Een ingeburgerde auto en twee schoenen

Sinds afgelopen weekend lig ik in m’n bed. Ik ben helaas weer de pineut: de furunkels steken weer de kop op. Het begon met twee en inmiddels heeft nummer drie zich aangemeld. Gruwelijk vervelend, pijnlijk en irritant. Ik kan niets anders doen dan in m’n bed liggen want ik ben er echt een beetje ziek van. En ik ben er ontzettend klaar mee, die malle dingen… ik wil er echt vanaf. Gisteren ben ik naar een kliniek in Munkacs geweest, dus ik zit inmiddels aan de medicijnen. Hopelijk werkt dat want anders gaat er een leuk uitje aan m’n neus voorbij. Nou is dat nog niet eens het ergste, ik wil gewoon weer aan het werk.

Maar ik heb het voornemen om geen klaagzang te schrijven. Daarom twee hele andere dingen: ik ben trots op m’n auto, voor sommigen inmiddels beter bekend als ‘Michael’. Zelf ben ik een te nuchtere Hollander om m’n auto een naam te geven. Dus voor mij blijft het gewoon ‘mijn auto’.
Waarom ik trots ben?? Het begint al een echte Oekse bak te worden. Je ziet hier in het verkeer niet alleen heel oude auto’s, zoals de Lada. Maar je ziet ook veel krakkemikkige bakken. Dat je je afvraagt hoe zo’n auto überhaupt nog kan rijden. Vergeet daarbij niet hoe de wegen er aan toe zijn in Oekraïne.
Nou is het bij mijn auto nog niet zo extreem. Maar toch ben ik er de afgelopen weken best druk mee geweest. Constant was er wat aan de hand. En moest ik om hulptroepen vragen. Want wat ik weet over auto’s? Ik weet hoe ik moet rijden. En hoe ik moet tanken. Dat vind ik al heel wat. Regelmatig ben ik dus bij de garage langs geweest. Inmiddels rijdt ‘ie weer helemaal zoals het moet. En hoop ik natuurlijk dat ‘ie dat blijft doen. Maar na zoveel problemen vind ik dat mijn auto inmiddels helemaal is ingeburgerd en dat ‘ie zichzelf een echte ‘Oekse bak’ mag noemen.

Dan nog iets over schoenen. En jassen. Want als Viki en ik naar het zigeunerkamp in Jánosi gaan, mogen de kinderen alleen komen als ze een jas aan hebben. Dat klinkt best streng, maar dat is echt noodzakelijk. Het is erg koud in het gebouw, vandaar dat we deze eis stellen. Een t-shirt alleen is echt niet genoeg. Sommige kinderen moeten op maandagmiddag dus even terug naar huis. Om een jas op te halen. Zo ook vorige week, we stuurden een jongetje terug naar huis. En dat terwijl hij gewoon een jas aan had. Wat was er dan aan de hand? Hij had helemaal geen schoenen aan! Ook dat vonden Viki en ik niet goed. Dus het mannetje vliegt naar huis en is in no time weer terug. Ja, het is gelukt: hij heeft schoenen aan. Hij mag binnen komen.
Maar wat voor schoenen heeft hij aan? Verf ze geel of groen en het zijn echte clownschoenen. Waarschijnlijk zijn ze van zijn vader. En dat het twee verschillende en ook nog eens twee linkerschoenen zijn? Ach, dat maakt toch niet uit. Hij heeft schoenen aan en een jas, dus hij mag blijven. Blij dat ‘ie is!!
Ik vind het verschrikkelijk grappig om te zien.

Maar toch hé… als je er goed over nadenkt… is het om te huilen. Dit mooie kereltje woont op een zigeunerkamp, bij hem voor het huis is geen mooi stenen pleintje om een balletje te trappen. Er ligt dikke vieze modder waar de smerige honden in rond wroeten. Waar de regenbui een grote blubberzooi veroorzaakt. Een goed stel laarzen heeft ‘ie nodig. Of op z’n minst een stel stevige schoenen. In zijn eigen maat. Een rechter- en een linkerschoen. Maar dat heeft hij niet.

Wat hij wel heeft?? De middag van z’n leven: we zingen zijn favoriete lied, hij zingt (schreeuwt) het hardst mee. Hij luistert naar het verhaal van Noach, doe zo enorm z’n best als hij een kleurplaat kleurt en is helemaal in de wolken als hij de vijf kleine potloodjes mag houden. Ach ja, wat wil je nog meer?!

Dank God…
… dat we mogen zien dat de kinderen zo mogen genieten van de activiteiten.
… dat Hij voor deze kinderen zorgt.

Vraag God…
… om genezing en een hele hoop geduld.