Zegening 1085

De herfst is begonnen. Dat merk ik. Waaraan? Het is ’s morgens een stukje frisser. En verder? Het wordt ’s avonds weer wat eerder donker. Maar daar houdt het dan ook mee op. Gisteren was het nog 25 graden. Heerlijk nazomeren dus!

Ook op een werkdag kunnen we genieten van deze nazomer. In onze pauze bivakkeren we vaak in de zon. Lekker hangen op een bankje.
Afgelopen maandag hadden we dit ook gedaan. We gingen wat eerder terug naar binnen. Want we moesten nog het één en ander opruimen en klaarleggen. We lopen de gang op. Er komt ons een zuster tegemoet. Ze heeft een beetje haast. In het voorbijgaan zegt ze: ‘Liliana haza’.

Nee. Dat méén je niet. We zijn de hele ochtend in het ziekenhuis. Zijn we even twintig minuten buiten. En dan juist in die paar minuten is Liliana naar huis gegaan!! Geen afscheid. Geen laatste foto. We hebben haar foto’s niet mee kunnen geven. En ook geen tasje met spulletjes. Jammer, erg jammer. Heel erg balen. Maar: Liliana is nu thuis! Wat wil je nog meer, dit is toch echt the place to be!! We gaan verder met het werk. En gaan de luiers tellen die we ’s middags nodig hebben.

’s Avonds denk ik er nog eens over na. Wat ontzettend gaaf dat ik zo heb mogen genieten van de verjaardag van Liliana. Dat ik toen echt helemaal heb uitgepakt. En na haar verjaardag stond ik er elke keer als ik haar in haar bedje legde, extra bij stil: de kans is echt groot dat dit de laatste keer is dat ik je instop. Dat ik je een kusje geef. Dat ik hardop tegen je zeg dat ik hoop dat je goed mag slapen. En zonder het hardop uit te spreken wens ik je een zegen over je leventje, mocht dit de laatste keer zijn dat ik je zie.

Toen ik vorig jaar november begon met het werk in het ziekenhuis, kreeg ik meteen Liliana onder m’n hoede. Toen nog piepjong, nog maar een paar weken oud. Ze was toen best gestresst en kon echt hysterisch gillen. Ook bleef haar hoofdhuidje smerig, hoe vaak je het ook schoonmaakte. De haartjes zaten vaak aan haar hoofdhuid vastgeplakt. Langzamerhand kwam daar verandering in: Liliana groeide langzaam, maar ze groeide. Ze had steeds minder haar hysterische momentjes. Na een half jaar ging ze naar de grote zaal. Toen begon ook haar hoofdhuidje zich te herstellen. En is ze met een prachtig mooi en schoon koppie naar huis gegaan. En nu neemt haar moeder de zorg over. Die zal haar vertroetelen en de liefde geven die ze nodig heeft. De hele dag door. Ze zal haar vol aandacht en geduld eten geven. Ze zal haar troosten als ze verdrietig is. En ze zal net zo blij zijn als ik bij het zien van haar lach. Zomaar. Of als je haar kietelt. Kietel je haar buikje, dan krijg je gegarandeerd een schaterlach. Maar dat heeft Liliana haar moeder vast al wel ontdekt.
Jullie snappen dat ik, ondanks het dubbele gevoel, maandagavond als zegening 1085 heb opgeschreven: ‘Liliana is naar huis’!

Ook kleine Robert is vertrokken van de afdeling. Nog niet naar huis. Maar hij ligt op een andere kamer, samen met zijn moeder. Helemaal gaaf, zo’n klein, jong ventje. Nu al bij zijn moeder. Wat zou het tof zijn als dit goed mag gaan en hij heel binnenkort met zijn moeder mee naar huis mag.
Ook Kaïn en Abel zijn vertrokken, helaas naar het ziekenhuis in Munkacs. Dat betekent dat het niet heel goed gaat met de kinderen. In het ziekenhuis in Munkacs zijn meer mogelijkheden om de zwakkere kinderen te helpen. Daarna komen ze weer terug bij ons in Beregowo. Dus we hopen Kaïn en Abel in de toekomst snel weer te mogen zien.
Hun beide bedjes zijn niet lang leeg gebleven. Twee nieuwe ventjes zijn binnengekomen. We weten helemaal niets over hen, dat zal later vast nog wel komen.

Op de momenten dat ik niet hoef te werken ben ik bezig met het volgende project. Waar ik waarschijnlijk in december mee ga beginnen. Volgende week ga ik met Viki om de tafel om het één en ander concreet te maken.
Ook ben ik bezig met mijn verlof. De datum staat bijna vast. Ik zie ernaar uit om iedereen dan weer te zien. Helemaal super! Maar: ik heb ook nog zeker zin in de laatste twee maanden in het ziekenhuis!

En voordat jullie je zorgen gaan maken: ik ben echt niet alleen maar bezig met de projecten of met m’n verlof. De stapel met ongelezen boeken wordt steeds kleiner. Ik ben er getuige van dat de natuur weer zo mooi wordt in de herfsttijd. En ik kijk zelfs ‘Boer zoekt vrouw’. Straks gaan we de aflevering van afgelopen zondag kijken. Dus ik doe zeker weten af en toe dingen die niet nuttig zijn :)

Dank God…
… dat Liliana naar huis is gegaan.
… dat Robert bij zijn moeder mag zijn.

Vraag God…
… om te zorgen de kleine Kaïn & Abel in het ziekenhuis in Munkacs.
… om een zegen over het oogstfeest (zie dit als een soort dankdag) dat we aankomende zondag met meerdere kerken uit de omgeving hopen te vieren. Dat het allemaal tot Zijn eer mag zijn!