2871 km tegenslag inclusief toekomstdromen

Het is nogal een afstand, 2871 kilometer. Dat is van Beregowo naar Kniebis in Duitsland. En weer terug. Vorige week hebben we met een groep van de zending deze afstand afgelegd. En de hele rit… stond bol van de tegenslagen. Nog nooit heb ik zo’n reis meegemaakt. Niet ver in Hongarije kregen we autopech. En bleek het juiste gereedschap er niet te zijn. Dit geintje leverde vier uur vertraging op. Maar hoorde je iemand klagen of vervelend worden? Nee.
Onderweg zijn we elkaar (auto en bus) wel een keer of drie kwijt geraakt. Toch vonden we elkaar elke keer weer terug. En heeft dit niet veel vertraging opgeleverd. Alleen wat extra stress.
Na één van de pauzes bleek iemand zijn telefoon kwijt te zijn. Die moest gevonden worden, eerder konden we niet verder rijden. En binnen tien minuten was de telefoon weer boven water.
In Duitsland hebben we in een ontzettend lange file gestaan, daar leek af en toe geen einde aan te komen. Maar gelukkig hadden we dat mis.
Op de terugweg bleek de locatie voor de overnachting niet goed geregeld te zijn. Maar binnen een half uur hadden we een andere locatie kunnen regelen. En dat om 1 uur in de nacht.
Zaterdagavond begon de rij wachtende auto’s bij de grens al voordat je echt bij de grens was. Zo’n lange rij heb ik nog nooit eerder meegemaakt. Maar ook nu ging het verhoudingsgewijs erg snel, binnen twee uur waren we weer in Oekraïne.
Al die kilometers, al die tegenslag. Niemand werd het zat, niemand werd vervelend, niemand werd heel erg chagrijnig. De sfeer bleef echt goed, we moesten er elke keer weer om lachen. Dus ondanks al die tegenslagen (en ik heb ze niet eens allemaal genoemd), hebben we een heel erg goede reis gehad.
Ook de conferentie zelf was mooi. Het was leuk om weer oude bekenden tegen te komen. En om nieuwe mensen te ontmoeten. We hebben veel gezongen en er waren interessante sprekers. Ze wezen ons er (opnieuw) op dat wij de vreugde van God zijn. Dat we kunnen laten zien dat we van God houden door ons leven te geven aan de mensen om ons heen.

Terug in Oekraïne zijn Viki en ik deze week gewoon weer aan de slag gegaan. Veel kinderen die we tegenkomen hebben geen toekomstdroom. Ze hebben niet die motivatie om er echt helemaal voor te gaan. Veel kinderen missen ook goede identificatiefiguren. De thuissituaties zijn in veel gevallen slecht, ouders werken soms in het buitenland of zijn verslaafd aan alcohol. De kinderen missen zo verschrikkelijk veel.
En toch kan het ook anders. Afgelopen dinsdag waren we in het internaat en daar vertelden twee kinderen dat ze zich aan het voorbereiden zijn op een belangrijke test. Deze moeten ze maken om toegang te krijgen tot de universiteit. En dat willen ze graag! Maar de toetsen zijn erg moeilijk en het niveau van het onderwijs dat ze krijgen is soms niet toereikend. Toch hebben we de kinderen kunnen helpen, ze vroegen namelijk (zelf!) om voor hen te bidden. Dat hebben we gedaan, met beide kinderen en de hele klas hebben we deze moeilijkheden bij God gebracht.

Het is erg leuk om de groepen en de kinderen steeds meer en beter te leren kennen. De kinderen vinden het ook verschrikkelijk interessant, iemand uit Holland. En er wordt goed om mij gedacht. Gisteren waren we bij een groep kinderen, daar wordt Oekraïens gesproken. Tja, en daar bak ik echt helemaal niks van. Ik kan niet eens een beetje meezingen met de liedjes die worden gezongen. Gelukkig was er een allerliefst jongetje die voorstelde om een Engels lied te gaan zingen. Zodat ik ook mee kon doen. *smelt*

Dank God…
… voor de goede reis naar Kniebis en voor de goede conferentie die we hebben mogen mee maken.
… dat ik de groepen en kinderen steeds beter mag leren kennen.

Vraag God…
… om de kinderen te motiveren om te leren.
… om verbetering van de thuissituatie van zoveel kinderen.