Donderdagmiddag

Het is kwart voor twee. Viki komt me ophalen, samen met Klaus gaan we naar één van de internaten. Om twee uur zijn we in het lokaal. Terwijl wij eraan komen, komt er nog een groep binnen. Je moet die koppies eens zien, ze hebben er echt zin in vandaag!
Uiteindelijk zitten we daar met 36 kinderen van een jaar of 9. We beginnen met bidden en zingen. Uit volle borst wordt meegezongen. En als je bij een lied ook nog een leuke gebaren kunt gebruiken… da’s natuurlijk helemaal prachtig.
Vandaag mag ik het Bijbelverhaal vertellen. Dat is voor de kinderen heel interessant. Want dat wordt er vertaald. En dat ziet er dan zo belangrijk uit!

Voordat ik aan het verhaal begin, doe ik twee oefeningen met de kinderen. Een jongen uit de groep komt naar voren, moet zijn ogen dichtdoen en naar mij toe komen lopen. Ik sta natuurlijk al ergens middenin het lokaal. Gelukkig mag een klasgenoot hem de weg wijzen.
De tweede opdracht is een uitdaging: houd allemaal één minuut je ogen dicht. Dan blijkt een minuut wel heel lang te duren… Probeer het maar eens.

Hierna zijn de kinderen klaar voor het verhaal van Bartimeüs. Een man uit de Bijbel die ook niets kon zien. Maar dan veel langer dan één minuut. Hij zag nooit iets, want hij was blind. Gelukkig zorgt Jezus ervoor dat Bartimeüs weer kan zien. Na het verhaal stel ik de kinderen een vraag. Kan het in ons eigen leven ook donker zijn?? Ook al zijn we niet echt blind?

Ik vraag me af of de kinderen de vraag wel snappen. Toch wil ik dit eens uitproberen. Maar dan sta ik wel weer te kijken van een reactie. Eén van de jongens zegt: ‘Soms voel ik me heel naar, dan ben ik heel alleen. ‘
Volgens mij kon ik niet zo’n antwoord geven toen ik nog maar negen jaar was. Ik kijk meteen met andere ogen naar dit kind. Hoe zou het bij hem thuis zijn? Hoeveel broertjes en zusjes zou hij hebben? Hebben zijn ouders werk?
Maar we gaan verder. De kinderen weten het goed: ook nu kunnen we nog iets aan de Here Jezus vragen. Door te bidden.

Tot slot leren de kinderen een Bijbeltekst. Die past bij het verhaal en deze keer eentje die zo hoopgevend is! Juist voor dat ene jongetje dat zich vaak zo eenzaam voelt.‘Ik (Jezus) ben het licht voor de wereld. Wie mij volgt loopt nooit meer in de duisternis, maar heeft licht dat leven geeft.’ Johannes 8:12.

Het uur is voorbij. We gaan naar boven, daar wacht een groep oudere kinderen op ons. Deze keer gaan we met hen iets leuks maken. Terwijl ik een beetje rond kan lopen en de kinderen help, heeft Viki volop de tijd om heerlijk met deze jongeren te spreken. Ze zijn rond de vijftien jaar, de oudste groep. Af en toe vertaalt Viki waar ze het over heeft.
Dan komt er een meisje bij haar staan. Viki kijkt haar aan en legt dan haar hand op de buik van het meisje. Uit de reactie van het meisje merken we dat dit is wat we nu allebei denken: dit meisje van vijftien jaar verwacht over een maand of vier haar eerste kindje. Ze is zwanger. Ongelooflijk. Zo jong. Zo verschrikkelijk jong… Gelukkig is Viki de perfecte persoon om hier heel luchtig maar ook oprecht met het meisje over te spreken. En ik weet nu al dat wanneer dit meisje ook maar iets nodig heeft, ze altijd de hulp van Viki in kan schakelen.

Aan het eind van de middag gaan we nog in het gebouw kijken naar een paar lokalen die toe zijn aan renovaties. Lokalen waar de kinderen veel tijd doorbrengen. Als je daar binnen komt, wil je het liefst zo snel mogelijk weer weg. Dan is volgens mij wel duidelijk hoe hard deze lokalen aan een opknapbeurt toe zijn. We hebben een uitgebreid gesprek met de directeur. Ook nu horen we weer allerlei verhalen. Hoe de situatie van de kinderen is. Hoe het eraan toe gaat op school.

Wat een verhalen.

En dat is dan een gewone donderdagmiddag.

Dank God…
… voor de mogelijkheden die we hebben om de kinderen te helpen.
… dat we de kinderen mogen vertellen over Zijn aanwezigheid, hulp en trouw in elk leven.

Vraag God…
… om bij de kinderen te zijn die zich zo eenzaam voelen.
… om voor de (aanstaande) tienermoeders te zorgen.