János öt

Een week geleden zaten we met de hele familie aan de stamppot. Klaargemaakt door mensen van mijn gemeente, wat een fantastisch idee om dit te doen. De stamppot smaakte heerlijk!! En dat… ondanks het aanstaande afscheid. Eerlijk gezegd zag ik er best wel tegenop. En is het me ook erg zwaar gevallen. Ja, dat klinkt best heftig, maar dat was het ook echt wel. Ik heb heel wat traantjes gelaten. En ik moest nog verschrikkelijk wennen om terug te zijn in Oekraïne. En dat moet ik nog steeds wel een beetje. Ik merk bijvoorbeeld dat ik erg moe ben. Gelukkig wordt het hier, nu het winter is, al lekker vroeg donker…

En aan de andere kant is het ook goed om weer terug te zijn. De Lada’s, paarden met wagens, de Hollanders hier: het was goed om alles en iedereen weer te zien. En ik zag er echt naar uit om weer bezig te gaan met het nieuwe project.

Inmiddels ben ik er alweer een weekje. De eerste twee werkdagen zitten erop. En ook dit is ontzettend wennen. Ik merk dat ik enorm moet zoeken naar een nieuw, goed ritme. Dat bij mij past, die ik vol kan houden. Het is gedaan met de werkdagen van 9 tot 4. Het roer is helemaal om!
Eén van mijn bezigheden is het leren van de Hongaarse taal. Het streven is om hier twee uur per dag mee bezig te zijn. Maar, hoe vul je dit in, hoe houd je dit vol. Met allerlei dingen om je heen die je kunnen afleiden. Terwijl je zo graag de taal vloeiend wil spreken. Het liefst nu meteen.

Gelukkig is het de eerste twee dagen gelukt, beide dagen ben ik twee uur bezig geweest met de Hongaarse taal. Ik verdeel het wel in acht keer een kwartiertje. Ik zet dan de ‘timer’ van m’n telefoon en dan hoor ik vanzelf wanneer zo’n kwartiertje voorbij is. Na elk kwartiertje turf ik ‘m eventjes, stel je voor dat je een kwartiertje te weinig… of te veel (kan dat?!) bezig bent. Vaak doe ik twee keer een kwartiertje achter elkaar en doe ik tussendoor even wat anders. M’n mail lezen. Een was opvouwen. Iets opruimen. De afwas doen. Ja, die energizers doen z’n werk wel. Daarnaast hoop ik volgende week de lessen Hongaars weer op te pakken. Dus dan zal ik me dankzij het huiswerk vast niet hoeven te vervelen.

Behalve dat ik dus druk bezig ben met het leren van de Hongaarse taal, bezoek ik bijna dagelijks, samen met Viki, een school, internaat of kamp. Over de specifieke locaties hoop ik de komende weken meer te kunnen vertellen.
Vandaag even kort naar het zigeunerkamp in Janosi. Daar heb ik namelijk mijn eerste activiteit(je) uitgevoerd. Ik mocht de kinderen een Bijbelvers aanleren. Ik heb de tekst vanmorgen eerst zelf uit m’n hoofd geleerd. Dat was toch het minste wat ik kon doen. De uitleg en het toneelstukje vooraf heb ik in het Engels gehouden, Viki vertaalde dit. Het was erg lollig om te zien hoe de kinderen op reageren, hoe ze hun best doen om de woorden echt uit hun hoofd op te zeggen. Een geslaagd begin!

Jullie merken het: ik ben echt nog flink aan het acclimatiseren. Ik moet echt wennen aan alles, dat valt me tegen. Maar er zijn genoeg dingen die me weer in evenwicht brengen: sinds een paar weken komen de Hollanders elke woensdagavond bij elkaar voor een Bijbelstudie. Heerlijk: in het Nederlands de Bijbel lezen en samen bidden. Vanavond hebben we het gehad over Johannes vijf (Hongaars: János öt), ik heb niet geweten dat je daar zolang over door kon spreken…

Tot slot nog even over volgende week dinsdag en woensdag. Dan is het Kerst. Ook hier zullen we er natuurlijk bij stil staan. Ik hoop en bid dat het wonder van Jezus’ komst naar de aarde bij jullie centraal mag staan op de dagen. Gods zegen!

Dank God…
… dat ik weer terug mag zijn in Oekraïne.
… voor een ontzettend goed verlof dat ik heb gehad!

Vraag God…
… om me te helpen een goed, nieuw ritme te vinden.
… om een zegen over de Kerstvieringen die wereldwijd gehouden zullen worden.