Doorgaan

We blijven allemaal doorgaan. John gaat door: hij is zoveel rustiger aan het worden. Wat een zegening dat deze kleine vent inmiddels op de grote zaal mag liggen. Er is meer tijd voor hem en vaak is het rustiger om hem heen. En dat is precies wat hij nodig heeft. Vorige week is hij zelf bij Christian (die mag voor hem zorgen) op schoot in slaap gevallen!
Livia gaat door; nog even en ze zal zelf door de zaal heen lopen. Of, beter gezegd: rennen. Dat doet ze nu namelijk heel erg graag aan de hand van één van ons. Het is echt ontzettend leuk om deze ontwikkeling mee te maken.
Ook onze Olga gaat door: soms noemen we haar een beetje lui. Misschien dat ‘langzaam’ een betere omschrijving is. Maar: vandaag is ze toch echt op haar buik gerold! Helemaal zelf!

Helaas zet inmiddels de herfst ook echt goed door. Nou ja, toen ik vanmiddag thuis kwam was het nog 28 graden. Maar ’s morgens en ’s avonds is het echt goed te voelen. En de afgelopen dagen waren echt wel wat frisser en natter. Maar ik mag niet klagen: ik heb meer dan genoeg kleren, m’n sloffen staan klaar en ik hoef het dus echt niet koud te hebben.
Het is de harde realiteit, maar voor de kinderen geldt helaas niet hetzelfde. Op dit moment is het erg koud in het ziekenhuis. De verwarming wordt centraal aangezet. Dit gebeurt half oktober. Nu moeten we roeien met de riemen die we hebben. Nou is er zo’n klein elektrisch kacheltje. Het stelt niet zo heel veel voor, maar het is in elk geval wat. Meteen komt het volgende probleem om de hoek kijken: als bij ons op de afdeling dit kacheltje wordt aangezet is de kans groot dat bij de tandarts (die heeft zijn praktijk naast de kinderafdeling) de stroom eraf gaat. Dus dan kan hij zijn werk niet doen. Geen kacheltje dus…
De oplossing?? Tijdelijk geen kinderen in bad. Verder worden de kinderen goed aangekleed, inclusief een mutsje. Ook worden alle kinderen goed in de dekens gerold. Het levert schattige plaatjes op en vandaag stond gelukkig het elektrische kacheltje aan (misschien had de tandarts een vrije dag?), maar of dit nou de beste omstandigheden voor de kinderen zijn??

Het komen en gaan van de kinderen gaat door. Vorige week lazen jullie nog over het vertrek van Robert naar zijn moeder. Helaas is zijn moeder van de afdeling gestuurd, ze heeft waarschijnlijk TBC. Robert is nu weer terug bij ons.
Eén van de kinderen die vorige week was gekomen, ligt nu bij de moeder. Dus voor hem, Josef, hoeven wij nu niet meer te zorgen.

En wij als collega’s blijven lol houden in het werk. Vandaag hoorden we de echte naam van deze jongen. De afgelopen week hebben we dus een tijdelijke naam voor hem moeten zoeken: deze baby is, op zijn zachts gezegd, een nogal uit de kluiten gewassen jongeman. Hij is anderhalf maand oud, maar omdat bijna alle kinderen hier ontzettend klein zijn, zou je hem zo ouder inschatten. Maar: het is echt een schatje. ‘Een snoepje’, zei één van ons. Maar dat kon niet. Want hij was niet meer klein. Dat ‘-je’ op het eind, dat hoorde er niet. En zo werd de tijdelijke naam van deze jongen gelanceerd: Snoep. Gelukkig weten we het nu beter en zullen we hem gewoon Josef noemen.

Ivanko gaat ook gewoon door. Hij gaat steeds beter echt zelf zitten, dat is zo gaaf om nog mee te mogen maken! Natuurlijk rolt hij nog wel eens om. Eén zo’n momentje heb ik vast kunnen leggen. Dit (korte) filmpje wil ik jullie niet onthouden: ik show graag met mijn fantastisch stoere kerel die gewoon doorgaat! Let vooral eens op zijn gebrabbel op het eind :)

Als team gaan we ook door. We raken steeds meer op elkaar ingespeeld en raken aan elkaar gewend. Vrijdag en zaterdag zullen we twee dagen met elkaar een grote tour door de omgeving maken. Onderweg zullen we stoppen op allerlei toeristische plekjes die te maken hebben met cultuur en natuur. Daarover horen jullie volgende week vast meer!

Het ziekenhuiswerk gaat door. Maar ik ben ook bezig met de plannen voor mijn verlof en het nieuwe project na mijn verlof. Gistermiddag heb ik met Viki om de tafel gezeten om het beleid over het project goed door te nemen. Ik heb een hele berg informatie en verhalen over me heen gekregen. En gelukkig ben ik nog enthousiaster thuis gekomen!
Ook heb ik mijn ticket geboekt voor mijn verlof: van 15 november tot en met 13 december hoop ik in Nederland te zijn. Heel langzaam ben ik alvast begonnen met het plannen van afspraken in deze verlofperiode. Want ik verwacht dat deze dagen vrij vlot voorbij zullen gaan. En er zijn genoeg dingen die ik moet regelen. En, nog veel belangrijker: er zijn genoeg mensen die ik weer eens wil zien!

Ook ben ik weer begonnen met het regelen van het financiële plaatje. Net als het afgelopen jaar zal ik het komende jaar geheel vrijwillig aan de slag gaan hier in Oekraïne. Ik krijg geen loon, geen onkostenvergoeding of wat dan ook. Daarom wil ik ook voor het komende jaar een beroep doen op mijn sponsors. Als het goed is heeft iedereen hier inmiddels een brief over gekregen.
Maar ook nieuwe sponsors zijn meer dan welkom! Met deze bijdrage maken jullie het voor mij mogelijk om dit werk hier te doen. Meer informatie hierover kun je opvragen door een e-mail te sturen naar thuisfrontarlien@gmail.com

Dank God…
… voor de ontwikkelingen die we bij de kinderen mogen zien.
… voor de mogelijkheid om er als team een paar dagen op uit te trekken.

Vraag God…
… om goede mogelijkheden om de kinderen warm te houden in het koude ziekenhuis.
… om een zegen over mijn plannen en voorbereidingen op mijn verlof en het nieuwe project.