Koukleumen in the basement

Het is zaterdagmiddag, vijf uur. Ik kom terug uit the basement. Dat is één van de locaties waar elke week een activiteit wordt georganiseerd voor de kinderen uit de wijk. Op deze plek werk ik niet met Viki, maar met haar man Klaus. Af en toe komt Viki mee, dan vertelt zij een Bijbelverhaal. Klaus komt namelijk uit Roemenië. Hij is dus ook flink bezig om de Hongaarse taal te leren. Een gewoon gesprekje met de kinderen, dat gaat hem goed af. Maar een Bijbelverhaal is nog wat te moeilijk. Gelukkig komt Viki daarvoor af en toe mee.

Omdat Viki deze week examens heeft gehad, zijn Klaus en ik vanmiddag met z’n tweeën. Gemiddeld genomen komen er acht kinderen. Het is dus altijd een gezellig, klein clubje.

‘The basement’ is een kelder onder een flatgebouw in één van de wijken van Beregowo. Deze wijk staat bekent als de ‘flattenwijk’. Zelf vind ik het er best troosteloos uitzien. Er zijn veel grote, grauwe flatgebouwen. De thuissituaties van de kinderen is vaak niet fijn. Er zijn veel gezinnen die van weinig geld rond moeten komen. Ook zijn er gezinnen waar drankproblemen de sfeer bepalen.

Hoe gaaf is het dan om juist deze kinderen één keer in de week een leuke activiteit aan te bieden! We beginnen de middag met gebed en met een paar liedjes. Soms is er dus een Bijbelverhaal. Maar vanmiddag hebben we een uitgebreide knutselactiviteit. Het wordt voor mij toch echt tijd dat ik de namen van de kinderen ga leren. En omdat de namen hier iets ingewikkelder zijn dan Jan, Piet en Klaas, pas ik de activiteit er maar op aan. De kinderen gaan zichzelf maken. Met behulp van een closetrolletje, papier, stof en vooral hun eigen creativiteit gaan ze aan de slag.
Het gaat verschrikkelijk goed, de kinderen hebben echt leuke ideeën. En zelfs de beide jongens zijn er serieus mee bezig. Allerlei dingen worden bedacht: een stropdas, een hoedje, een rokje en zelfs een harmonica. Op het eind maken we er foto’s van, de kinderen schrijven er hun naam bij. En ik kan nu de namen gaan leren.

Ik ben blij dat we vanmiddag wel op pad konden. Zoals ik al vertelde, had Viki deze week allemaal examens. En zonder Viki kan ik nu nog vrij weinig. Ik ben dus de afgelopen week vooral thuis bezig geweest met de nodige uurtjes Hongaars en ander projectwerk.
Daarnaast moest ik ook m’n nodige rust pakken. Want helaas kreeg ik eind vorige week opnieuw een furunkel (oké, de naam ‘steenpuist’ is wat algemener bekend, maar ik heb toch de voorkeur voor die andere benaming). Erg vervelend, deze keer zat ‘ie op zijn bovenarm. Ik moest m’n arm zelfs ondersteunen, anders was de pijn niet te harden. Gelukkig heb ik vorige week zaterdag echt doorgezet, het was erg lastig om de dokter te spreken te krijgen. Uiteindelijk is dit gelukt. En dat was maar goed ook, hij vertelde dat we er nu meteen wat aan moesten doen. Dus naar het ziekenhuis, daar is een medische handeling uitgevoerd. De dagen daarna moest ik elke dag terug komen voor medicatie en controle. Gelukkig was de dokter erg tevreden en hoef ik niet meer langs te komen.

Precies op tijd. Want morgenmiddag hoop ik met een hele Oekraïense afvaardiging af te reizen naar Kniebis, in Duitsland. Daar zullen we de jaarlijkse conferentie, georganiseerd door Oost Europa Zending bezoeken. Een hele week bezig met het thema ‘Vader, Zoon en Heilige Geest’. Het is een hele reis, we gaan met een bus en auto. Ik hoop toch echt dat het mee gaat vallen met de sneeuwchaos onderweg… We zullen zijn hoe ’t loopt…

Vraag God…
… om een zegen over de conferentie in Kniebis en de reis er naartoe.
… om bij de kinderen te zijn die vanmiddag in the basement aanwezig waren.

Dank God…
… voor de mogelijkheden om de wekelijkse activiteit in the basement te organiseren.
… dat ik zo snel weer beter mocht worden.