende scholen, internaten en zigeunerkampen in Beregowo en omgeving. Daar organiseert zij allerlei lessen en activiteiten voor de kinderen. Zo krijgen de kinderen aandacht, kunnen ze hun verhaal kwijt en een beetje liefde ontvangen. De leefomstandigheden van de kinderen zijn vaak bagger. Soms zonder ouders. Of met ouders die het verkeerde voorbeeld geven (denk aan drankproblemen). Kinderen die er soms helemaal alleen voor staan.
Deze kinderen moeten weten dat er altijd Iemand is die voor hen zorgt. Hoe uitzichtloos een situatie soms ook kan zijn. Viki wil dat de kinderen Jezus Christus leren kennen, dat staat centraal in alle lessen en activiteiten.

Na mijn verlof hoop ik Viki te gaan ondersteunen in haar werk. De komende periode gaan we samen uitzoeken hoe we dit concreet het beste kunnen aanpakken. Ik heb ontzettend veel zin in deze nieuwe uitdaging, ook in deze voorbereidingen.

Na lang wikken en wegen heb ik dus de beslissing genomen. ‘k Heb er eens over na zitten denken. En ik denk dat ik drie duidelijke redenen kan geven waarom ik nou juist hiervoor heb gekozen:
- Het werk met oudere kinderen en het lesgeven blijf ik erg leuk vinden en komt natuurlijk duidelijk naar voren in dit project.
- Ik kan verder bouwen op de contacten en ervaringen die ik het afgelopen jaar heb opgedaan hier in Beregowo en omgeving.
- Het evangeliseren gebeurt directer; in het ziekenhuiswerk dragen we het evangelie voornamelijk uit door middel van onze daden. Bij dit project komen de woorden er ook bij.

Trouwens, zaterdagochtend las ik Psalm 91. En ik luisterde naar de uitvoering zoals ‘Sons of Korah’ de psalm zingt. En dat was wel de doorslaggevende reden: dit wil ik niet voor mezelf houden. Dit moet iedereen weten; juist kinderen die soms zulke ellendige dingen meemaken.

God bevrijdt je.
God redt je.
God zal je beschermen.
In de nood zal God bij je zijn.

Ondertussen ga ik natuurlijk gewoon door met het werk in het ziekenhuis. Dat mag ik nu nog ruim twee maanden gaan doen. Dus morgen mag ik weer naar Liliana: we gaan weer oefenen met ‘hiep, hiep, hoera’. Bij het laatste woordje gaan natuurlijk de armpjes in de lucht. Volgende week woensdag hopen we dit namelijk nodig te hebben: Liliana viert dan haar eerste verjaardag. En dat maakt me een beetje zenuwachtig. Het gaat zooo goed met deze dame, het zou me niet verbazen als ze binnenkort naar huis mag. Dat zou gaaf zijn. Maar ook wennen. Dus ik hoop stiekem een beetje dat het gebeurt op een dag dat ik mag werken… We zullen zien.
Morgen ga ik natuurlijk ook naar Ivanko. Die mag dan op schoot zitten, ik pak zijn handjes vast en til ze een heel klein stukje omhoog. De rest doet Ivanko zelf: hij gaat dan staan. Als beloning krijgt hij een zoen op zijn voorhoofd. En mijn beloning: een grote (schater)lach :)
En op de andere zaal gaan we natuurlijk genieten van Renata. Met haar ontzettend grote glimlach. Haar fantastische ‘volgens-het-boekje-laten’ van de boertjes. En met Renata gaan we natuurlijk verder met het oefenen van het volgen: draaien met het hoofdje als ik haar iets laat zien en het van links naar rechts beweeg. Of van boven naar beneden. Recht of schuin. Alles kan…

Dank God…
… dat Cynthia vandaag naar huis mocht gaan, ze is weer terug bij haar tweelingzusje!
… dat ik de knoop mocht doorhakken.

Vraag God…
… om de nieuwe plannen te zegenen.
… om voor John te zorgen: dat hij zijn lichaampje veel meer mag ontspannen en zijn voeding beter mag binnen houden.