Dat ene meisje…

Het meisje is vanmiddag ook gekomen! Het is zo’n schatje! Ze stinkt, heeft een heel vies gezichtje en ze heeft een droevige uitstraling. Dat: ‘ze stinkt’ komt misschien een beetje bot en hard over. Maar het is gewoon zo.
Toch is het echt een snoepje. Ze komt bijna elke maandagmiddag. Een klein meisje van, ik schat, een jaar of drie, vier. En kies ik haar uit vandaag: de kinderen zijn aan het knutselen. Ze hebben een tekening van een vis gekregen en gaan die nu mooi vol plakken met crêpepapier.

Hier kan ze wel wat hulp bij gebruiken. Want ze heeft geen idee wat ze moet doen. Of hoe dat zou moeten. Nou, die hulp geef ik graag. Ik smeer lijm op de vis, scheur een stukje papier los en probeer dat in het handje van het meisje te stoppen. Dat lukt. Dan pak ik haar handje vast en samen plakken we dat ene stukje papier op de vis. En ik prijs haar de hemel in, wat heeft ze dát goed gedaan! Daarna smeer ik opnieuw wat lijm op de vis en scheur een stukje papier los. Ik houd dit voor haar handje, ze pakt het zelf, kijkt nog even waar ik precies de lijm heb gesmeerd en ze plakt het stukje papier op de vis.
Wát een topper!! Ik zeg dat ze het goed heeft gedaan en dat het al erg mooi wordt. Het meisje naast haar begint uitgebreid tegen me te praten. Ik begrijp het lang niet allemaal. Ook haar geef ik een complimentje, een aai over haar bol en een glimlach. Tevreden knutselt ze verder.

Aan de andere kant zit een wat oudere jongen, ik schat zo’n jaar of twaalf. Een vrij luidruchtige jongeman. Een beetje agressief. Hij zorgt ervoor dat Viki en ik vaak een extra portie geduld moeten meebrengen. En nu? Hij zit daar. Ja, hij zit. Dat is al heel wat. En hij is heel ingespannen bezig, het puntje van zijn tong steekt nog net niet naar buiten. Dit moment van opperste concentratie is al een enorm bijzonder moment. Maar als ik zie hoe precies en netjes hij aan het werk is…..! De vis ziet er echt heel leuk uit! Hij merkt dat ik kijk, begint te lachen en laat zijn vis zien. Dit moment van positieve aandacht buit ik flink uit. Ik haal zelfs ‘Viki-néni’ erbij, ook zij zegt dat ‘ie het zo fantastisch goed doet! Enthousiast gaat hij weer verder. Ondertussen blijf ik lijm smeren en papiertjes scheuren. Meisjelief doet de rest helemaal zelf.

Ik kijk even rond, er zijn veel kinderen vandaag. Niet iedereen is bezig met de knutselopdracht. Een paar jongens zijn een beetje aan het klieren, een kind blijft maar vragen of nog een stukje papier. Maar ik laat lekker de boel de boel en ga weer lijm smeren en papier scheuren.

Een fantastische maandagmiddag op het zigeunerkamp in Jánosi. Dat is écht genieten, God heeft ons de afgelopen keer enorm gezegend met de activiteiten die we met de kinderen konden doen. Het is zo verschrikkelijk gaaf als je echt even tijd hebt voor één kind. Dat je daar de gelegenheid voor krijgt. Dat je zoveel positieve aandacht kunt geven.

Een paar weken geleden heb ik zelf gezien hoe de moeder van dit meisje haar behandelde. En als ik daaraan terug denk dan kan ik hier ter plekke gaan zitten huilen. Dat is dan alleen nog maar wat je ziet hoe het er buiten op straat aan toe gaat. Ik wil er niet eens aan denken dat het in huis allemaal nog veel erger kan zijn…

Daar denk ik dus ook niet aan. Ik focus met op de positieve dingen, al is het maar een kort momentje. En daar geniet ik xxl van!

Dank God…
… voor deze prachtige middag op Jánosi.
… voor dat ene moment van opperste concentratie van de jongen.

Vraag God…
… of Hij zich bekent wil maken aan deze kinderen en hun ouders.
… om een zegen over mijn verlof de komende twee weken.