Ons Sehétje…

Afgelopen woensdag had Sehérezadé nog te maken met een lichtpuntje, met iets positiefs aan het eind van een vrij negatieve update. Want ze mocht op deze dag haar eerste verjaardag vieren.
Vandaag kreeg ik te horen dat dit ook meteen haar laatste verjaardag is geweest.

Gisteravond is Sehérezadé, ons Sehétje, overleden…

Een jaar geleden, redelijk vlot na haar geboorte, werd er een heel klein bundeltje het ziekenhuis ingebracht. Omdat de zaal overvol was, werd ze in de box gelegd. En wij kregen duidelijke instructies: we mochten dit meisje niet optillen en niet verschonen. Dit omdat ze erg gemakkelijk haar botten kon breken, werd ons toen uitgelegd (oftewel: Sehé had Osteogenesis Imperfecta). We konden haar de fles geven, maar dan moest ze wel in de box blijven liggen. We aaiden haar over haar hoofdje, zongen zachtjes, kletsten tegen haar aan. Dat was alles wat we mochten en konden doen.
Langzamerhand begonnen we het vertrouwen te winnen van de dokters en zusters. Zo kregen we na verloop van tijd steeds meer mogelijkheden en mochten we haar uiteindelijk zelfs op schoot hebben.

We hebben moeten glimlachen om haar naam, Sehérezadé. Want dat is natuurlijk nogal een mond vol. En het bleek dan ook een naam te zijn van één of andere actrice… Al snel werd het voor ons Sehé.

Sehé kreeg heel regelmatig bezoek, voornamelijk van haar grootouders. Soms was Sehé haar moeder ook mee.
Vaak hebben we foto’s mee kunnen geven aan haar grootouders. Ze wilden dan ook echt weten hoe het met hun kleindochter ging en wat voor aandoening ze precies had.

Sommige periodes ging het heel goed met Sehé. Hoe blij waren we toen ze een beetje begon te lachen. Of toen ze begon te grijpen naar dingen. Helaas was Sehérezadé ook regelmatig ziek. Dan lachte ze niet meer. Soms ging ze zo hard achteruit dat we in ons achterhoofd rekening hielden met de mogelijkheid dat ze wel eens kon overlijden. Zo slecht ging het dan met haar. Toch kwam ze er elke keer wel weer bovenop. Hoewel het dan wel erg lang kon duren voordat ze haar lachje weer terug had gevonden.

Graag wil ik mijn oud-collega Reina ook nog even noemen. Sehé was namelijk ‘van haar’. Reina heeft zo veel voor Sehé mogen betekenen. Ik zie haar nog zitten…met de fles in de hand. En dan maar proberen om toch nog wat meer naar binnen te krijgen. En daarna met de pap, wat een geduld, wat een liefde. Daar heeft Sehé echt zo ontzettend van mogen genieten!

En nu… Nu is ze er niet meer. Sehétje, ze is overleden. Omdat ik nu zelf niet meer in het ziekenhuis werk, was ik me niet bewust van de ernst van de situatie. Want ik hoor natuurlijk regelmatig verhalen van het huidige ziekenhuisteam. En ze was inderdaad niet fit, op haar verjaardag heeft ze voornamelijk geslapen. Maar zelf dacht ik dat het gewoon een griepje was.

Dan komt dit nieuws wel hard aan…

Afgelopen donderdag kwam de grootmoeder van Sehé op een zaal in het ziekenhuis liggen. Zodat ze zelf kon zorgen voor haar kleindochter. Dit heeft grootmoeder helaas maar één dag kunnen doen. Maar toch: helemaal nu Sehé is overleden, is het toch ook een wonder dat dit nog mocht gebeuren. De vrijdag daarna lag Sehé op de ziekenzaal en later is zelfs naar de reanimatie-afdeling gebracht. Dat is het laatste wat we over haar weten, waarschijnlijk is Sehétje daar overleden…

Maar, dank aan God! Want als ik eraan denk waar Sehé nu mag zijn… Ze heeft het nu zo ontzettend veel beter!

God is goed!

Dank God…
… voor alle lieve, leuke, fijne momenten die we met Sehé hebben mogen meemaken.

Vraag God…
… om bij de ouders en grootouders te zijn in hun verdriet.
… om een zegen over het ziekenhuisteam.


Lees ook de updates van het huidige ziekenhuisteam op…
… www.jacquelinemirjam.waarbenjij.nu
… www.christianvanderspek.waarbenjij.nu