Weten waar het echt om gaat…

Sneeuwstormen. Nooit geweten hoe extreem dat kon zijn. Ik ken het eigenlijk alleen maar van ‘Het kleine huis op de prairie’. Dan voelde ik altijd wel met Laura mee, maar nu heb ik het echt eens van dichtbij mee gemaakt. Eind vorige week hadden we hier namelijk een heuse sneeuwstorm. De wind waaide de sneeuw alle kanten op. Toen het op vrijdag licht werd was de storm voorbij en zag het er buiten eerlijk gezegd erg mooi uit.

Later kom je in de harde realiteit. Je auto uitgraven. De sloten van de auto volgooien met één of ander goedje, anders zullen de deuren nooit open kunnen. Zelfs het slot van Noahs hok was bevroren…!

Zondag is een deel van de sneeuw al wel gedeeltelijk verdwenen. Want het zonnetje is tevoorschijn gekomen. Maar we weten natuurlijk niet hoe de situatie op de weg naar Munkacs is. Daarom vertrekken Mirjam en ik op tijd. Inderdaad, ik ben weer in staat om iets te ondernemen, ik ben weer helemaal beter en deze week weer heerlijk aan het werk!
Het blijkt enorm mee te vallen, de wegen zijn heel mooi schoon. In no time zijn we op het zigeunerkamp waar we vaak op zondagavond de kerkdienst bezoeken.

Omdat ik al heel wat weken, om allerlei verschillende redenen, niet af kon reizen naar Munkacs op zondagavond, hebben we deze zondagavond voor de dienst aan, bij iemand thuis afgesproken. Om weer even bij te kletsen. Al snel komt het gesprek op de sneeuwstorm, ik vraag me af of dit de situatie op het kamp heeft beïnvloed. Maar nee, dat valt wel mee. Alleen bij een paar huisjes hebben de daken het begeven. Ja, inderdaad, dat valt wel mee.

Wacht even….

Dat valt wel mee?!?

Doe even normaal, dat valt toch echt niet mee! Natuurlijk snap ik het: als je het hebt over een kamp waar meer dan vijfduizend zigeuners wonen, dan is ‘een paar huisjes’ niet zoveel.

Maar stel je eens voor… Je huis is al niet zo stevig, de kans is groot dat je er met teveel mensen in een te klein huisje woont, waarschijnlijk met wel drie generaties bij elkaar. Je hebt misschien één bed staan voor tien mensen, je hebt een gammel kookstelletje en kunt amper de hele familie elke dag een fatsoenlijke maaltijd voorzetten.

Dan valt dit echt niet mee. Dan kun je dit er niet bij hebben. Waar moet het gezin heen? Met deze kou kun je niet in zo’n gammel huisje zonder dak blijven wonen.

Een uurtje later is de kerkdienst begonnen. En de kerk zit afgeladen vol. Het blijft zo ontzettend bijzonder gaaf om mee te mogen maken, zo’n kerkdienst. Ik wordt altijd weer met m’n neus op de feiten gedrukt: hoe bagger (letterlijk of figuurlijk) het leven van deze mensen ook kan zijn, ze staan er mooi wel weer. En vanuit de grond van hun hart zingen ze:

Above all kingdoms
Above all thrones
Above all wonders
The world has ever known
Above all wealth
And treasures of the earth
There's no way to measure
What You're worth

Dank God…
…voor de opbouwende kerkdiensten in de kerk in Munkacs elke zondagavond.
…dat ik weer beter ben en aan de slag kan deze week!

Vraag God…
…om oplossingen bij problemen zoals ingestorte daken.
…ons te helpen om in alle situaties op Hem te blijven vertrouwen.